Rosalien Sattler oet Hieken: ‘Ik hol van het grote materiaal, dat vin ik stoer’

Bel ie met het Huus van de Taol of koj an de balie in Beilen, dan is de kaans groot daj Rosalien Sattler (45) spreekt. Zij is de leste tien jaor receptionist en regelt een hiele bult achter de scharmen bij de streektaolorganisatie.

Hieken is de plek waor heur leven zuch ofspeult. „Ik heb nooit argens aans woond. Ik kom van een boerderij an de Vorrelveenseweg en nou woon ik al jaoren met mien man, ok een echte Hieker, en oeze dochters van 12 en 15 jaor op Rheeveld. Het lig haost in Beilen, maor het is toch echt Hieken”, klinkt het beslist. „Op ’t Rheeveldtie, zegt oldere inwoners.”

Heur olders hebt een akkerbouwbedrief en ze helpt van kinds of an geregeld met. „Dat weur ok verwacht. Der was veul meugelk bij oes, mien pap en mam betaalden bijveurbeeld de riebewiezen veur mien breur en mij, maor wij mussen der wel wat veur doen.”

Nao heur autoriebewies haalt ze heur vrachtwagenriebewies en ok dat veur de anhanger. „Ik bin van het grote materiaal”, lacht ze. „Dat manoeuvreren met die grote gevaortes is best lastig, maor deur het te doen, leer ie het. Ik vin dat stoer!”

Kört leden vrag heur pap, 80 jaor en nog altied boer, of ze even de neie vrachtwagentrailer van de garage wil halen. „Mien breur en hij kunden niet. Ik vun dat wel spannend. ‘Och, hij komp je wel nao’, zeden ze. Ja, zo nuchter moej der ok naor kieken, haha.”

Sattlers breur runt het bedrief met heur olders. „Pap rooit altied de erpels nog en het laand spitten in het veurjaor vindt e ok mooi. ‘Wat zul ik aans moeten?’, zeg e. Het is een manier van leven. Mien mam döt de boekholding. Het is een femiliebedrief. As het drok is, help ik ok. Erpels rieden of sorteren, de catering verzörgen… Dat soort dingen doe ik.”

„Het is altied hollen of stilstaon op een boerderij. Ik hol van reuring en doe graag allerlei dingen tegeliek. Dat is hier bij het Huus van de Taol niet aans”, zeg ze achter heur bureau bij de receptie. As een soort vliegende kiep springt ze overal bij.

„Vrogger wus ik niet goed wat ik worden wol. Ik vun haost alles mooi en dat is nog zo. Ik hol veural van ofwisseling.” Ze lacht vanneis. „Eigenlijk wee’k nog altied niet wa’k worden wil.”

Het Huus van de Taol past heur goed, ok umdat ze het Drèents thuus met de paplepel ingeuten kreeg. „Mien man net zo. Samen praot wij ok plat. Tegen oeze kinder net zo. Drei jaor leden bi’w trouwd. Ok in het Drèents. Oeze buurvrouw is trouwambtenaar en die hef dat daon, bij oes thuus.”

Vanof heur 20e woont ze samen in het olderlijk huus van heur man. Dat was vrogger ok een boerenbrief. Nou boert ze, naost heur wark, samen veur de hobby. Ze verbouwt erpel, die ze an hoes verkoopt, en ze hebt schaopen en peerde.

„Ik bin dicht bij huus bleven”, zeg ze. ,,Hieken is echt mien dörp, ook al woon wij een stukkie derbuten. En zo veul gebeurt der niet in het dörp, maor het is veur mij thuus. Ik wil der niet vort.”