Het kan. Natuurlijk. De stratenmaker nam een trek van zijn peuk en knikte. De overheid kan roken zwaarder belasten en dat geld gebruiken om arme gezinnen te helpen.
Hij trok zijn wenkbrauwen op en keek me achterdochtig aan. Maar ik dacht toch zeker niet dat zoiets daadwerkelijk ging gebeuren?
De man zag er fris uit voor een stratenmaker die nog maar twee jaar van zijn pensioen verwijderd is. Mooi gestyled grijs haar, verzorgd baardje eronder. Vroeger, zei hij, konden mannen met zware beroepen er op hun 50ste uit. Nu is het 67, net zoals voor de eerste de beste luie kantoorklerk met zachtroze zitvlees.
Hij had geluk. Het werk had hem sterk gemaakt en zijn lichaam hield vooralsnog stand. In zijn pezige armen stonden tatoeages gegrift.
Het was nog vroeg in de ochtend. Zo vroeg dat ik vergat om te kijken wat het was dat hij voor altijd op zijn lichaam had laten zetten. Hij leek me een man voor versierde namen van geliefden, van kinderen en kleinkinderen. Hij leek me ook een man voor boze spreuken in dikke zwarte letters. Twee uitersten die vaak gemakkelijk samengaan.
Afijn. Zijn pakje shag kostte al bijna 20 euro dus daar kon nog best wat bovenop. Diepe zucht. Wel jammer, vond hij, dat ook in arme gezinnen nog vrij veel rokers zijn.
Het cynisme stond de stratenmaker goed. Misschien kwam het door de mooie ochtendzon die zijn stukje winkelplein bescheen en de scooter naast hem deed flikkeren. Toch leek het meer in hemzelf te zitten: hij genoot van zijn eigen zwarte blik.
Als stratenmaker had hij alles al gezien wat er te zien viel. Het gebeurt allemaal bij de straat: uithuiszettingen, sterfgevallen, verwarde personen. Hij kon me heel wat verhalen vertellen, kondigde hij aan.
Helaas deed hij het niet.
Zijn pijlen waren gericht op de overheid. Arme gezinnen! Ja hoor! Hij geloofde nooit dat deze leugenachtige regering voor hen ook maar één poot zou uitsteken. En waarom haalden ze het geld niet weg bij de grote kapitalisten? Altijd zijn de arbeiders de dupe.
Nog twee jaar te gaan. De stratenmaker had het voor zichzelf trouwens best goed hoor. Mooi pensioen opgebouwd, daar ging het helemaal niet om. Het ging hem om de anderen. Hij rechtte zijn onverwoestbare rug en schoot de peuk op straat.
De tabak kon nog zo duur worden, hij hoestte het wel op.
