Voormalig FC Groningen-directeur Hans Nijland vertelt in zijn column hoe er een hachelijk vliegavontuur vooraf ging aan de verkoop van Erik Nevland. ‘Ik heb gebeden tot de lieve heer of ik ter plekke geen been kon breken’
Erik Nevland slaat met Viking FK een trainingskamp op in Groningen. Hij is sportief directeur bij de Noren. De komst van onze voormalige topaanvaller haalt allerlei herinneringen in me naar boven. We hebben het vaak over clubiconen als Arjen Robben en Luis Suárez, maar minstens zo’n grootheid was Nevland. Alle credits voor zijn komst gaan naar toenmalig technisch manager Henk Veldmate en Roy Beukenkamp.
We waren in die tijd wat minder gelukkig met onze aankopen. Er was geen geld. Nevland debuteerde uit bij Twente. Henk, zei ik, als dit niet lukt, vlieg jij eruit en gaat mijn kop er ook af. De wedstrijd was zes minuten oud toen ik Henk op zijn schouder tikte. Gefeliciteerd zei ik. Jij mag blijven en ik ook. Erik ontpopte zich tot een doelpuntenmachine, zeker toen hij een spitsenkoppel vormde met Luis Suárez. Ajax, PSV en Feyenoord zouden nu hun vingers aflikken bij zo’n duo.
Uiteindelijk was Nevland niet te houden en meldde Fulham zich. Zij wilden op vrijdagmiddag met ons in gesprek in het Hilton op Schiphol. De onderhandelingen verliepen moeizaam. Moesten wij door alle files heen opdraven in Amsterdam. Ik had er weinig oren naar, maar toen herinnerde ik mij dat Piet Scholtens, het bestuurlijk icoon van Veendam, ooit tegen mij zei dat, als wij eens met spoed ergens naartoe moesten, hij een vliegbrevet en een privévliegtuigje had. Ik kon hem altijd bellen.
Zo gezegd zo gedaan. Veldmate en ik komen aan op Eelde. Staat daar zo’n heel klein propellervliegtuigje, zo’n viercilindertje. Nou heb ik enorme vliegangst. Moet ik daarin, dacht ik. Ik heb gebeden, o heer, als het op mijn levenspad ligt ooit mijn been te breken, laat het nu gebeuren. Maar goed, uiteindelijk heb je alles over voor je cluppie. Kwam er plotseling nog iemand aan. Bleek de instructeur te zijn, die vertelde dat Piet nog niet zoveel vlieguren had en dat hij niet in het donker mocht vliegen. Ik had het niet meer. Piet startte de motor, maar toen hij weg wilde rijden, greep die instructeur onmiddellijk in. Ho, ho, ho, je moet hem nog van de handrem halen. Waarop Piet zei: o, zit die er ook op?
Eenmaal bij Schiphol vloog Piet niet recht, maar dwars op de landingsbaan af. Wij hadden het zweet niet tot de oksels, maar tot aan de enkels staan. Piet noemen we sindsdien Piet Airways. Even overwoog ik de trein terug te pakken, maar na een paar Bacardi Cola toch maar weer ingestapt. Resumerend: Veldmate en ik hebben een lange carrière bij de FC dus mede te danken aan Erik Nevland.
