Als een liefdesverhouding ten einde loopt, zoekt men een melkmuil die best een bommetje wil plaatsen | column Jean Pierre Rawie

Nu wij als gidsland allang hebben afgedaan, en na de laatste verkiezingen de risee van Europa geworden zijn, blijkt er zich te onzent een verschijnsel voor te doen, dat uniek is in de wereld. Ik doel natuurlijk op de inmiddels honderden woningaanslagen waar ons land jaarlijks op kan bogen.

In het verleden plachten criminelen evenmin zachtzinnig met elkaar om te springen. Wanneer er eentje door een concurrent werd omgelegd, heette dat vreemd genoeg geen moord, maar een liquidatie. Dat ging wel eens fout: soms werd er iemand op de korrel genomen, die niets met het zakelijk conflict te maken had, maar wiens auto in de verte een beetje dezelfde kleur had als die van het beoogde slachtoffer. Alleszins begrijpelijk, want zo’n liquidatie moest dikwijls in het donker plaatsvinden, en de veelal ingehuurde schutters waren vaak niet de snuggersten. In zo’n geval maakten de kranten wel melding van een ‘vergismoord’.

Tegenwoordig kiest men ervoor een geschil te beslechten door een granaatachtig projectiel aan de deurknop van zijn tegenstrever te bevestigen. Deze methode is intussen niet meer voorbehouden aan boeven onderling, maar kan zich verheugen in populariteit in brede kring. Ook rivaliserende middenstanders bedienen zich er steeds meer van.

Waar men lang volstond met een prijzenoorlog en elkander afbrekende (mond-op-mond)reclame, neemt men nu een minderjarige in de arm teneinde illegaal vuurwerk tot ontploffing te laten brengen bij huis of bedrijf van een concurrent. Het gezicht van deze nieuwe ontwikkeling was tot voor kort de Vlaardingse loodgieter Ron van Uffelen, die in anderhalf jaar 25 explosies te verduren kreeg, en deze zomer stierf, zonder erachter gekomen te zijn waar hij al die aandacht aan te danken had.

In Den Bosch zijn het de dakdekkers die elkander op deze manier het leven zuur maken, maar de laatste tijd grijpt men ook ‘in de relationele sfeer’ naar deze oplossing. Als een liefdesverhouding ten einde loopt, wendt men zich niet meer tot de relatietherapeut, maar zoekt een melkmuil die wel een zakcentje kan gebruiken, en best een bommetje wil plaatsen.

Tot nu toe bleef het meestal bij gesneuvelde ruiten, weggeblazen deuren en ontzette gevels, maar onlangs ging het in Den Haag gruwelijk mis, met zes doden en vele gewonden. Daar kon je op wachten, maar de aanslagen gaan niettemin gewoon door, terwijl de daders zelden worden gevonden.

Als deze trend zich voortzet, kan er van alles gaan veranderen in de praktijk van alledag. Waarom zou je je zaak bij de gemeente bepleiten, als je de betreffende wethouder ook middels een explosief op andere gedachten kunt brengen? Parlementair gekissebis wordt op die manier eveneens iets van vroeger.

(Ook op artistiek gebied zie ik mogelijkheden. Veel effectiever dan een letterkundige polemiek lijkt me een cobra 8 aan de achterdeur van een onwelgevallige verzensmid. Dat krijgt tevens meer aandacht, waardoor het mes aan twee kanten snijdt.)

Men zegt dat de buitensporige ravage in Den Haag het gevolg was van de inzet van ‘onervaren bommenleggers’. Dat roept de belangwekkende vraag op of zulks juridisch als een verzachtende of verzwarende omstandigheid geldt.