'De kans is groot dat de allesverpletterende kerncentrale er op slinkse wijze toch komt.' Foto: Shutterstock
Erwin de Roos is zeer kritisch over de mogelijke komst van een kerncentrale naar Groningen en aanverwante zaken. ‘Wie zijn wij nog? Stom, doof, blind?’
We wilden niet her en der torenhoge windmolens.
Ze kwamen er toch.
We wilden geen afbraak historische panden.
Een groot deel is vervangen door nieuwbouw. Een ander deel gaat nog tegen de vlakte.
We wilden geen gas meer uit Groninger bodem. Dat gebeurt nog steeds.
We wilden geen windmolens voor de kust. De kerkhoven op zee.
Ze zijn er toch.
We wilden geen duizenden rode en witte lampen op die windmolens.
De bordelen van het Noorden.
Ze zijn er toch.
We wilden geen honderden elektriciteitsmasten met uiterlijk van windmolenonderstel. Achteraf bleken deze volkomen onzinnig en kreeg enkel Groningen deze lelijkerds.
Ze kwamen dus toch.
Overal kleine bossen gekapt. Door Staatsbosbeheer. Bomen gekapt langs landweggetjes. Onder het mom van ziekte.
Wij wisten van niks. Laat staan de dieren.
Binnen een paar dagen alles weg.
Het gebeurde toch.
We wilden geen geluidsoverlast en opschuiven industrie bij ‘Oudeschip en omringende dorpen’.
Het gaat toch door.
We wilden geen honderden megagrote schuren die het landschap verpesten zonder enig groen rondom. Als pukkels op een gaaf gezicht.
Ze staan er toch.
We willen geen allesverpletterende kerncentrale. Naast allerlei andere bezwaren, waaronder het absurde idee om dit in een aardbevingsgebied te plaatsen, het uitzicht verpest in een cirkel van minstens dertig kilometer rondom.
Hij zou er niet komen. Op 24 juni 2024 werd dit beslist.
De kans is groot dat hij er op slinkse wijze toch komt.
Het interesseert de buitenwacht geen moer.
Alles gaat gewoon door.
Wat niet doorgaat?
Die lijst is te lang.
Het mega grote schuld- en boetedoeningsbedrag NAM gaat niet door zoals afgesproken.
De Lelylijn gaat niet door.
(O o o wat een werkgelegenheid zal de bouw van die kerncentrale met zich meebrengen voor ons! Wat een faire ruil).
Het redden van onze ooit zo mooie provincie gaat niet door.
Integendeel.
Wie zijn oor te luisteren legt hoort het gelispel van de vuile ratjes in het riool.
„Wat wij willen gaat toch door... alles gaat toch door…”.
De onbeschaamdheid.
En dat terwijl duizenden mensen nog steeds wachten op versterking van de huizen, de boerderijen, de kerken, de borgen.
Terwijl alles nog verder wegzakt in deze rijke bodem. Wegzakt in dit wingewest, dit nieuwe industriegebied.
Wie zijn wij nog?
Stom, doof, blind?
Erwin de Roos (1960), bezorgde en kritische burger Groningen stad, geboren en getogen in Uithuizen
