Lamert Kieft döt verslag van de gebeurtenissen in zien woonplaots, argens in Zuudwest-Drenthe. Beeld: Coen Berkhout | Midjourney
Bij ons in het dorp is de bladblazert helaas in opmars, ook wel knetterbessem genaamd in het Drentsch, wat men horen en zien vergaat, seins. „Hoehoehoei”, aldus de bladblazerts, „hoooooeeeeeiiiii!”
Partjelui bij ons loopt gehoor- en andere schade op van de decibellen der bladblazerts. Zo vervoegde haarzelf ten praktijke van de oude dokter Roesing alhier een zekere Wipke Tissing-Bosklopper waarals de kastelein Jans-Maria Tissing van het café De Eveltas alhier mee getrouwd en een Groningse is; het is niet anders.
„Goiedag eem, soam”, aldus Wipke Tissing-Bosklopper aan Willie de doktersassistente, „is dokter der ook? Ik ken haile min heuren op t moment, zit aaldonner gesoes en gepiep ien oren. Harrekakkel nog an tou, ik word der sikkom seubeltjes van”, aldus Wipke Tissing-Bosklopper.
‘Het giet rond’
„Dokter kump zo even kieken, Wip heur”, aldus Willie de assistente, „gaot der zolang mar even lekker bij zitten”, aldus zij. „Nee minsk”, meende Wipke Tissing-Bosklopper, „’k heb last van oren, nait van titten! Titten mekaaiert niks an hör! Heden, heden, wat n verstaand: titten. Hou komst der wel nait bie”, aldus zij
„Wip Tissing is inderdaod wat dovig”, aldus de dokter Roesing naderhand aan diens assistente, „dat giet rond op ’t moment; bladblaozers, hein. Veurlopig nog niks um oe naar aover te maken, mar ’t mut ók niet veule gekker worden. ‘t Beste zul een totaalverbod weden op die rotdingen, mar afijn.”
Toepette kwiet
Ook de plaatselijke politie alhier ontkomt niet aan de bladblaasproblematiek, getuige een al wat oudere en geheel kale doch ongenode gast op het bureau, tot ergernis van de oude opperwachtmeester Jalving. Welke in de ongenode gast na enig turen de gemeentenlijk grafdelvert Hendrik Jeuring herkende.
„Kiekt ies uut, daor hew gloeiende garriet Henderk Jeuring ok weer ies te zeuren en te zevern”, gromde de opper, „man, wat hej toch altied. En wat ziej der uut, hej oe de kop kaal escheuren, ofzo?”, daar de spittert Jeuring toch anders nog best een redelijke kop met haar had op diens leeftijd, zou men zeggen. „Nee”, aldus de delvert Jeuring, ,,’k hebbe al jaoren een toepette en die bin ‘k zonet kwiet egaone en daor kome ik melding van maken.”
‘Bossie dood broen blad’
Voordat de opper Jalving hier een stokje voor steken kon was de oude doch kale delvert Hendrik Jeuring reeds van de wal gestoken. „Ik stun een graf uut te spitten, Jalving”, aldus hij, „’k was al haoste op de bodem; allent mien kop mit ‘t toepettie stak nog boven de koele uut. Een endtie wieder op ’t karkhof was de gemiente gaangs mit bladblaozers. Ik gave der gien acht op, mar zo ineens bleus der mij een dikke poeste wiend en ’n perceel nat blad langs de kop, dat de toepette vleug mij of. ‘t Waren de bladblaozers.”
„Och toe liebe, mien arme toepettie vleug deur de locht, de westenwiend kwam der under en nou is e pleiter. Mien toepette lek wel wat op ’n bossie dood broen blad, dat die jongens zagen grootkaans ’t verschil ok niet”, doch was de opper Jalving thans helemaal klaar met dit en ander gezanik. „Zo”, gromde hij, ,,dat ie bint oen toepette kwiet egaone en ie dachten gloeiende garriet van: weej wat jonges, ik gao gelijk even langs de plietsie, want die mak mij drekt wel even een nei haorstökkie. Daor bint ze veur, jao; die hebt toch niks aans te doen. Nou, ie maakt mar rap daj vut koomt, want ik stao gloeiende garriet niet meer veur mijzelf in”, en de opper Jalving hier bij zó dreigend aan ’t pistooltas greep dat de delvert Jeuring maar het bureau verliet waar de westenwind hem kil om het kale hoofd woei.
