'Mevrouw Staartjes (Madame Rattail)' door Olga Wiese, 1985-2000. Olieverf op doek (70 x 70 centimeter).
In Groningen is ze een fenomeen. Haar leven lang schildert Olga Wiese met grote virtuositeit en een meesterlijke techniek haar eigen fantasiewereld. Woensdag wordt ze 80 jaar.
Overal in de stad Groningen kom je schilderijen, wand- en plafondschilderingen tegen van Olga Wiese. In particuliere huizen en in cafés als De Wolthoorn & Co en De Sigaar, of in de personeelskantine van het Universitair Medisch Centrum.
Maar ook buiten Groningen, zoals op het plafond van de slaapkamer van het Nijsinghhuis in Eelde. In Museum De Buitenplaats in Eelde exposeerde ze onlangs op de tentoonstelling Vrouwen van De Buitenplaats. Dat museum heeft haar werk altijd omarmd. Woensdag wordt ze 80 jaar. Olga Wiese, een buitengewoon authentieke persoonlijkheid en kunstenaar. Behalve schilder is ze ook een geweldig tekenaar, graficus en illustrator.
‘Kneuzen zijn opgewekte ploeteraars’
Olga Wiese (Middelburg, 1944) exposeert van meet af aan haar schilderwerk op plekken waar de kunstwereld geen zicht op heeft, die ook niet tot het chique expositiewereldje behoren, zoals de kroeg. Niet omdat ze constant aan de drank is, maar omdat haar schildervrienden daar vanouds komen.
In de kroeg komt ze bovendien haar ‘modellen’ tegen. Haar werk hing dan ook al vroeg tussen de bierglazen en de berookte muren van de plaatselijke etablissementen.
Op haar voorstellingen zie je mensen afgebeeld die je kunt typeren als outcasts. ‘Kneuzen’, noemt Wiese ze zelf. Daar is niks negatiefs aan, zegt ze. ‘Kneuzen zijn voor mij opgewekte ploeteraars.’
Een grenzeloze verbeelding
Ze heeft een scherp oog voor het lichamelijke. Dat verwerkt ze in een direct aansprekende schilderstijl op haar doeken. Op superieure wijze schildert ze een theater van de totale mafheid. Waarbij haar grote beheersing van anatomie en schildervaardigheden alles op een zeer hoog plan trekt.
Olga Wiese plaatst haar verhalen doorgaans in een niet-gedefinieerde ruimte, uit laagjes kleur opgebouwd. Een universum waar vaak geen duidelijk perspectief wordt gehanteerd. Mens- en dierfiguren wentelen als planeten om elkaar heen en bezitten vaak een fluïde identiteit.
Haar verbeelding getuigt van een fascinerende Kuriösiteitenliebe, zoals kunsthistoricus Henk van Os haar werk ooit treffend duidde. Met andere kunstenaars als Matthijs Röling, Clary Mastenbroek en Wout Muller wordt Olga Wiese tot de zogenoemde Noordelijke Figuratieven gerekend. Maar dat doet haar werk geen recht. Haar grenzeloze verbeelding reikt veel verder.
Een mensenleven lang uniek
Olga Wiese taalt niet naar roem, ze zoekt niet de bewondering, ze schildert wat haar hart ingeeft en haar fantasie dicteert. Als schilder behoort ze tot de eigentijdse meesters. Maar door haar bescheiden opstelling weet elders bijna niemand van haar bestaan.
In de Groningse binnenstad kent iedereen haar. Een kleine slanke, lenige vrouw met een weerspannige bos haar en gekleed in een broek en een trui, eeuwig jong. Haar oeuvre omschrijft ze als ‘fantasie en nieuwe werkelijkheid’. Daarmee is ze al een mensenleven uniek.
www.facebook.com/ericrhbos
Weinig eer buiten het Noorden
Buiten Noord-Nederland is Olga Wiese nauwelijks bekend. Al in 1991 werd dit aangekaart in NRC. Het krantenbericht in NRC is een van de weinige niet-regionale besprekingen van haar werk. De afgelopen tijd was Wieses werk te zien als onderdeel van de tentoonstelling Vrouwen van De Buitenplaats in Eelde.
