Piet Hunse (63) oet Beilen: ‘As uutvaortverzörger kuj veul veur mèensen betieken’

Van aulabeheerder in Beilen tot oetvaortundernimmer; Piet Hunse (63) is roem twintig jaor leden in de oetvaoartwereld beland. Hij was nog boer toen e vraogd weur veur het bestuur van de begrafenisveriening. Van het ien kwam het aander. „Toen ze neie dragers neudig waren, gung het van: ‘Piet, aw je nou ies zu’n zwart pak ophaalt, dan kun ie tussen het voeren en het melken deur ok wel metlopen’. Zo is ’t begund.”

Niet veul later weur e beheerder van de aula en dee e – naost de boerderij – een hbo-studie veur oetvaortleider. Dat wark döt Hunse nou zu’n vieftien jaor. „Het is hiel dankbaar. Ie komt op de miest intieme momenten bij mèensen in huus. Dat ik daor binnen mag kommen en ze mag helpen, vin ik mooi. Ie kunt veul veur mèensen betieken.”

Piet Hunse weur geboren an de Eursingerstraat in Beilen. Tegenwoordig woont e met zien vrouw Hennie an de Asserstraat, zowat weer op zien geboortegrond. „Mien olders hadden het bedrief op de plek waor nou de Drenthehal stiet. Met de ruilverkaveling in 1969 bin wij naor Eursing verhuusd, waor mien va een nei melkveebedrief begunde.”

Hunse is de oldste zeun in een gezin van vief kinder. „Mien olders wolden eigenlijk niet da’k boer worden zul. In het underwies of bij de gemiente leek ze beter, dan kunden ie het met de boord um verdienen, zoas ze toen zeden. Ie weurden niet vies en huufden maor vief dagen te warken. As boer waren ie ja altied an het wark.”

Maor breurs Piet en Harry wilt maor ien ding: wál boer worden. Ze nimt het bedrief samen over, waorbij Harry veural de koenen döt en Piet zuch toelegt op de pluumveetak. In 2004 verhuust hij met Hennie en heur kinder naor Hieken, waor ze neie kippenstallen bouwt.

Nou, 21 jaor later, hef de gepensioneerd pluumveeholder een hiel aander leven. As oetvaortverzörger döt e zu’n vieftig oetvaorten per jaor. „Soms a’k iene goed kend hebbe, schiet ik wal ies vol, maor over het algemien zeg ik altied: wij as uutvaortverzörger leeft met, wij liedt niet met. Maor het rak mij soms wal. Een tied leden har ik een uutvaort van een 94-jaorige vrouw. Heur man was 96 en begeleidde heur tot an de oven. Ze waren zeuventig jaor samen west. Hij was zó intens verdrietig, dat snee mij deur de ziel.”

As e vraogd wordt um zölf te spreken op een oetvaort, döt e dat. „In tachtig procent van de gevallen doe’k het in het Drèents, as dat de taol van de overledene was. Dat wordt hiel arg wardeerd. Ik bin trots op oeze Drèentse taol. En der is tegenwoordig zoveel meugelijk op uutvaortgebied. Een poosie leden was der een afscheid van iene die koenen har. Die uutvaort was buten, bij de wei. Wij hebt de kist bij het draod henzet en de koenen kwamen derbij staon kieken. Hiel mooi.”

Um de onregelmatigheid van het wark wil Hunse het niet altied doen blieven. „Mèensen underschat dat wal ies. Vaak genog bin ik ’s nachts op pad west. Umdat ik ooit nog ies wat aans wil, bin ik begund met de deeltiedopleiding Pastoraal Wark. Op die manier kuj ok wat veur mèensen betieken.”