Veel mensen hebben de droom of de droom gehad dat er in deze wereld één persoon is – één is genoeg – voor wie zij alles zijn en die alles voor hen is. Een persoon, waarmee ze een relatie hebben waar nooit iets of iemand tussen kan komen
Tot er op een dag wel iemand anders tussendoor glipt. Het is de dag waarop blijkt dat je inwisselbaar bent. De dag waarop je centrale droom wordt verwoest.
En als dat gebeurt kun je een tijdlang niet meer creatief, constructief, coöperatief zijn. Je kunt voornamelijk nog slechts afwijzend, destructief, vijandig of zelfs gewelddadig zijn. Iemand die zich wil wreken, in stilte of met veel lawaai, op degene die je wereld in puin heeft gelegd en op al zijn of haar ‘handlangers’.
Zo’n wraakreactie hoeft op zich helemaal niet ongezond of onterecht te zijn. Het kan een soort reparatie zijn van de averij die je ego, je zelfrespect, heeft opgelopen. Maar bij sommige mensen duurt de wrok te lang. Soms zelfs een heel leven lang.
Voor zover het leven iets als geluk, als innerlijke vrede, te bieden heeft gaat dat voorbij aan mensen die er geen tijd en emotionele ruimte meer voor hebben, omdat al hun tijd opgaat aan een gevecht, een voortdurende worsteling met iemand anders: hun (ex)partner. Dat gevecht vervuilt hun hele geest.
Een psychologische ramp
En dan kan zich een psychologische ramp voltrekken. Al vechtend met die ander raak je volledig het zicht op jezelf kwijt. Langzamerhand vergeet je en verwaarloos je jezelf, stagneert je eigen ontwikkeling. Je emotionele huishouding schakelt over op een oorlogseconomie: het grootste deel van je tijd, energie en geld investeer je in het bestrijden van je vijand. Een vijand die soms zelfs nog naast je slaapt of ouder van je kinderen is.
Niet zelden raak je zozeer gewend aan het feit dat je relatie met je (ex)partner oorlog is, dat je niet meer anders weet, niet meer anders kan. Als het even rustig is, als het even goed gaat, voel je je onwennig, word je wantrouwig, ga je uit jezelf op zoek naar rotzooi.
Ik vind niets triester dan mensen die ooit werkelijk van elkaar gehouden hebben jaren na hun scheiding nog bezig te zien met het leggen van hinderlagen voor elkaar. Via hun advocaat, familie of kinderen. Die triestheid zit ‘m overigens vooral in het feit dat het er me steeds weer aan herinnert hoe dun de wand tussen liefde en haat kan zijn.
Blijkbaar zijn relaties tussen mensen soms zo broos dat wat vandaag nog een bloeiende liefde lijkt, morgen in vlammende vijandschap kan omslaan. Waarom eigenlijk?
Geen recht
Een van de oorzaken is dat in veel relaties de partners op een onzuivere, oneerlijke manier met macht omgaan. Het hebben van meer spierkracht geeft je niet recht om meer te slaan. Het verdienen van het geld geeft je niet meer recht om daarover te beschikken. Het hebben van een rappere tong geeft je niet het recht om meer aan het woord te zijn. Het hebben van meer behoefte aan seks geeft je niet het recht op meer vrijen.
Het feit dat je partner het jarenlang over bepaalde zaken of gevoelens met je eens is geweest, geeft je niet het recht te eisen dat het in de toekomst ook zo zal zijn.
Maar helaas eisen veel mensen in relaties niet zelden toch rechten op die ze niet hebben. En als de ander daar terecht niet intrapt zetten ze machtsmiddelen in. Het begin van het einde. Want wie in een partnerrelatie aan de macht wil komen, knakt meestal eerst de partner en vervolgens de relatie.
