Willy Boelens uit Nieuw-Buinen groeide op naast de speeltuin, waarvoor hij de rest van zijn leven zou klaarstaan. Hij was apetrots op het lintje dat hij hier vorig jaar voor kreeg. Eigen foto
Veertig jaar lang was Willy Boelens uit Nieuw-Buinen (1956-2023) de man van de speeltuin. Elke dag opende en sloot hij de poort. En niet alleen dat. Hij hield het terrein ook veilig en schoon.
Het moest raar lopen wilde Willy Boelens een dag overslaan. Dat gebeurde eigenlijk alleen als hij op vakantie was of om een andere reden écht niet kon komen.
Voor de rest stond hij letterlijk elke dag klaar voor speeltuin Kindervreugde aan de Sportlaan in Nieuw-Buinen. ’s Ochtends opende hij de hekken, om ze ’s avonds weer te sluiten. Hij genoot ervan om de kinderen er te zien spelen, zoals hij er vroeger zelf ravotte.
Vooral de grote familieschommel vond hij als kind geweldig. Met een man of twintig erop en dan zo hoog schommelen dat ze bijna over de kop sloegen!
Toen kon dat nog. De veiligheidseisen waren niet zo streng als nu.
Vader richtte de speeltuin op
Willy (officieel Willem) groeide op in het huis ernaast, als jongste van vier kinderen. Het was een warm nest.
Beide ouders waren bij huis; moeder als huisvrouw en vader omdat hij mank liep na een ongeluk. Dit weerhield hem er niet van zich in te zetten voor de buurt. Hij vond dat de Sportlaan wel een speeltuin kon gebruiken en zette zijn schouders eronder.
Willy, nog maar een kleuter, mocht de speeltuin openen samen met toenmalig burgemeester Gerrit Grolleman.
Willy was een echt buitenkind. Voetballen was favoriet: eerst met vriendjes op straat en later bij VV Nieuw Buinen. Hij was maar wat trots toen broer Jan het schopte tot profvoetballer bij BV Veendam. Zo vaak hij kon, ging hij mee naar De Langeleegte.
Timmerman
Hij ging naar de Ambachtsschool in Musselkanaal om timmerman te worden. In dat dorp woonde ook Mineke Meems, die zijn grote liefde zou worden. Ze zagen elkaar voor het eerst bij café Daleman in Stadskanaal. ,,Kijk”, zei hij tegen zijn vrienden. ,,Met haar ga ik trouwen.”
Mineke moest niks hebben van die aangeschoten vent die met veel te veel bravoure aankondigde dat hij haar de volgende zaterdag van huis op zou halen. ,,Bekijk het maar!”, beet ze hem toe.
Ze stond raar te kijken toen haar moeder die zaterdag zei dat er iemand voor haar bij de deur stond. Ze liet hem binnen, ze raakten aan de praat en er bloeide warempel iets op. ,,En daar heb ik nooit spijt van gekregen.”
Ze trouwden en woonden twee jaar in Jipsingboermussel toen Willy’s vader vroeg of hij dichterbij kon komen wonen. Zijn gezondheid werd minder en hij had hulp nodig.
Zorgzaam
Dat kon Willy, zorgzaam als hij was, niet weigeren. Met Mineke verhuisde hij terug naar de straat was hij was opgegroeid. Hij nam zijn vader steeds meer taken uit handen. Ook al moest hij om 6 uur ’s ochtends weg voor zijn werk in de bouw: hij ging steevast langs de speeltuin om die te openen.
Willy zorgde er ook voor dat de speelplaats veilig en schoon was. Was er een toestel kapot, dan repareerde hij het of zorgde hij er op een andere manier voor dat het voor elkaar kwam.
Ook onderhield hij de contacten met de gemeente en vulde hij het logboek in met alle onderhoudsbeurten. Was het tijd voor een grote schoonmaak, dan regelde hij dat een groepje vrijwilligers paraat stond.
In het bestuur vervulde hij diverse functies. Nooit dacht hij erover te stoppen. Hij deed het immers ter ere van zijn vader.
Franse pleegkinderen
Willy was een familiemens en omarmde Minekes idee om Franse pleegkinderen op te vangen. Zij had dat van huis uit meegekregen. Zo kwam het dat Parijse kinderen in Nieuw-Buinen ‘vakantie’ kwamen vieren. Kinderen die thuis nooit naar buiten gingen omdat ze in een onveilige buurt woonden.
