Voor het eerst zag ze zichzelf en dat beviel haar niks | column Maaike Borst

Ik glimlachte om ons jonge poesje dat de slaapkamer verkende, maar snapte het wel. Het duurt vaak even voordat je door hebt dat je eigenlijk boos bent op jezelf. Ook wij slaan onszelf regelmatig in het gezicht als we een ander proberen te raken.

En soms heb je gewoon even een hekel aan je eigen kop.

Ik stelde het me voor, ik blazend tegen de spiegel, schouders opgetrokken om me groter te maken dan mezelf, tanden ontbloot om die altijd aanwezige ik weg te jagen.

Het leek me heerlijk.

Ik ben geen poes, en ook niet jong, dus hou me kalm. Je leert ermee leven. De twijfels, de verwijten, de onzekerheid, de blokkades, de gevoeligheden. Ze zitten in je hoofd en gaan altijd met je mee. Je kunt ze niet uitzetten, er niet uit meppen of blazen, hooguit wat vaker negeren dan vroeger.

Ik ben vaker mijn eigen vijand geweest dan dat anderen me dwars zaten.

Het poesje is nieuw. Eigenlijk wilden we geen kat meer, om de vogeltjes te sparen, maar we misten het. En toen de muizen overdag door de keuken liepen hadden we een excuus. Ze is twee maanden oud en we noemen haar Mia, naar een liedje van Gorki.

Jongste zoon vond Mia eigenlijk te veel een mensennaam, maar bij de puber drong opeens een zeldzaam vleugje kindertijd door (toen hij nog van mooie liedjes hield) en die schaarde zich aan onze kant.

Sindsdien is Gorki terug in mijn hoofd. Muziek die mededogen brengt in het spiegelbeeld. Zanger Luc de Vos zag ons allemaal ploeteren, zichzelf voorop, en bezong het onvolmaakte leven. Een tranendal, maar zo nu en dan beeldschoon.

Toen het poesje wat al te opgefokt raakte van de strijd tegen zichzelf, tilde ik haar op en droeg haar weg van de reflectie van haar furie. Ze kalmeerde even, totdat ze een opgerold papiertje in het oog kreeg dat een pak slaag verdiende.

Verlost van zichzelf was ze niets dan speels en knuffelig.