Lamert Kieft döt verslag van de gebeurtenissen in zien woonplaots, argens in Zuudwest-Drenthe. Beeld: Coen Berkhout | Midjourney
De oude gemeentelijk grafdelvert Hendrik Jeuring alhier kreeg op klaarlichtige dag een alarmerend doch mobiel telefoontje en opgenomen zijnde, dit diens baas was, dhr. Lukas Hoving ter sekertarie alhier.
„Henderk, ie mut drekt hen ’t karkhof”, aldus dhr. Hoving, „daor stiet op dit moment de rouwstoet van de olde meneer Marijnissen bij ’t open graf. Mar nou is de kiste te bried veur ‘t graf, aan beide kaanten wel tien centimeter. Ze hebt mit man en macht probeerd hum der in te wurgen, de kiste bedoel ik, mar tevergeefs. Hij blef haalverwege hangen; muurvaste. Der zit niks aans op dan daj mit de schuppe ’t gat wat brieder maakt, mar wel graag drekt as ’t kan, want der is slecht weer underwegens en ie kunt die lui daor toch moeilijk tot an de jongste dag op ’t karkhof staon laoten te kleumen, of wel dan”, waarals de oude grafdelvert Hendrik Jeuring diens mond van loszakte.
„Hein, watte?!”, aldus hij, „’t Graf te smal? Hoe kan dat nou, ik heb dat gat uut espit op de standaard maoten, heur. Te smal? Hoe koj derbij”, aldus de delvert Jeuring, welke hem danig in diens beroepstrots aangetast gevoelde, als professioneel gravenspittert zijnde. „Ik geve ’t óe ok niet op de schuld, Henderk, heur”, aldus dhr. Lukas Hoving, „de fermilie Marijnissen hef dit zelf umhaands ehad. De oldste zeune van de overledene mag geern knutseln, dat die hef zelf de kiste ontwörpen en in menaar ezet, zunder zuk te bekommern um de maotvoering. Import hein, dan krieg ie zuks.”
Een kop as ’n bolle
„Afijn Jan, ik hebbe ’t mar edaone, wat muj aans”, aldus de delvert Jeuring de volgende dag aan de patatesbakkert Jantienus Schut alhier in diens kraam op de Brink, alias Jan Eulie. „’t Was nog ’n heel gemartel. Die kiste was van iekenholt, lood- en loodzwaor en de olde Marijnissen zelf had bij leven een kop as ’n bolle en ’n lief as ’n börgmeister, dat die weug ok wel wat.”
„De fermilie was al vertrökken, die had ofscheid eneumen van vader in zien veuls te briede kiste en allent de oldste zeune was der nog, de timmerman. Die heb ik de schuppe in de klavieren edrökt en ezegd van: ‘Spitten ieje en rappies! Halvegare!’ ’t Mannegie wordde nog kwaod ok. Hej wel even een eierballegie veur mij, Jan? Zunder ei, as ’t kan”, aldus de delvert Jeuring.
‘Kleine mannegies...’
„Ja, in elk vak is wel wat, zeg ik seins”, meende de patatesbakkert Jan Eulie, „dat is in de patatbranche al niet aans heur. Mag der ok een likkie mayo bij oen ballegie, Henderk?” en deze in de frituur glijden liet. „’t Verbaost mij trouwens wel dat der zoveule mèensen nog begraven wordt”, hernam hij, ,,crimeren is toch veule meer in trek, zoj zeggen”, doch bleek het begrafeniswezen nog springlevend!
„Ok op termijn, Jan heur”, aldus de spittert Jeuring. „Lestdaags is hier nog een gezin mit dartien kiender kommen wonen, argenswaor uut Overiessel. Van de biebelbult daor, weej niet? Dat bint cocksen en die bint niet van ’t crimeren. Boetendat blieft die lui geern bij menaar hokken, in ’t zelfde dörp, dat vrogger of late kreg de traditionele grafdelverije van allent al die familie ’n hoop wark op de nekke”, aldus Hendrik Jeuring.
„Singelier trouwens, dartien kiender”, vervolgde hij, ,”van heur begriep ik ’t wel, zij is een stevig, fleurig mèense, mar hij is mar zun mager, schriel keerltie. Afijn, de beste man zal wel ’n zak hebben as ’n aktetasse”, op hoofdschuddende wijze. „Ie kent ’t gezegde toch wel, Henderk?”, aldus de patatesbakkert Jan Eulie, „kleine mannegies, grote jannegies. Kiek ies, mien jonge, oen ballegie. Eet ze!”
