Het toeristenseizoen barst jammer genoeg weer los | Lamert Kieft

„Feiluk is ’t rotgoed heur, toeristen”, aldus Jans-Maria. „zo brutaol as de beul seins en niks verteren. Ze blieft rustig twei uur zitten op ién lullige consumptie. As caféholder verdien ie niks aan die lui; watte: der mut geld bij”, aldus de kastelein Jans-Maria Tissing, die in het café te praten zat met Strubben-Alie, ofwel mevr. Aaltje van Putten, de meewerkend voorvrouw van de dames van plezier in Huize Harmonika alhier (Strubben-Alie = artistennaam) en deze nog een glasvol rosé in schonk.

„’t Kan nog wel iene lieden, donkt mij”, aldus Strubben-Alie, „’t is midden op de dag en ik huve pas um tien ure vanaovend an de bak. Proost heur”, en het glas hief. „Der bint trouwens cliënten zat, die ’t wel fijn viendt aj as gastvrouwe de piepen ‘n klein beetie vol hebt”, vervolgde zij, „nou, dat kan geregeld worden, mar wij drukt dan wel flink wat bij de rekening op, dat snap ie ok wel”, aldus Strubben-Alie, als dame van plezier zijnde.

„Heb ie ok zun last van toeristen, Alie dan?”, vroeg haar de kastelein Jans-Maria Tissing af, doch bleek dat wel mee te vallen. „De mieste manskerels gaot mit heur eigen vrouwe op vekaansie en die kriegt dan vanzölf gien permissie um bij oens ies even lekker de zinnen te verzetten”, meende Strubben-Alie. „Vrouwluu kunt wat dat angiet barre kienderachtig weden, heur. Nee, wij mutten het meer hebben van congresgangers en dergelijke, die as ’n nacht in ’t hotel zit en veur de gezelligheid bij oens koomt. Der was in Möppelt ies ’n maol een synode van domeneers en olderlingen: weej niet haalf hoe drok ’t bij oens op de zaak was. Hoe fiener en cockser, hoe meer jokkerije”, zeg ik seins.”

Op dit punt aangekomen of daar traden twee nieuwe klanten in het café De Eveltas, in wie de kastelein Jans-Maria Tissing vrijwel direct twee toeristen herkende van beiderlei kunne en plaats namen. „Wat zal ’t weden”, aldus Jans-Maria Tissing, met een opschrijfboekje in de aanslag. „Doe mijn mar een bakkie troost met een lekker appelpunt en me vrouw ook”, aldus de mannelijke toerist. „Appelgebak is der niet, meneer”, aldus de kastelein Jans-Maria Tissing, ,,die is allent veur vaste klaanten. En dan nog wat: ie hebt ’n haalf ure um oen consumpties te nuttigen. Dan is ‘t: of een neie bestellen of opstappen. An oe de keuze”, en Jans-Maria terugslofte naar de tapkast voor twee kopjesvol koffie, al was het dan ook met frisse tegenzin.

„Nou zeg, Mien”, aldus de mannenlijke toerist op verbrouwereerde wijze, „ik dach altijd dat de Drentenaren zulke aardige en beleefde mensen waren, maar dit is een stuk sjaggerijn; wat jij, Mientje? Weetje je wat chef: laat die twee bakkies pleur maar zitte; we gaan een deurtje verder. Kom Mien, we gaan”, aldus deze. „Moej doen”, aldus de kastelein Jans-Maria Tissing, „joe, doei en de mazzel heur” en zonder hartzeer afscheid nam van het duo toeristen.

„Ik snappe waj bedoelt, mar dit kost oe wel umzet, vaderman”, meende Strubben-Alie. „Kiek, wij kriegt ok de wonderliekste snoeshanen aover de vloere, breekt mij asteblieft de bek niet open. Mar as ze goed van betalen bint dan weigert wij gieniene; daor binw genog vakvrouwe veur. Geld is geld, makkelk genog. Weej wat? Doet mij nog mar zun fijn glaasie rosé, ‘k bin op de fietse, dus dat moet kunnen, of niet dan. En niet vergeten: ik mut nog langs de zaak van Bertus Boverhof veur neie sjarrietellen; de olde bint kats versleten.”