De Dijk-zanger Huub van der Lubbe heeft veel geluk gehad in het leven: 'We hebben een geweldige tijd gehad'

Hij wilde wat anders, na veertig jaar De Dijk. „Ik wist dat er méér te ontdekken was. Maar wát wist ik niet. Om dat uit te zoeken moest ik mijn hoofd leegmaken. En mijn handen vrij.’’ Het werd een musical. Achter de schermen van de voorstelling De man van La Mancha vertelt hij over de ijkpunten van zijn leven.

„Ik ben geboren in Amsterdam, vanaf mijn 10de woonde ik in Krommenie. Het was een tijd van voetballen bij dorpsclub GVO, veel volleyballen en schaatsen op De Ham. Altijd tijd genoeg, leek het. In de tweede klas van de middelbare school deed ik mee met het schooltoneel. We speelden De ingebeelde ziekte van Molière. Ik had een rolletje als apotheker. Als enige tweedeklasser stond ik tussen leerlingen uit het vierde en het vijfde jaar. Toch vond ik het leuk. Al gauw kwam er ook muziek bij. Met vrienden had ik bandjes. We speelden overal waar ze ons wilden hebben.”

Hij zat op het gymnasium en was misdienaar in de kerk. Maar de voetbalclub beschouwt hij als zijn échte leerschool. „In de kleedkamer en op het veld leerde ik dat er veel soorten mensen zijn. En dat die allemaal hun mooie kanten hebben. Dat ik met mijn optredens anders was dan de rest kon me niet zo veel schelen. Ik heb me nooit veel aangetrokken van wat anderen dachten. Ik deed gewoon waar ik zin in had. Dat anderen anders zijn, is prima. En dat de meesten geen behoefte hebben om op het toneel te staan, is ook best. Er moeten toch ook mensen komen kijken?’’

Over dat anders zijn: „Vraag je anderen hoe het gaat, zeggen veel mensen: ‘zijn gangetje’. Daar zijn ze dan tevreden mee. Maar ik moet er niet aan denken dat het bij mij ‘zijn gangetje gaat’. Ik zou daar doodongelukkig van worden. Veel te saai. Bij mij moet er iets gebeuren.’’

„Nadat ik een paar jaar Nederlands had gestudeerd, maakte ik de overstap naar de regieopleiding. Intussen zat ik ook bij bandjes met Engelstalig werk. Met mijn broer woonde ik toen op een woonboot, die in de Oude Schans lag. Dat ding hadden we voor een prikkie gekocht. Ruimte genoeg, ook om met vrienden muziek te maken. Op een dag waren die jongens daar lekker aan het repeteren. Goede muziek, prima gasten. Maar ik dacht: daar moet een zanger bij. En er moeten teksten komen. Nou, dat ben ik maar gaan doen.’’ De boot lag vlak bij de Zeedijk. Daarom die naam: De Dijk.

Het is de geboorte van een band die ruim veertig jaar zou bestaan. Ze maken twintig albums, goed voor klassiekers als Bloedend hart, Dansen op de vulkaan, Als ze er niet is en Ik kan het niet alleen.

Zijn regieambities laat hij varen. „Toen ik een paar jaar in dat wereldje had meegedraaid, ontdekte ik dat de wil om goed te regisseren bijna een recept is om ongelukkig te worden. Want in de praktijk krijg je meestal maar de helft voor elkaar van wat je in je hoofd hebt. Daar kwam bij dat ik de levenswijsheid miste om ervaren acteurs aanwijzingen te geven. Met de jongens van de band zat ik tussen leeftijdsgenoten en konden we zelf onze koers bepalen. Dat ging snel en bevlogen. Dat gebeurde direct en voor je neus, zonder dat je de halve wereld hoefde uit te leggen wat je plan was. Daarom kon ik mijn ei er beter in kwijt.’’

„We zaten allebei op de regieopleiding van de theaterschool. Zij een jaar hoger dan ik. Ze is de mooiste, liefste, beste, intelligentste en warmste vrouw die ik ken. Het helpt dat we allebei van toneel houden.’’ Nee, hij heeft haar niet hoeven veroveren, vertelt hij. „Ze had mij eerder in het snotje dan ik haar. Ik heb veel geluk in mijn leven.’’ Ze kregen een dochter en zijn inmiddels grootouders van een kleinzoon.

„We hebben een geweldige tijd gehad. Overal opgetreden, alles gedaan. Maar hoe heerlijk we het ook hadden, na ruim veertig jaar kende ik het wel.”

„We probeerden nog nieuwe dingen in de theaters, maar dat ging niet van harte. Misschien begrijpelijk, want theater vraagt af en toe om stilte en muzikanten willen muziek maken. En wéér iets nieuws verzinnen, zat er niet meer in. Dus uiteindelijk daagde het me niet meer uit. We hadden er nog jaren mee door kunnen gaan, maar uiteindelijk begon het toch te kriebelen. Voor mij werd het tijd voor een nieuwe stap.”

„Toen ze me vroegen voor De man van La Mancha zei ik meteen ja, want het is mijn favoriete musical. Ik speel Don Quichot, een kleurrijke, expressieve man van idealen. Een man naar mijn hart. Hij wordt gepest, hij wordt in elkaar geslagen en hij wordt gesard, maar hij blijft geloven in een betere wereld en spreekt zich daarover uit.’’

,,Hij legt zich dus niet neer bij de onmogelijkheid van zijn dromen, zoals veel mensen doen. Dat vind ik mooi, want het is de kunst om je niet te laten beperken door de grenzen die anderen je voorschrijven. Wie zich daar wél bij neerlegt, wordt een chagrijn. Ik geef toe dat het in deze tijd een kunst is optimistisch te blijven, toch zijn we het verplicht aan de generaties na ons. Dat geloof in je idealen is nu meer nodig dan ooit. Daarom zie ik Don Quichot graag als voorbeeld.’’

„Met een kleine ploeg zijn we al een paar jaar bezig om de voorstelling voor te bereiden. De tekst kreeg een opfrisbeurt en ze vroegen me de liedjes opnieuw te vertalen. Vertalen had ik nog nooit gedaan, maar het komt in de buurt van mijn oude stiel, dus het was meteen vertrouwd.’’

Betekent dit een nieuwe loopbaan in de musicalwereld? „Misschien. Maar ik maak me niet druk om wat hierna komt. Ik heb al zo veel geluk gehad.’’