Lamert Kieft döt verslag van de gebeurtenissen in zien woonplaots, argens in Zuudwest-Drenthe. Beeld: Coen Berkhout | Midjourney
Een man welke over een welluidende doch zeer sonore stem beschikt, dat is zeer zeker ook Ibrahiem de Afrikaanse vluchteling, alsmede een goed muzikaal gevoel.
„Ik zate eerder bij ’t zangkoor E’oto Mbapee Kaliusha A’fricoo, toen as ik as jongkerel nog bij mien va en moe woonde”, aldus Ibrahiem bij ons op de biljartclub in het café De Eveltas. „Ik wil niet veule zeggen, mar dat is een absoluut topkoor, heur. Grootkaans hej der wel ies van eheurd, ’t Dubbel Gemengd Afrikaans Mannenkoor, zoas ze de name hebt in ’t Nederlands. Wij zungen as liesters; ’t Urker Visserijkoor was der seins niks bij.” Wat door de oude opperwachtmeester Jalving van de plaatsenlijke politie alhier met stijgende ergernis aangehoord werd.
„Of zungen ie ok van die geestelijke varssies”, gromde hij, „van halleluja jutteparen, en zo wat hen. Ik hebbe zelf gloeiende garriet mar ’n donderse hèekel an die hemeldragonders, te sjantern en te jodeln aal”, aldus de opper Jalving, „ik kome der van an de wiend seins”, daar de opper Jalving een zekere flatulentie niet vreemd is alhier. Wat hem regelmatig de politiebroek bollen doet. Zelf houdt de opper meer van leuke doch ouderwetse liedjes als Heidewitzka vooruit geef gas, dat oude getreuzel komt niet meer te pas, alsmede Rats kuch en bonen is het soldatenmenu en ook wel Als wij naar Korea gaan jenevertje jenevertje en wat verder volgt in deze en andere aangrijpende liederen.
Muzikaal gevuul van ’n pond worst
Ibrahiem de Afrikaanse vluchteling begon zijn muzikale loopbaan reeds als koorknaap bij de katholieke missie in diens Afrikaanse geboortendorp o.l.v. pater Jan Roelf van der Sluis uit Meppelt. „Pater Jan Roelf had zelf een muzikaal gevuul van ’n pond worst”, aldus Ibrahiem, „as e de misse zingen mus, dan was ’t net of der een bende kreeien aover kwam zetten. Mar dat kon hum totaal niks verrekken. ’As ’t oens lieve heer daorbaoven ammit niet anstiet, dan zet e ’t geluud mar wat zachter’, zee e. Pater Jan Roelf was nogal nuchter in die dingen”, aldus Ibrahiem de Afrikaanse vluchteling.
„Hij was ok dirigent van ’t knapenkoor”, vervolgde hij, ,,mar hij kon der niks van; hij sleug mar wat op goed geluk mit ’t stokkie in de rondte. Later hef e dizze taak aover edragen an Harrie, de bekeerde mandrille van de katholieke missie. Harrie is later nog ’n hoge ome eworden in de roomse karke; ok hij raakte dus betrökken bij allerlei onfrisse zakies. Mar toe mar, hij had ’n goed muzikaal gevuul, dat wel.”
‘Ik heb u lief mijn heerlijk landje’
Willem Zoer de scheper van de Brummelheugt’ en diens trouwe hond Willem II begint elke dag met het zingen van het Drentsch Volkslied. „’t Is toch alle dagen weer ’n plechtig moment”, aldus Willem Zoer, „boetendat hebt wij de indruk dat ‘t de wolven ofschrikt”, aldus hij. Hoewel beide manlui strikt Drentstalig zijn, gebruikt zij voor het volkslied de Hollandsche versie: Ik heb u lief mijn heerlijk landje, mijn enig Drentheland. „Dat is toch uuteindelijk ’t mooiste en ‘t echtste, laow mar eerlijk weden”, aldus Willem Zoer, „en trouwens, asse wij de Drèentse tekst gebruukt, wordt de schaopen onrustig.” Zo ziet men maar weer dat overal wel wat bij is, maar afijn.
De kastelein Jans-Maria Tissing van het café De Eveltas houdt bijzonder veel van melancholieke doch pittige zeemansliederen, daar hij immers zelf ook vijftien jaar op de wilde vaart gezeten heeft. ‘Mijn lief staat op de kade / als ik mijn schip afmeer / verlekkerd sla ‘k haar gade / en denk straks kan ie weer’ en de kastelein Jans-Maria Tissing in gedachten vaak deze en andere ontroerende teksten meeneuriët, hierbij weemoedig voor zich uit starend als gewezen zeeman zijnde.
