Op mijn column van vorige week, waarin ik betoogde dat sociale media en smartphones meisjes meer schaden dan jongens, heeft een aantal lezers met instemmende herkenning gereageerd.
Dat geldt met name voor de constatering dat meisjes hun emoties en problemen gemakkelijker met andere meisjes delen, dat negatieve gevoelens besmettelijker zijn dan positieve, en dat als een meisje angstig, depressief of overstressed raakt daarmee het risico op zulke emoties bij haar vriendinnen duidelijk toeneemt.
Bij jongens is er nauwelijks zo’n besmettingseffect. Het bracht mijn collega Norbert Lotz ertoe mijn constatering op de volgende wijze aan te vullen: „Als een vrouw of meisje op sociale media een bericht leest over de verkrachting van een ander van ongeveer haar eigen leeftijd en omstandigheden, heeft dat een tijdlang een duidelijk negatieve invloed op haar zelfbeeld, op haar vertrouwen in de sociale omgeving en op het gedrag dat ze zichzelf toestaat in haar ontwikkeling als vrouw.”
Kortom, een meisje hoeft niet zelf een verkrachting mee te maken om toch een ingrijpend effect daarvan te ondergaan.
Onwaarheden over verkrachting
Dat effect is groter naarmate ze meer geloof hecht aan gangbare misvattingen of onwaarheden over verkrachting. Zulke onwaarheden zijn onder meer:
1. De meeste vrouwen lokken hun verkrachting zelf uit De werkelijkheid is dat de meeste verkrachtingsslachtoffers zich helemaal niet anders, bijvoorbeeld in de zin van meer uitdagend kleden, gedragen dan de ‘gemiddelde vrouw’ doet.
2. Geen vrouw kan tegen haar wil verkracht worden Er zijn nog altijd mensen die beweren dat verkrachting zonder medewerking van het slachtoffer ‘technisch onmogelijk’ is. De werkelijkheid is echter niet zelden dat tegen een veel sterkere man een vrouw een gevecht maar een bepaalde tijd kan volhouden voordat ze uitgeput en wanhopig raakt. Bovendien gebruiken nogal wat daders de dreiging van een wapen. En verkrachting gebeurt nogal eens in een ‘samenwerkingsverband’ van meerdere mannen. Dat vrouwen door hun verzet op te geven zich van het risico van ernstige mishandeling willen ‘vrijkopen’, mag daarom nooit als vrijwillige medewerking worden opgevat.
3. In iedere vrouw leeft een verborgen verlangen naar ‘met geweld genomen te worden’. Onzin. Uit onderzoek blijkt dat geweld als verlangen bij vrouwen en meisjes zelden of nooit voorkomt. Geweldsdreiging heeft een angstaanjagend of bedreigend effect en zelden een lustvol karakter. Seksuele fantasieën van vrouwen worden juist vooral gekenmerkt door tederheid en sensualiteit in plaats van door geweld en agressie.
4. Verkrachting is primair seksgedreven gedrag. Ook onzin. Verkrachting wordt het vaakst gepleegd door ‘agressief gestoorde’ mannen die ook op andere gebieden tot agressief of gewelddadig gedrag neigen. Bovendien gebeurt het niet zelden ‘met voorbedachte rade’, het slachtoffer is al van tevoren ‘uitgezocht’. Als geweldsmisdrijf is het vooral een poging tot onderwerping, bestraffing of zelfs wraak.
Geen echte mannen
In 1942 schreef de beroemde psycholoog Abraham Maslow verbaasd ‘hoe vaak in gesprekken onder mannen over arrogante of afstandelijke vrouwen de uitdrukking valt ‘die zouden we eens plat moeten ....’, alsof dat de grootst mogelijk gewenste vrouwvernedering is’.
Overigens, we weten dankzij Maslow dat verkrachters geen echte mannen zijn. Want echte mannen herken je aan de houding: ‘Take no harm, do no harm’. (Tolereer geen kwaad, doe geen kwaad.) Al helemaal niet jegens meisjes.
