Acteur Dennis Willekens: 'In de reclamewereld vragen ze me als de gemoedelijke vriend of doodgewone buurman'

Achter de schermen van de musical Mamma Mia!. Dennis Willekens vertelt dat hij twijfelde om mee te doen aan deze musical. ,,Ik dacht: alwéér die show? Maar toen ik hoorde dat ze alles in een nieuwe vorm wilden gieten, werd ik enthousiast. De sterke liedjes van ABBA zijn gebleven, maar we werken nu met eigentijdse teksten, een nieuw decor, nieuwe kostuums en een hele frisse aanpak. Het verhaal heeft diepgang, maar het is tegelijk een feelgood-musical om blij van te worden. Dat werkt bij het publiek maar ook bij onszelf.’’ Zo’n oppepper kon hij wel gebruiken, na een zware tijd.

,,Ik groeide op in Rheden, bij Arnhem. Als kind zat ik bij de fanfare. Later begeleidde ik jonge leden bij hun weg in de muziek. Dat werk met jongeren vond ik zó leuk dat ik besloot om naar de pabo te gaan. Daar hield ik het ruim twee jaar vol. De stages voor de klas gingen prima, maar het theoretische gedeelte vond ik vreselijk. Uiteindelijk liep ik achter met mijn verslagen. Toen moest ik voor een stevig gesprek naar de studiecoördinator. Die gaf me de kans om van alles in te halen, maar liet me ook de keus om te stoppen.’’

,,Dat laatste leek me het beste. Het was nog maar anderhalf jaar voor de diploma-uitreiking, dus anderen raadden me aan om door te gaan. Maar ik wist het zeker: die theoretische stof is niks voor me. Stoppen, dus. Ik ben nog altijd blij dat mijn ouders me steunden bij dit besluit. En ik vind het nog altijd een wonderlijke wending dat die studiecoördinator me een duwtje gaf om een punt achter de pabo te zetten. Anders had ik nu misschien al twintig jaar voor de klas gestaan en had ik de afslag naar mijn droomwerk nooit gevonden.’’

Sleutelmoment 2

,,Bij de fanfare speelde ik schuiftrombone en trompet. Onze dirigent werkte bij de luchtmacht. Hij raadde me aan om bij het luchtmachtorkest te komen. Ik leek een kans te maken en mocht auditie komen doen. Daar is het helemaal mis gegaan. Onderweg met de auto kreeg ik een lekke band, dus ik kwam te laat aan. Er was geen tijd meer om in te spelen en ik was zó nerveus dat ik er niks van bakte. Compleet over mijn toeren van de zenuwen. Kort gezegd: auditie verknald en ik kon vertrekken. Ik heb me nog lang afgevraagd hoe mijn leven eruit had gezien als ik tot mijn pensioen in een legeruniform concerten had gegeven.’’

Sleutelmoment 3

De plek: de cabine van een verhuiswagen.

,,Om wat te verdienen, ben ik als verhuizer aan het werk gegaan. Wasmachines de trap op tillen en veel schoolmeubelen versjouwen. In de schoolvakanties deed ik animatiewerk op een camping in Drenthe. Ook speelde ik in een musical bij een school voor amateurkunst. Bij de repetities kreeg ik de tip om werk te zoeken in de musicalwereld. Ik weet nog dat ik in de cabine van de verhuiswagen tegen mijn collega vertelde dat het me onwijs gaaf leek om van dat acteerwerk mijn beroep te maken.’’

,,Daarom deed ik auditie bij het filiaal van de Frank Sanders Academie in Nijmegen. Het acteren en het zingen gingen daar wel goed, maar ik moest ook dansen. Mijn vader reed me erheen en had zijn twijfels over dat danswerk van me. Want daar stond ik met mijn forse postuur in een sportbroek tussen allemaal ranke meisjes in balletpakjes mijn pasjes te doen. Kennelijk heb ik mijn voeten toen toch redelijk neergezet, want ik werd aangenomen.’’

,,In het musicalvak voel ik me helemaal thuis. Het was even wennen dat ik tussen klasgenoten van drie, vier jaar jonger terecht kwam, maar het voordeel is dat ik door mijn leeftijd veel bewuster heb nagedacht over mijn beroepskeuze. Door mijn leeftijd kreeg ik ook meteen een stageplaats. Er waren ook rollen genoeg, voor me. Iedereen weet dat het in dit vak veel om het type gaat. De knappe verleider zal ik daarom wel nooit spelen, maar dat zie ik niet als nadeel. Er zijn in het theater en voor de camera’s ook veel rollen voor mannen met mijn postuur. En in de reclamewereld vragen ze me juist als de gemoedelijke vriend of de doodgewone buurman.’’

Sleutelmoment 4

,,Sara was een klasgenoot van me op de Academie. In die tijd had ik een relatie met een ander. Toen dat misging, kon ik daar met Sara over praten. Het werd serieus tussen ons na een auto-ongeluk. We zaten in een klein koekblikje en knalden op een auto voor ons. Het wagentje lag flink in de kreukels, maar wij mankeerden niks. Sara was erg geschrokken en vroeg of ze bij mij kon overnachten om tot rust te komen. De eerste nacht ging dat heel keurig en regelde ik een luchtbedje. Maar toen ze de volgende nacht wéér kwam, is het serieus geworden, tussen ons. Vier jaar geleden kregen we een dochtertje.’’

,,We zijn in Haarlem gaan wonen. Sara is opgegroeid in Heemstede en wilde graag weer in de buurt van haar ouders zitten. Ik snap dat. In Haarlem heb je alles wat je nodig hebt en het is dichtbij Amsterdam. Dat is weer praktisch, want in mijn werk gebeurt vrijwel alles in Amsterdam. Sara werkt als dramaturg en is daarvoor ook veel in Amsterdam.’’

,,Sara en ik kregen een dochter. Ze kondigde zich aan op mijn verjaardag, op 28 april. Sara en ik zaten die avond laat thuis uit te puffen na het feestje, toen de bevalling begon. Eigenlijk was onze dochter daarom het laatste cadeau van die dag. Ons kind is het mooiste dat ons ooit overkwam. Maar als acteur is de vaderrol soms lastig te combineren met het werk omdat het zo onregelmatig is. Gelukkig kent Sara het theatervak. Daardoor begrijpt ze dat ik ’s avonds vaak het land in ben. En dat ik op zondag veel middagvoorstellingen speel. Daar staat tegenover dat ik op andere dagen overdag meer tijd heb.’’

,,Toen de theaters in de coronaperiode dicht gingen, had ik opeens alle tijd. Toch was het zwaar. Ik miste mijn werk en we kregen financiële zorgen, want voor ons waren er geen subsidies of regelingen. Daarom geniet ik nu extra van mijn rol in Mamma Mia!. Dat verhaal draait om een meisje met trouwplannen. Ze wil dat haar vader haar naar het altaar brengt, maar weet niet wie haar vader is. En haar moeder wil er niks over kwijt. Uit oude dagboeken van haar moeder weet dochter Sophie dat er drie kandidaten zijn. Ik ben er daar één van. De Harry die ik speel, wil graag een dochter hebben. Ik ben blij dat die wens in mijn eigen leven al in vervulling is gegaan, want er is geen leukere rol dan de vaderrol.’’