Kinderen die soms zo arm waren dat ze met een lege koffer arriveerden, die Mineke en Willy vulden met kleding en eten voor de terugreis.
Een van hun jonge gasten was een zwart jongetje. Ze hielden hun hart vast of het goed zou gaan. ,,Hij was het eerste donkere kindje in Nieuw-Buinen”, zegt Mineke. Maar iedereen omarmde de knul en wilde met hem spelen.
Eén meisje namen ze mee naar de dokter. Zij wilde niet eten en bleek ondervoed omdat ze thuis alleen maar snoep kreeg.
Voetbal
Zelf kregen ze vier kinderen: eerst Erik en Jeroen en daarna de tweeling Ilonka en Ingrid. Opnieuw draaide er veel om voetbal. Waar Mineke het helemaal voor zich zag haar dochters in balletpakjes te hijsen, bleken zij meer interesse en talent te hebben voor voetbal.
Het echtpaar ging mee naar alle wedstrijden en Willy werd jeugdbestuurslid, scheidsrechter, leider, grensrechter en rapporteur, waarbij hij andere scheidsrechters beoordeelde.
Ja was ja en nee was nee
Als vader kon hij streng zijn. Ja was ja en nee was nee. Als de kinderen om 2 uur ’s nachts thuis moesten zijn, moesten ze niet om 1 minuut over aan komen kakken. Hij wachtte ze zittend in zijn stoel op en zei niets.
Ingrid: ,,Dat zwijgen was onze straf. En dat vonden we erg genoeg. Hij deed altijd zoveel voor ons. Hij haalde mij gerust om half 2 ‘s nachts op als ik alleen moest fietsen. Alleen op de fiets, dat vond hij niet vertrouwd.”
Toen Willy zijn baan kwijtraakte bij een reorganisatie zei hij de bouw vaarwel. Hij werd taxichauffeur in het scholieren- en ziekenvervoer en genoot van de vele contacten en gesprekken onderweg.
Asbestkanker
Twee-en-een-half jaar geleden werd hij ziek. Hij had last van benauwdheid en bleek asbestkanker te hebben. Hij was ervan overtuigd dat hij het had opgelopen op een van zijn vorige werkplekken, waarbij hij asbestplaten had moeten zagen.
Hij spande een rechtszaak aan. Toen hij de beurt kreeg om te spreken bleef het stil. Hij was te boos om iets te kunnen zeggen. Voelde zich machteloos vanwege het onrecht dat het bedrijf hem in zijn ogen aandeed.
Volgens de rechter was er geen bewijs voor Willy’s verhaal en was de zaak verjaard. Hij verloor de rechtszaak.
Frustratie
Mineke en hij besloten niet verder te procederen. Het kostte te veel energie en leverde te veel frustratie op. Ze konden hun tijd beter gebruiken. Ze kozen ervoor de dingen te doen die ze nog wilden doen. Gingen bijvoorbeeld vaker op vakantie met de familie, inmiddels inclusief kleinkinderen.
Willy Boelens, die asbestkanker had, besloot te genieten in plaats van verder te procederen. Eigen foto
Op 26 april vorig jaar had Mineke nette kleren voor Willy klaargelegd. Hij had geen idee waar het voor was. Toen alle kinderen kwamen en de burgemeester voor de deur stond, ging er bij hem een lampje branden. Hij kreeg een lintje, op deze dag voor Koningsdag!
Drie generaties een speeltuinfamilie
Nog geen vier maanden later stierf hij, in het bijzijn van zijn familie - én in de wetenschap dat dochter Ilonka voortaan ‘zijn’ speeltuin opent en sluit, met hulp van anderen.
Ook zitten zij en broer Jeroen nu beiden in het bestuur. Zo blijft de naam Boelens verbonden aan de speeltuin, nu drie generaties lang. Zo zag Willy het graag.
Speeltuin Kindervreugde aan de Sportlaan in Nieuw-Buinen. Foto: DVHN
Tijd van Leven
Dagblad van het Noorden portretteert in Tijd van Leveninwoners van Drenthe en Groningen die afgelopen tijd zijn overleden. Suggesties? Mail naar: tijdvanleven@dvhn.nl
