In Memoriam I Jan Dirk Huising (1952 - 2023) uit Emmen, een vrolijke nachtburgemeester die zijn thuisfront nooit vergat

Het is dinsdag 24 juli 2012. Het zonnetje schijnt en Jan Dirk Huising zit met twee collega’s van de afdeling ruimtelijke ordening te lunchen op een terras in het centrum van Emmen. De drie Emmer ambtenaren kijken uit op de voormalige oudheidskamer, een horecapand waarvan het achterste gedeelte leeg staat en verpaupert. Het uitzicht ergert Huising en net als zijn twee tafelgenoten vraagt hij zich af waarom er al tijden niets gebeurt op deze mooie plek. Het duurt maar even en het trio is het erover eens. Als niemand daar iets onderneemt, dan moeten ze dat zelf maar doen. Vijf dagen later is het zover: Op het Marktplein gaan de deuren open van Met Een Korreltje Zand, een door de drie ambtenaren gerunde strandtent.

Het avontuur, dat twaalf dagen duurt en waarvan de opbrengst naar KWF Kankerbestrijding gaat, slaat aan. Veel Emmenaren nemen een kijkje en ook landelijke media willen er meer over weten. Het biedt Huising en zijn twee collega’s de kans om Emmen op een positieve manier onder de aandacht te brengen. En laat dat nu net iets zijn dat Huising heel graag doet. Natuurlijk, veel dingen in Emmen kunnen beter. Maar geldt dat niet voor alle plaatsen in de wereld? En dingen die beter kunnen in Emmen, daar kun je je toch samen met anderen voor inzetten?

Jan Dirk Huising groeide op in een boerengezin in Nieuw-Weerdinge. Hij was acht jaar oud toen hij met zijn ouders, zus en broer verhuisde naar Canada. Het was geen uitzonderlijke switch binnen de familie Huising. Vier ooms van Jan Dirk waren hen voorgegaan en runden daar al een boerenbedrijf. Voor hen pakte het goed uit, maar voor de ouders van Jan Dirk en hun gezin werd het een debacle. De plek waar zij zich na wat omzwervingen vestigden was veel te droog. ,,Bovendien had moeder heimwee. Ze werd binnen de kortste keren grijs en begon vanwege de stress met roken. Twee jaar nadat we naar Canada waren gevlogen, keerden we terug. Met de boot, want dat was goedkoper’’, zegt Gerard Huising, broer van Jan Dirk.

Het gezin vestigde zich in Emmen en vader Winus vond een baan bij een bouwbedrijf. Na de lagere school ging Jan Dirk naar de christelijke lts om vervolgens als tekenaar op de afdeling stedenbouw van de gemeente Emmen aan de slag te gaan. Hij voelde zich meteen thuis op het gemeentehuis en ontmoette er de liefde van zijn leven: Zwaantje Oldengarm uit Meppen. Zij werkte op de afdeling boekhouding en op een dag belandden zij samen in de lift. Om de openingszin van Jan Dirk wordt in de familie tot op de dag van vandaag gegrinnikt: ‘’Het stinkt hier, maar dat ligt niet aan mij.’’

Met zijn lange krullen en zijn vrolijke uitstraling viel Jan Dirk in de smaak. Het duurde maar even of ze hadden hun eerste afspraakje: samen een dag naar Groningen. Daar was de jonge Emmenaar allesbehalve kind aan huis. In de herinnering van Zwaantje liepen ze ‘wel honderd keer’ rond de Martinitoren. De tweede date: naar de film Soldaat van Oranje in Emmen. Inmiddels had Zwaantje een bureau bemachtigd bij de lift in het gemeentehuis. Ging Jan Dirk vanaf de achtste verdieping naar boven of naar beneden, dan konden ze elkaar op de vierde etage even zien.

