Lamert Kieft döt verslag van de gebeurtenissen in zien woonplaots, argens in Zuudwest-Drenthe. Beeld: Coen Berkhout | Midjourney
Op een nare dag in de herfst kreeg de oude opperwachtmeester Jalving van de plaatsenlijke politie alhier bezoek van de materialenman van het korps temidden van vallende en andere bladeren, welke hem met wrevel vervulde.
„Wat hej”, gromde bij dan ook, „veur oen informatie: ‘k hebbe der gloeiende garriet mar ’n donderse hèkel an as ze mij van ’t korps van mien wark ofholden koomt, wat oens alle dagen al meer as genog aover de lèerzen löp” en de opper Jalving gebaarde dat de materialenman wel weer gaan kon.
„Ik heure ’t wel weer, Jalving”, meende de materialenman, „ie bint ok bij de haarfstdag nog ’t zunnegie in huus. Of hej ammit last van vallende bladties? Mar ie huuft oe niet naar te maken heur, ik kome allent mar even oen patroelliefietse ’n onderholdsbeurtie geven. Waor hej hum staon?”, en bleek dit in de politiecel te zijn.
„Daor leg aal die neimootse rommel”, aldus de opper Jalving, „alles ongebruukt, want ik kome der niet an; an die bende niet. Computers, printapparaten, elektrieke ploffietsies, automatische autopetten en nuumt mar op. ’t Hokke (politieterm voor cel, LK) leg der compleet vol mit; der kan gloeiende garriet gien crimineel meer bij, dat wij mut ’t rapallie van nood wel lopen laoten. Zo wied binne wij gloeiende glunige garriet al hen mit menare”, aldus de opper, „’t hokke vol rotzooi en de heren deliekwinten zo vrij as veugelties in de bos, lekker wat an ’t vlinderknippen en tiepeln mit körte jan, dat die klatert heur de pantoffels vol van ’t lachen.”
Regenbooghelmpie
Wijder verklaarde de opper Jalving dat de materialenman hem de onderhoudsbeurt aan de elektrieke mountainpatroelliefiets gerust besparen kon, daar hij nog nooit ook maar één trap op dat onding had verricht. „’k Hebbe mien eigen fietse”, aldus de opper, „hef eerder nog van mien va ewest, die ok bij de plietsie zat. Nog iene mit ’n keihard rundleren zadel derop, mit een dikke iezern kruul der nog an; ‘k hebbe ’t oe wel ies vaker verteld”, aldus hij.
„,Ie bint mij ’n aparte, Jalving heur”, meende de materialenman, „mar toe mar, dat muj ok allemaole zölf mar weten. Wel heb ik opdracht um ok hier ’n fietshelm òf te lèevern; de commissaris wil hebben, alleman zul der iene dragen; ok ieje dus. Ie kunt kiezen uut twei soorten Jalving: een regenbooghelmpie of ’n roze.”
Doch werden beide modellen resoluut geweigerd door de oude opper Jalving. „Wat bint mij dit weer veur mietjespraktijken”, gromde hij, „roze helms? Ie mut gloeiende garriet niet mienen da’k veur jan mit de körte name langs de weg varen wille, op de dienstfietse. Ik heure ’t de mèensen al zeggen: ‘Hej ’t al eheurd, luu? Plietsie Jalving schient umtied uut de kaste te komen, in zien older nog. We hadden ’t oens al ies eerder verbeeld. Ja man, hij hef al ’n roze helmpie op en nou de rest nog. Wat ’n verstaand, of niet dan’”, en werd de opper Jalving op dit punt aangekomen bekropen door een prachtige doch bijzonder aangrijpende herinnering, zodat diens anders wat stroeve trekken zich een kort moment verzachtten.
Stalen binnenvoerink
Wij hielden eerder op fietse gewoon oenze plietsiepette op”, prevelde hij in gedachten voor hem uit, „mar wel iene mit ’n stalen binnenvoerink. En asse wij een verdacht figuur entegen kwam en de vent zien snuit stund oens gloeiende garriet niet an, dan lichtten wij seins even ‘beleefd ‘ de pette mit de stalen binnenvoerink en houwden hum der onverwacht mit op de kop. Pok! Pok! Zun mooi hol geluud, weej niet? Pok! Pok!”, aldus de opper Jalving; „pokpok”, aldus hij op weemoedige wijze.
