De weinige riemen waarals de politie mee roeien moet | Lamert Kieft

Zo kwam er rond 10.30 uur via het gemeentehuis al een meldink binnen van een kudde loslopende koeien op de Kluitenbergerweg alhier, doch werd politionele actie resoluut geweigerd door de opper Jalving. „Wij hebt gloeiende garriet wel wat aans te doen as achter een bende stinkkoeien an te tjakken”, aldus de opper tegen de ambtenaar in kwestie. „Ie belt de bereden plietsie mar; dat bint echte cowboys die niks liever doet as achter löslopend vee an te jagen; over en uit voor u”, en hem er onnodig hard opgooien wilde, daar hij met de seconde meer ontstemd raakte door het gezeur en gezever aan de politietelefoon altijd.

„Eh, Jalving, binj niet bange dat der ongelukken van koomt, met die löslopende koeien op de weg?”, aldus de beambte der gemeente aan de andere kant. „Stel dat der een auto op klapt, een zestienkleps japanner bieveurbeeld, mit ’n olde mevrouw veur ’t stuur. Zun zenuwachtig mèense dat later niks aans döt as beulen en jodeln van dit en van dat; ik zie de koppen in de kraante al veur mij”, doch bracht dit de opper Jalving beslist niet op andere gedachten. „Dat is dan zuver aovermacht”, gromde bij, „ie mut niet mienen daj veur elk wissewassie de plietsie mar bellen kunt. Dat zul mijn gloeiende garriet een mooie boel worden; aju.”

Alvorens echter deze tijdrovende en onverkwikkenlijke affere definitief te seponeren, verscheen er een nadenkende rimpel op het voorhoofd van de opper Jalving, zodat diens anders toch al wat stroeve trekken zich nog een tikkeltje verhardden. „De ienigste strontboer an de Kloetenbargerweg en contreinen daor is Aorend Oosting Ezn”, mompelde bij, „dat die koenen zult wel van hum weden; ik was der gloeiende garriet drekt al bange veur. Ik bin ’t niet verplicht, mar ik zal die gifmenger toch mar even opbellen”, en de hoorn greep.

Opgenomen zijnde aan de andere kant bleek dit meteen de landbouwert Arend Oosting Ezn zelve te zijn. „Oosting Ezn, Aorend, hier mit de plietsie”, aldus de opper Jalving. „Ik rèeken daj al wel weet waorveur ik belle en ik waorschouw oe drekt mar even: gien grote bek kammeraod, want ’k hebbe oe gloeiende garriet eerder in ’t hokke as oe lief is; op water en brood. Weest der goed op verdacht, de feiten bint ernstig genog!” en de opper Jalving op resolute toon dit onsmakenlijke varkentje verder wassen ging. „Oosting Ezn, Aorend: ie hebt precies een ure en gien minuut langer um die strontkoenen van oe van de weg te kriegen en zunder ongelukken mit zestienkleppers en olde vrouwgies veur ‘t stuur. Zo niet, dan waart oe vaderman, want ie kunt gloeiende garriet een douw verwachten waoras oe de hupzelen van knapt, hold der goed rèekenschup mit. Over en uit voor u. Aju” en de opper Jalving een einde aan dit noodzakelijke doch nare gesprek maakte.

„Dat was plietsie Jalving.” aldus de landbouwert Arend Oosting Ezn aan diens vrouw Jannie Oosting Ezn-Mulder, „Hij had ’t aover löslopende koenen ofzo. Gistern schient der inderdaod een melding ewest te hebben, an de Kloetenbargerweg, van iene die zo allemachtig de piepen vol had dat e gien koe meer van ’n wild knien kon underscheiden. Loos alarm, dus.”