Je moet wel een weerfreak zijn om je vereerd te voelen met een vernoeming naar een storm | column Eric Nederkoorn

Het jaar is begonnen zoals het eindigde. Met herfst. Dinsdag stak storm Henk zijn nek uit. Henk is de eerste storm van het jaar, meldde het KNMI. Dat was geen topprestatie van Henk, op dag twee van januari.

Henk genoot een voorkeur voor de kuststreken, hoewel hij iets naar binnen ook actief was. Bij ons belaagde Henk eendachtig met zware regen het plafond van de slaapkamer. Bij dikke druppen en flinke wind onder een zekere hoek komt er op zijn tijd een nieuwe lekkageplek bij. Irritant, maar bij elke tegenslag roepen we nu ‘Gaza’ en dan valt alles hier weer mee.

Nogal wat Henken wierpen zich op als naamgever van de storm. Zo was er een keurig gemanipuleerd nieuwsbericht van de NOS, dat de ex-voetbalprof en eeuwig opgewekte Henk (Broez’n) de Haan tot stormram bombardeerde. In werkelijkheid ging Henk over niemand in het bijzonder, in tegenstelling tot Gerrit, die kort geleden namens de uitgetreden weerman Hiemstra van leer trok.

Je moet wel een weerfreak zijn om je vereerd te voelen met zo’n vernoeming. Net als anonieme Henk na hem, veroorzaakte Gerrit in Groot-Brittannië flinke ellende. Als ik in de schoenen van de gewezen weerman had gestaan, had ik liever een Gerrit Hiemstraplein op het Mediapark gehad, in plaats van te worden verknoopt met een Gerrit die mensen het leven ontnam.

Stormen zijn van altijd, al lijken ze grilliger te worden en zelfs door de Hiemstra’s minder gemakkelijk te voorzien. Aan de andere kant denken we, dus vast ook ik, maar al te graag dat alles erger en extremer wordt.

Decennia geleden werkte ik in Emmen. In de zuidoosthoek van Drenthe kon ook wel eens een malle wind waaien. We hebben op de redactie in de Hoofdstraat tranen in de ogen gehad van de pret, nadat vlak voor de deadline van onze toen nog middagkrant een nieuwtje was binnengedruppeld over een storm van zwaar kaliber, die zojuist over het gebied was getrokken. Een rotstreek van die storm, op zo’n laat moment, want we moesten er hoe dan ook melding van maken, alleen geen idee welke melding. Niemand wist nog wat die storm omver had geblazen. Mijn vindingrijke chef Jan Wierenga kwam als oplossing met een hilarische dooddoener. ‘Hier en daar, maar ook elders, richtte de storm enige schade van betekenis aan’. Een van de hoogtepunten uit zijn rijke repertoire.

Misvormde intuïtie of niet, met de natte laatste maanden van 2023 en de doorweekte eerste van de laatste jaren, valt het alleen met de kop diep in het zand te ontkennen dat er wat loos is met het klimaat. Ik voelde opwinding bij het bericht dat het in het noorden van Zweden met min 43,6 graden in een kwart eeuw niet zo koud is geweest. Kon dat nog? Wat dan nog meer? Toch voelt het als vastklampen aan de laatst resterende ijsschots.

Over dat ‘alles wordt erger’: bij de afrekening van 2023 blijkt dat er weer minder is gemoord dan in 2022. We zitten nu op de helft van twintig jaar geleden. In de Volkskrant zei een in oud en nieuw gespecialiseerde criminoloog met kennis van statistieken, dat er helemaal niet meer geweld is dan vroeger. ,,Maar hoe veiliger het wordt in Nederland, hoe hysterischer we doen over de overgebleven onveiligheid.”

De massale knokpartijen op afspraak bij de jaarwisseling zijn inderdaad van vroeger, dat klopt. Maar als aangevallen brandweerman, politieagent of ambulancemedewerker zou ik de criminoloog toch verzoeken deze statistieken als cijfers te beschouwen en de klappen als uit te roeien realiteit.

eric.nederkoorn@dvhn.nl