Een feestelijke gebeurtenis met een randje | Lamert Kieft

„Doe mij mar een pils en zet der mij ok mar even een schoon börreltie naost”, aldus de landbouwert Oosting Ezn aan de kastelein Jans-Maria Tissing. „’t Is nog wel wat vrog op de dag, mar toe mar: ’t is veur ’n feestelijke gelegenheid”, aldus hij.

„Of worden ieje en Jannie veur ’t eerst opa en oma?”, vroeg hem de kastelein Jans-Maria Tissing af, „nou, fielsteerd dan mar, hein. Toch een mooi idee, dat de fermilie wieder giet in de tied; of niet dan”, aldus Jans-Maria Tissing op zalvende wijze, doch er flink naast bleek te zitten.

„Opa en oma?!”, aldus een verbrouwereerde landbouwer Ezn, „ikke en Jannie? Nee man, hoe koj derbie; oenze oldste is nog mar 14. Ik magge ’t hier en ginder niet hopen. Man, waor hej ’t aover”, aldus hij. „Nou, technisch gezien had ’t best ekund heur”, meende Jans-Maria Tissing, „en dat weet jij ok wel, as boer en veeholder zijnde. En boetendat, die snotapen van tegenwoordig hebt aoveral verstaand van. Temiensten, dat mient ze seins van wel”, doch haastte de kastelein Jans-Maria zich thans om de bestellink uit te serveren aan de landbouwert Arend-Jan Oosting Ezn, daar hij ook wel inzag, met zulke en andere praatjes geen punten te scoren bij deze landbouwert, of hooguit zeer weinige.

Maar wat was dan wel de feestelijke gebeurtenis? Namenlijk dat de landbouwert Oosting Ezn zojuist diens nieuwe landbouwtrekkert had opgehaald. „Een FM 2024ii 600x2”, aldus hij, „ja, een lummel heur! Dreidubbele oftakasse, 1200 echte pk’s op de kette en volledig satelliet gestuurd, dat ik kan under ’t wark op mien gemakkie in de cabine wat zitten biebellezen”, aldus hij.

„Wat as ik nou niet snappe, Aorend hein”, aldus Jans-Maria Tissing, „ie klaagt steen en been dat ’t zo beroerd giet in de sector en dat die vrouwgies van de BBB de boel ok nog lange niet op de rit hebt, al mient ze van wel: dan kuj oe mit al die onzekerheid toch niet zun strontdure trekker permitteren?”, wat echter wél het geval bleek te zijn. „Kiek, zun trekker kost ‘n paar centen, makkelk genog”, aldus Arend Oosting Ezn, „mar dat mag ok, want ’t is ’t ienigste verzettie wat as wij nog hebt. En asse wij dommiet weer an ’t dimmonstreren gaot mit oenze trekkers in De Haag en op de grote wegen - want dat giet gebeuren heur, dèenkt der goed umme - dan wil ie der toch ok een beetie knappies bij zitten as boer zijnde.”

Later op de dag trok de landbouwert Oosting, onderweg naar huis, de aandacht van de oude opperwachtmeester Jalving van de plaatsenlijke politie. „Aorend Oosting!”, gromde opper, „hij slingert der aover op zien stronttrekker; de piepen weer mooi vol natuurlijk. Ik was der gloeiende garriet drekt al bange veur” en de opper Jalving besloot de landbouwert Oosting even aan de kant te zetten (al had hij wel wat beters te doen).

„Zo!”, aldus de opper tot Arend Oosting Ezn, „dat ie bint mit oen gedrag gloeiende glunige garriet de plietsie weer an ’t provoceren, zodat die heur verstaand verliest en der ies even flink deurhen plèert mit ‘t pistool of de gummielatte. En dan aanderdaags weer dikke rotstukken in de kraante van de plietsie dit en de plietsie dat, want daor is ‘t oe gloeiende garriet weer um begunnen. Mar daor trapt dizze opperwachtmeister dus niet in. Mar ik waorschouw oe kammeraod: bij ’n tweide maol wordt der wél drekt escheuten, dat ie weet dervan; aju”, aldus de opper Jalving.