Bij eetcafé Alinghoek in Drouwen kom je ogen en magen tekort. ‘Ik ben zwanger van drie schnitzels’

Bij eetcafé Alinghoek, op een paar honderd meter van attractiepark Drouwenerzand. Als we de auto parkeren en uitstappen, ruiken we kroketten en dennennaalden – de locatie ligt tegen de bossen van natuurgebied Drouwenerzand. Daar laten we eerst de hond uit en gaan daarna naar binnen.

Het restaurant en bijbehorende partycentrum worden sinds meer dan 25 jaar gerund door de familie Martens, maar de plek is al veel langer een begrip in de regio.

We kijken onze ogen uit. Alinghoek geeft ons een authentiek stamkroeggevoel. De grote bar, gokmachines en opgezette dieren vallen direct op. Aan de muren hangen tal van lichtgevende en metalen reclameborden van menig biermerk. Uit de speakers klinkt Tukker FM. Tafelgenote zingt vrolijk mee met iets wat klinkt als ‘boemeladiboemboem’. Af en toe valt ons mobiel bereik weg, maar dat vinden we niet erg. Zonder telefoons is het des te gezelliger.

Ook buiten zit het knus op het terras. Naast het café zitten een groepsaccommodatie en kegelbaan. Je kunt hier ook patat, snacks of volledige menu’s afhalen. Maar wij nemen plaats voor een uitgebreide maaltijd.

Als de voorgerechten op tafel komen, wordt duidelijk dat het woord ‘zuinig’ hier niet in het woordenboek staat. Gelukkig maar, want dit is een smaakvol begin. Een leuk detail is dat de gerechten geserveerd worden op houten plankjes met ‘Alinghoek’ erin gegraveerd.

Voor mij staat stokbrood met gerookte zalm. Die is dun gesneden en vers. De gefrituurde kappertjes passen er bovendien goed bij, maar door de hoop honingmosterdsaus is het wel wat vettig. Ook de gamba’s in knoflookolie vallen bij tafelgenote goed in de smaak. Die zijn lekker pittig, al is het knoflookgehalte niet bepaald date-proof.

Bij lange na niet. We bestellen schnitzels. Die smaken net zo goed als ze eruitzien. Het varkensvlees is sappig en heeft een knapperig, goudbruin korstje. Ik eet een met een stevige, maar niet te dikke champignonroomsaus. Lekker romig, maar de hoeveelheid is iets te overheersend. 

Tafelgenote kiest de Schnitzel van de Chef. Ze krijgt drie varianten: eentje met zigeunersaus, een Alinghoeker uitvoering met spek, champignons, prei en ui en een cordon bleu. Alle drie smullen geblazen, maar de laatste is favoriet. De smaak van de ham en kaas is goed in de dubbelgebouwen schnitzel getrokken.

We zijn fan van de huisgemaakte appelcompote. Die is fris, niet te zoet en bevat een subtiel vleugje sinaasappel. De rest van de bijgerechten is ons te machtig. De patat is lekker krokant, maar de gebakken aardappelen zijn niet nodig. Die laten we, net als de bloemkool met kaassaus en aardappelsalade, grotendeels staan. Een frisse salade en frietjes waren genoeg geweest.

Meer dan. Voor grote eters is Alinghoek een eetwalhalla. „Ik ben in anderhalf uur 10 kilo aangekomen”, grap ik. Mijn tafelgenote gooit er nog een schepje bovenop: „Vanochtend was ik nog plat, nu ben ik zwanger van drie schnitzels.”

Toch hebben we voor een toetje nog ruimte over. We delen een dessert dat geïnspireerd is op een pornstar martini cocktail. Dat is goed in balans: het vanille-ijs is zacht en romig, het koekje krokant en de limoenzeste en passievruchtkrokantjes zorgen voor frisheid. Die krokantjes zitten ook in de cocktail, vertelt de ober. Hij laat ons het drankje proeven. We hadden graag meer van de cocktails willen testen, maar helaas zijn we met de auto.

Niet alleen wij, maar ook de hond wordt behoorlijk in de watten gelegd. Bij binnenkomst krijgt hij direct een bak water aangeboden. Als afsluiter geniet hij van een pupcup (beetje slagroom in een bakje). Erg attent.

Absoluut. Dit is niet alleen een plek waar je gezellig een halve liter achterover kan tikken, maar ook een waar je terecht kan voor een goede hap. Wie weet komen we dan terug met onze collega’s, vrienden of familie. Dan gaan we ook even kegelen.