In 1979 trouwden ze in Zweeloo en in de jaren daarna werden twee dochters geboren, Sandra en Liesbeth. Jan Dirk genoot van zijn nieuwe rol als vader, trok veel met zijn kinderen op. Geregeld nam hij ze ook mee naar het zwembad, want hij had een grote liefde voor de zwemsport. In de jaren zestig, de periode waarin Emmen een overdekt zwembad kreeg, was hij samen met zijn broer Gerard lid geworden van de zwemclub De Kikker. Aanvankelijk was Jan Dirk ‘gewoon zwemmer’ en na een jaar of zes werd hij waterpoloër. Daarna bekleedde hij alle functies binnen de vereniging behalve die van penningmeester. Want geld, zo verklaarde hij zelf, daarvan had hij geen verstand.

Met De Kikker maakte hij meerdere buitenlandse trips en in de eerste helft van 1983 bracht het waterpolo hem en zijn gezin naar Denemarken, waar hij een half jaar lang trainer was van een vereniging en de nationale herenselectie. Zijn werkwijze viel in de smaak, maar hij sloeg een aanbieding om langer te blijven af. Want dan zou hij zijn baan bij de gemeente kwijtraken en hij voelde er niets voor om die zekerheid op te geven. Had het ‘op safe spelen’ iets te maken met het debacle dat hij als jochie in Canada had meegemaakt? Hij heeft zich daar nooit expliciet zo over uitgesproken, maar het zou volgens de familie best kunnen.

Met zijn broer Gerard was hij niet alleen jarenlang actief voor De Kikker, maar ook voor de Grote Kerk in het centrum. In het centrum kwam hij graag. Beroepsmatig, maar ook privé. Na werktijd op vrijdag dook hij graag met collega’s de kroeg in. Omdat hij ook op andere dagen en tijdstippen de weg naar de horeca goed wist te vinden, noemden vrienden hem ‘de nachtburgemeester van Emmen’. Zwaantje, allesbehalve een kroegliefhebber, vond het prima. Ze vertrouwden elkaar en gaven elkaar de ruimte om ook op eigen houtje dingen te doen die ze leuk vonden.

In zijn laatste jaren als ambtenaar zocht hij oplossingen om leegstand van winkelruimtes tegen te gaan en na zijn pensionering in 2016 werd hij voorzitter van de winkeliersvereniging Emmen Vlinderstad. Het leven lachte Jan Dirk, die in 2017 werd benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau én Emmer sportvrijwilliger van het jaar, van alle kanten toe. Tot het najaar van 2018. Na het doneren van bloed bij de bloedbank bleek zijn bloed niet goed te zijn. In het ziekenhuis volgde de diagnose: acute leukemie. Een bericht dat in eerste instantie vooral zorgde voor verbijstering en ongeloof. Want Jan Dirk Huising voelde zich kiplekker.

Vrijwel meteen zette Jan Dirk de knop om. Hij zou alles doen om weer beter te worden, zo nam hij zich voor. Vier chemokuren en een beenmergtransplantatie volgden, waarbij gebruik werd gemaakt van stamcellen van dochter Liesbeth. Het zag er goed uit, maar toen bleek dat de nieuwe stamcellen lichaamsdelen van Jan Dirk afstootten. Dit had grote gevolgen. Zijn conditie en weerstand gingen achteruit en op een gegeven moment kon hij bijna niets meer zien. Toch bleef hij tot bewondering van zijn naasten ook toen positief en zonder zelfmedelijden. Heel fijn vond hij het dat het in juli 2023 lukte om met zijn vrouw en dochters naar Soldaat van Oranje te gaan. Niet de film, zoals bij de tweede date met Zwaantje, maar de musical.

Op 7 oktober overleed Jan Dirk Huising. De uitvaart was, hoe kan het ook anders, in ‘zijn’ Grote Kerk in het Emmer centrum. Zijn vier kleinkinderen, met wie hij graag op pad ging en elke donderdag pizza at, staken bij de kist de kaarsen aan en zijn beide dochters verzekerden de bezoekers dat hun vader dan wel een ‘nachtburgemeester’ was, maar dat het thuisfront in al die jaren nooit aandacht en liefde te kort waren gekomen.