Lamert Kieft döt verslag van de gebeurtenissen in zien woonplaots, argens in Zuudwest-Drenthe. Beeld: Coen Berkhout | Midjourney
Met terneergeslagen doch beklagenswaardige tred sleepte hem een moedenloze gedaante voort naar het café De Eveltas bij ons in het dorp alhier, welke een groot verband om diens rechteroor droeg en binnentrad.
„Hippe Fictorie!”, aldus de kastelein Jans-Maria Tissing, „mannegie, wat zie je der uut. Hef der oe iene bij ’t oor ehad ofzo?” Wat in zekere zin inderdaad het geval was. „Griet hef mij in ‘t oor ebeten”, aldus Hilbert Fictorie op toonloze wijze, „’t lellegie hung der mij in flarden naost; ik leke hier en ginder die Vincent van der Gogh wel, of hoe had e de name; die vaarver…”
„Doet mij mar ’n pils, Jans-Maria en zet der mij ook even een schone börrel naost aj wilt; ‘k hebbe dringend verlet van ’n piereweeiertie….” Hoewel het nog geen tien uur in de morgen was en dan ook nog geen andere klanten in het café De Eveltas. Zo ziet men maar weer hoe hoog de nood zijn kan, seins. Dat men zo vroeg op de dag al naar de drank grijpen moet.
Trouwe lezers hebt vanzelf allang door dat het weer hommenles is in de familie Fictorie alhier, waar de heer des huizes Hilbert Fictorie in chroningsche onmin leeft met diens vrouw Grietje Fictorie. Dit vanwege de kat deze huizes, een zekere Herman Fictorie, welke in alles verwend en voortgetrokken wordt door Grietje Fictorie zodat Hilbert Fictorie zelf altijd achter het net aan vist. Welke hem met gramstorigheid vervult en dan ook permanent zint op wraak. Maar wat was er dit keer aan de hand??
Arfenis
Gretig slokkend in de pils en schone, welke hem zichtbaar goed beviel, deed Hilbert Fictorie verslag aan de kastelein Jans-Maria Tissing over de jongste ontwikkelingen binnen dit familiedrama alhier. „Gister wol Griet ’t iniens hebben aover zien testament”, aldus Hilbert Fictorie, „ze zee: ‘Hippe, as ik der niet meer binne en ieje jammer genog nog wel, dan muj alles wat wij hebt verkopen en dan is de helfte niet veur oe, mar veur oenze Herman. Die kan daor dan de kosten van ‘n luxe kattenpension van betalen waaoras e alle dagen varse vis, biefstuk en kiepe kreg. Hij mag beslist niet bij oe blieven, dèenkt der goed umme, want dat wordt oorlog. Leer mij oe kennen, vaderman’. Ik zee: ‘Mèense, binj niet goed snik ofzo? ’n Arfenisse veur ’n katte? Wat ’n verstaand…’ Maar ja, Jans-Maria, ikke en Griet, wij bint indertied etrouwd in gemienschup van goederen – ja, aanvankelijk meer gemienschup as goederen heur, en op ’t moment gien van beide, maar afijn -, dat Griet hef inderdaod recht op de helfte”, aldus Hilbert Fictorie en wenkte dat de kastelein Jans-Maria Tissing hem wel weer bijtanken mocht.
Op de pantoffel
„Al die tied zat die lamzak van ’n Herman de katte mij an te loeren”, vervolgde hij, „dat warkte mij geweldig op de zenen en toen Griet even de kamer uut was, kwam ik in de pennen, leup quasi nonchalant Herman veurbij… en h….h…hoewel ik tegen mijzelf zee: Hippie, m…mien jongie, niet doen, niet doen! was ’t starker as mijzölf, dat ik haalde uut en ik krege mij die viezerd daor op de p…p…pantoffel, ja hiel verskrikkelk heur… Hij zoefde deur de locht en hij landde p…precies op Griet zien antieke k…k..k…k…koekkoekkoekkoekkoek eh…koekkoeksklokke” en Hilbert Fictorie door deze en andere ontroerende herinnerings geheel overstuur dreigde te raken.
„,Afijn, toen kwam Griet dus weer binnen”, vervolgde hij, enigszins gekalmeerd, „en Griet bedacht hum niet, greep mij bij de kop en beet mij ’t oor…” en hieraan eens pijnlijk tastte. „Hippe, ie solliciteert nog ies naor ’n permanent huusverbod”, meende de kastelein Jans-Maria Tissing, „afijn, dan kunj altied nog kuunstschilder worden.”
