Zin in een ultiem, knus herfstgevoel? Bij Café Lily in Groningen vind je het in het eten én de sfeer

Een stukje buiten de binnenstad van Groningen, midden in de gezellige Hortusbuurt. Met hier en daar een buurtcafé. Zoals Café Lily in de Kleine Leliestraat. Een klein restaurantje met een heerlijk terras tussen de studentenwoningen. ‘s Avonds trekken de lange slierten bontgekleurde lampjes de aandacht van voorbijgangers.

Het is een kleine zaak, en daardoor erg knus. Al is de grens tussen knus en krap nogal makkelijk te overschrijden. Mijn tafelgenoot moet zijn been langs de tafelpoot vouwen. Ook de bediening moet zich soms in bochten wringen met dienbladen en borden.

Maar de inrichting is gezellig, als een huiskamercafé. Met lage en hoge tafels door elkaar, gezellige printjes aan de muur, veel natuurlijk licht door de grote ramen en plantjes. De snoezige bordjes met een heleboel kleine bloemetjes maken het geheel helemaal af.

‘Terugkomgerechten en verheug-eten’, staat op de site van Café Lily. Daar kunnen we weinig mee, want wat is dat precies? De menukaart doet denken aan een mix van bistro, hip restaurantje in de Amsterdamse Pijp, huiselijk, toegankelijk maar wel met hier en daar wat chique ingrediënten. Allemaal geschreven in een speels, comic sans/handschrift achtig lettertype.

Café Lily is zeer geschikt voor een luxe borrel, met goede wijnen (de wijnkaart is indrukwekkend) en eenvoudige maar smaakvolle hapjes.

Blikjes geconserveerde vis zijn een veel gezien item op de menukaarten van die eerdere genoemde hippe zaakjes. Minimale inzet, maximaal resultaat. Tijdens de eerste maanden van Café Lily stond dit ook hier op de kaart. Nu combineren ze de ansjovis met een plak Knol’s Koek. Voor een vleugje Groningen. Maar nog steeds minimale inzet.

Verder op de borrelkaart onder meer: bakje Torres chips met dip, oeufs mayonnaise (ei met mayo) en pani puri (Indiase, knapperige luchtige balletjes) gevuld met een dip van viskuit.

Maar wij zijn hier voor het diner en doen een driegangenmenu met gerechten om te delen.

Om de ergste honger te stillen delen we van de borrelkaart twee plakjes huisgemaakte brioche (luchtig, licht getoast en verrassend genoeg niet zoet. Zoals je brioche wil) met een simpele beurre noisette (gebruinde boter). Die laatste is met een klein snufje zout, die gelukkig op tafel staat, perfect.

Bij onze voorgerechten valt meteen op: deze missen kleur. Het zijn witte gerechten. Worst van de marktslager met zuurkool, shiitake en een saus met karwijzaad. En witlof met geroosterde paprika (rood!) en burrata.

De worst is lekker rokerig, zacht en zwaar, maar door het zure van de zuurkool en het romige van de hollandaisesaus met karwij goed gebalanceerd. Enige puntje: het verdrinkt een beetje in de saus. En daardoor valt vooral de shiitake compleet weg in het gerecht.

De witlof is helemaal niet bitter − vroeger aan de keukentafel mijn grootste probleem met deze groente. Dat komt door de combinatie met de burrata: fantastisch. Die is zacht, terwijl de witlof in knapperige, dunne sliertjes is gesneden. De kleine stukjes paprika zorgen voor een zoete noot.

De hoofdgerechten zijn peak comfort food. De herfst is hier deze laatste vrijdag van september al aangebroken, want beide hoofdgerechten worden geserveerd met een flinke portie stamppot snijbonen. Romig, zout, verwarmend en huiselijk.

De ene stamppot gaat gepaard met een gulle portie, ultrazachte runderwang. Die ongetwijfeld urenlang rustig heeft staan sudderen in de keuken. Ook al zo’n herfstig tafereel. De jus waar het gerecht in zwemt is lekker vol en vlezig.

Op het andere bord ligt de vis van de dag. Een stevig stuk zeeduivel in een romige, ziltige saus van schaaldieren. Het smaakt, op de goede manier, naar de zee. Als een bisque, maar dan in saus-vorm.

Het zijn ogenschijnlijk hele huiselijke najaarsgerechten. Die ook uitstekend bij een vuurtje met een wollen trui na een lange boswandeling zouden passen. Maar schijn bedriegt, want ze zijn met veel kunde klaargemaakt. Vooral op de twee proteïnes en de sauzen hebben we niks aan te merken.

Dat geldt ook voor ons dessert, een royale portie tiramisu. Niet te zoet, niet te sterke koffiesmaak. Wel lekker romig, diep, weelderig en licht bitter. Precies wat je wil van tiramisu.

Helaas, nee. We moeten minstens drie kwartier wachten op ons hoofdgerecht. En dit geldt voor vrijwel alle mensen om ons heen. We merken op dat gastvrouw en sommelier Marieke er vandaag niet is. Of chef Pim (samen met Marieke eigenaar) er is, kunnen we niet zien in de keuken. Wellicht dat Marieke’s afwezigheid iets te maken heeft met de lange wachttijd. Ook zit de zaak stampvol, maar beide zijn geen reden om je gasten zo lang te laten wachten.