Of het nu twee restaurants zijn of toch eentje, De Mallemok en La Gabbianella overtuigen ons niet

In Sloten, zoveel is duidelijk. En als je de website goed leest, weet je ook hoe het zit. Toch vinden we het nog wel een beetje verwarrend. Restaurant De Mallemok Smokehouse & Grill en Pizzeria Gabbianella. Zijn dat nou twéé etablissementen, of is het er toch eentje? Volgens de site ‘delen ze hetzelfde onderkomen’. Eén restaurant dus. Maar wel met twee verschillende menu’s online. Al staat erbij dat je van beide kaarten kunt bestellen: ‘voor ieder wat wils, of je nu komt voor een overheerlijke BBQ-ervaring of de traditionele smaken van de pizzeria’. Dat is handig! Maar een gast die speciaal voor La Gabbianella komt en een authentieke pizzeria verwacht, zal toch wat verrast zijn. De ambiance binnen is meer die van een bruiloften- en partijenlocatie, wat De Mallemok ook is. Groot, hoog en hoewel het interieur dankzij veel houtgebruik wel gezelligheid uitstraalt, missen we toch een beetje intimiteit.

We hadden La Gabbiannella al heel lang op ons lijstje staan. Lovende reviews op Tripadvisor, enthousiaste kennissen die hun positieve ervaringen deelden op Instagram en natuurlijk de jubelende berichten op hun eigen site (en in onze krant) waar wordt verteld dat de koks prijzen hebben gewonnen op het EK en NK pizzabakken. Op het Europees kampioenschap haalden ze een zelfs 8ste plaats en waren daarmee de beste pizzabakkers van Nederland. Ook de uitgebreide beschrijving van het rijpingsproces van het deeg doet al het water in de mond lopen. Dat moeten we ervaren!

Ho, wacht even. We beginnen deze mooie zomeravond op het terras, dat supersfeervol is. Het liefst blijven we hier de hele avond zitten, maar we twijfelen of dat slim is wanneer het hoofdgerecht zal komen. Zodra het zonnetje straks verdwijnt, koelt het snel af en dat is zonde voor het eten. We leggen ons dilemma voor aan de jonge jongen die ons de voorgerechten brengt. Die kwamen zó rap na de bestelling op tafel, dat we straks wel een flinke pauze willen tussen voor- en hoofdgerecht, zodat we op ons gemak kunnen beslissen of het diner binnen of buiten willen voorzetten. We vragen hem om daar rekening mee te houden.

Helaas niet. Al vrij snel na de voorgerechten zien we hem tóch met onze borden naar buiten komen. Verwarring alom. Hup, maar snel het restaurant in dan? Terwijl wij zoeken naar een geschikt tafeltje (de gezelligste hoekjes zijn nog niet afgeruimd) en merken dat het binnen door de airco haast nog frisser is dan buiten, heeft de ober onze borden onder een warmhoudlamp gezet. En daar blijven ze nog even staan, ook als wij al lang hebben plaatsgenomen.

Helaas wel. De steak die ik had besteld (in de vorm van surf&turf, met gamba’s), is koud. En, heel eerlijk, ook als dat niet het geval was geweest, hadden we er weinig enthousiast over kunnen zijn. Het vlees is plat, niet erg smaakvol, een beetje taai, en meer medium dan medium rare zoals besteld. De gamba’s zijn oké, maar niet meer dan dat. Niet smokey, zoals we hadden gehoopt in dit ‘Smokehouse’. Het geheel is omringd door een megadikke rodewijnsaus, die haast meer doet denken aan een soort balsamico crème. Met de tomaatjes op het bord is niets gedaan, en de peen, die gelukkig wel gegrild is, is nog wat hard.

Tafelgenoot koos de Diavola. De bodem is zoals beloofd smaakvol, een tikje zoetig, en wat meer richting Napolitaanse (wat zachter, luchtiger en hoger) dan Romeinse stijl. De toppings zijn goed, lekker pittig met veel Spaanse pepers. Maar zich in één hap in Italië wanen? Dat lukt tafelgenoot niet.

Zowel de voor- als de nagerechten blazen ons ook niet omver. De corn soup met chili springt er het meest uit, zacht met een lekkere spice. De hot smoked salmon valt tegen. De smaak is goed, maar de structuur veel te droog. Het ligt op een rode-biet-appelsalade, maar die is dusdanig gedrenkt in zuur dat je de afzonderlijke smaken niet meer proeft. Omdat de pizzabakkers hier zo goed zijn met deeg, hoopten we op indrukwekkend brood bij de voorgerechten, maar helaas, ook dat is een beetje doorsnee. Net als de bonbons, achteraf bij de koffie. ‘Onze patisserie’, stond op het menu, maar deze chocola lijkt eerder van de groothandel te komen dan van eigen makelij te zijn.

Gezien de goede reviews elders, en ook wat positiever geluiden die we aan tafeltjes om ons heen hoorden, hopen we maar dat wij het gewoon even slecht getroffen hebben vanavond. Het terras naast de kop-rompboerderij vlak bij het water in het sfeervolle Sloten is écht een prachtig plekje. En misschien was de prijswinnende kok Ali Omar met vakantie?