Acteur Stefan de Walle speelde Kees in Flodder en helpt nu Sinterklaas. 'Het vergt een mensenleven om te ontdekken wie je kán zijn'

Even schakelen. Stefan de Walle zit midden in de repetitieperiode van de tragikomedie Herman, waarin hij de titelrol speelt. Herman is een saaie man die alle beslissingen aan zijn vrouw overlaat. Tot ze een ander vindt en vertrekt. Dat dwingt Herman ertoe het roer om te gooien en een ander mens te worden, met een andere partner.

Zelf kreeg Stefan de Walle na zijn scheiding ook een nieuwe relatie. Helpt dat bij het doorgronden van zo’n rol? „Bij elk karakter dat ik speel, neem ik een deel van mezelf mee.’’ Met die invalshoek vertelt hij over sleutelmomenten in zijn eigen leven.

„Ik ben nummer twee in een gezin van drie kinderen. Mijn wieg stond in Den Haag. Toen ik 7 was, verhuisden we naar Twello, in Gelderland. Daar betrokken mijn ouders een onbewoonbaar verklaarde woning, waar ze jaren aan het verbouwen zijn geweest. Mijn moeder had een winkel in tweedehands kleding en curiosa. Mijn vader was kunstschilder en ging later verder als straatmuzikant. Met een zelfgebouwd orgeltje stond hij op markten.”

„Eerst zat ik op een middelbare school in Apeldoorn, maar het gewone onderwijssysteem was niks voor me. Ik kwam pas tot bloei op de Vrije School in Zutphen. Daar kregen we de kans om toneel te spelen. In de twaalfde klas speelde ik in Langs de grote weg van Tsjechov. De docent vond dat ik al goed genoeg was en dat ik daarom maar een kleine rol moest spelen. De hoofdrol moest maar naar een leerling die zijn verlegenheid moest overwinnen, zei hij. Toen heb ik zo veel stampij gemaakt dat ik tóch de hoofdrol kreeg. Toen die voorstelling een succes werd, wist ik zeker dat ik acteur wilde worden.’’

„Ik was er zó van overtuigd dat mijn toekomst op het toneel lag, dat ik als jongen van zestien de Arnhemse toneelschool aanschreef om me aan te melden. Om eruit te springen, stuurde ik één vrolijke, één boze, één emotionele en één formele brief. Ik was nog veel te jong, maar een jaar later werd ik aangenomen.’’

„De toneelschool was een beschermde omgeving waar letterlijk en figuurlijk alle ruimte was om je talenten te ontwikkelen. Daar kon echt alles. Je kunt het een vrijgevochten bende noemen, maar het was ook een sfeer waar je je talenten kon ontwikkelen. Na mijn examen kon ik meteen aan de slag bij het Ro Theater waar ik direct mooie rollen mocht spelen.”

„Na het succes van de Flodderfilms wilde Veronica een tv-serie maken over de bijzondere familie in de villawijk. Veronicadirecteur Joop Daalmeijer had me in het theater aan het werk gezien en heeft mijn naam laten vallen bij Flodderregisseur Dick Maas. Hij nodigde me uit om auditie te doen in zijn nieuwe filmstudio in Almere.’’

,,Als ik tien minuten bij hem ben geweest, is het veel. ’We gaan het doen’, zei hij. Ik werd Kees, het slome broertje van stoere Johnnie. Voor de opnamen hadden ze een decor gebouwd met villa’s, tuinen en straten waar wij met een roze Amerikaanse slee doorheen sjeesden. Het werd vijf seizoenen – ruim zestig afleveringen lang – feest. Alles kon. Stuntmannen regelden ontploffingen, we reden auto’s in de prak en er waren altijd wel jongens met ontbijtkoek in de weer om kunstdrollen rond te laten vliegen.’’

,,We maakten de opnamen in de zomer. Voor mij was het een heerlijke afwisseling op het serieuze toneel dat ik in de rest van het jaar in de theaters speelde.’’

,,Het Flodderteam was me dierbaar. Nelly Frijda was de perfecte moeder met een zee aan acteerervaring, Tatjana het slimme fotomodel dat precies wist wat ze moest uitstralen en Coen van Vrijberghe de Coningh speelde niet alleen mijn broer, gevoelsmatig wás hij ook een broer van me. Intussen was ik vader van twee zoontjes, maar ik zag mijn Flodderfamilie bijna meer dan mijn eigen gezin.’’

„Op de werkvloer kreeg hij een hartstilstand. Hij viel neer en overleed meteen. Tatjana en ik stonden erbij, maar konden niks meer doen. Ik verloor een dierbare vriend en een filmbroer. Nog altijd vind ik het ongelooflijk dat het leven in één vingerknip voorbij kan zijn. Op zo’n moment besef je dat ons bestaan aan een zijden draadje hangt. Hoe kwetsbaar het leven is.’’

„Bij de rouwceremonie nam het verdriet bezit van me. Het hield maar niet op. Het was de eerste keer dat ik zó heb gehuild. Het waren tranen om het einde van het leven van zo’n unieke vriend en tranen van gemis en onvermogen.’’

„Ik had twintig jaar een vast dienstverband bij het Nationale Toneel. Daar kreeg ik mooie rollen en werkte ik met goede collega’s. Toch wilde ik uiteindelijk liever freelancen omdat dat me meer vrijheid geeft om naast theaterwerk meer te doen op het gebied van film en televisie. Mijn vaste baan opzeggen was een hele stap, maar nu mijn zonen de deur uit zijn, is er als vader een verantwoordelijkheid weggevallen. Mijn oudste zoon werkt als acteur, de jongste zit op het conservatorium. Nu ze zichzelf redden, geeft mij dat de ruimte om een nieuwe wereld te verkennen.’’

Zo heeft hij nu alle ruimte voor zijn tv-werk als goedheiligman, speelde hij de hoofdrol in de tv-serie Tweede Hans en trekt hij met collega Eva Van der Gucht langs de theaters met de tragikomedie Herman naar het gelijknamige boek van Marc van Bree.

„De man die ik speel leidt een grijs bestaan, waarin hij alle beslissingen aan zijn vrouw overlaat. Lekker makkelijk. Zo kabbelt het leven aan hem voorbij. Tot zijn vrouw een ander ontmoet en zegt dat ze bij hem weggaat. Dan volgt de wederopstanding van de antiheld. De man die altijd werd geleefd moet zélf gaan leven. Opeens durft hij dan een mening te hebben, heeft hij het lef om tegen zijn ex in te gaan en blijkt hij ook een andere vrouw leuk te kunnen vinden. Zo gaat de gesloten man van voorheen opeens helemaal open. Die omslag is grappig en ontroerend. Om te zien én te spelen.’’

Hij vertelt dat hij zelf na zijn scheiding ook met een andere partner verder ging. Ben je in je nieuwe relatie ook anders dan in de vorige? „Ongetwijfeld. Je ontwikkelt jezelf. Je wordt ouder en alles dat je meemaakt, verandert je. In een toneelstuk gebeurt dat in een snelkookpan. Daarin zie je mensen in een paar uur veranderen. Buiten de schijnwerpers doe je daar een heel leven over.”