Dit zijn de reacties op de plotse dood van vastgoedmagnaat Wim Bulten in Groningen: 'Geen oog dichtgedaan'

,,Een afschuwelijk bericht. In de eerste plaats natuurlijk voor de familie en naasten van Wim Bulten. Ik heb in de bijna tien jaar dat ik wethouder ben geweest veel met hem te maken gehad. Zowel direct als indirect. Vooropgesteld: ons contact is altijd goed geweest. Zowel persoonlijk als zakelijk. Maar we hebben regelmatig moeilijke gesprekken gevoerd over het beleid van de gemeente en zijn tegenovergestelde belangen.

Dat hij mij ooit een linkse rakker noemde die hem rijk maakte? Nou, ik heb het idee dat hij al rijk was vóórdat ik wethouder werd. Ik zag die uitspraak vooral als een manier om zijn onvrede te uiten. We hebben in de afgelopen jaren behoorlijk wat maatregelen genomen om de wildgroei van particuliere verhuur te beperken. Omdat we vonden dat de liberalisering van de huurmarkt niets heeft opgelost. Pandjesverhuurders als Wim Bulten profiteerden wél. Het was hem gegund, hoor. Maar dat kwam niet door het beleid van de gemeente. Dezelfde problemen speelden en spelen nog steeds in het hele land.

Typerend was dat ik hem een jaar of drie geleden tegen kwam in de stad. Ook toen speelden er grote tekorten rond de studentenhuisvesting. Wim reed in zijn grote auto, zag me lopen en stopte midden op straat. Iedereen moest op hem wachten. Wim zei dat hij de oplossing had voor alle problemen. En dat we daar zo snel mogelijk samen naar moesten kijken.

Ik vond het opvallend dat Wim heel zichtbaar was. Veel verhuurders houden zich op de achtergrond. Wim was trots op wat hij deed en dat mocht iedereen weten. Het was een man die altijd zocht naar erkenning. Ik hecht er ook waarde aan om te zeggen dat hij veel panden inderdaad mooi heeft opgeknapt. Dat we op andere vlakken weleens met elkaar in conflict kwamen, hoort bij het vak van wethouder. Toch zijn we altijd on speaking terms gebleven. Er zijn nooit deuren dichtgesmeten.”

,,Ik ben zwaar geschokt. Dit komt zo onverwacht. Weet je wat het is? Ik kende Wim hartstikke goed. We troffen elkaar bijna wekelijks. Omdat we visten in dezelfde vijver. Als er in de binnenstad van Groningen een mooi pand te koop stond, zaten wij altijd in hetzelfde groepje vastgoedmensen dat interesse had.

Ik ben boerenzoon en kon door omstandigheden de boerderij niet overnemen. Daar heb ik het vaak met Wim over gehad. We hadden dezelfde achtergrond en zijn allebei per ongeluk in het vastgoed terechtgekomen. Dat schept een band. Hebben we onze tijd meegehad? Misschien. Maar waar anderen het niet aandurfden, hebben wij onze slag geslagen in de crisis.

Wim had een scherp oog voor mooi vastgoed. En ik wil het gezegd hebben: hij heeft de stad echt mooier gemaakt. Ik weet dat dat hij in de loop der jaren veel kritiek heeft gekregen. Maar Wim heeft altijd centen gestoken in het onderhoud en schilderwerk van zijn panden. Wim was géén huisjesmelker. Onzin.

We stonden soms lijnrecht tegenover de gemeente. Omdat Groningen een heel strakke regelgeving hanteert richting pandeigenaren. Natuurlijk zijn er flinke discussies geweest. Maar ik leef op goede voet met de gemeente. En dat gold volgens mij ook voor Wim. Maar ja, hij liet zich wel horen als hij het ergens mee oneens was. Hij was verbaal sterk. Waar Wim was, was reuring.

Hij stond bekend als bonte hond. Een beetje apart. Daarom hadden veel mensen ook een mening over hem. Maar ik ken hem niet anders dan aimabel, rechtdoorzee en enorm gedreven. Je trof hem ‘s ochtends in alle vroegte in de binnenstad met zijn auto en aanhanger. Een enorme workaholic. Dat was Wim. Geloof me: ik heb vannacht geen oog dichtgedaan. Ik denk nu vooral aan Trees en de kinderen. En hoe ze een waar imperium zonder hem moeten voortzetten. Want Wim was de kapitein van het schip. Zonder meer.”

,,Zo zit je afgelopen zaterdag nog samen in de bestuurskamer en zo is het ineens voorbij. Ik ben enorm geschrokken. Net als de spelers van het eerste elftal. We zijn gisteren (maandag, red.) bij elkaar gekomen in het dorpshuis in Oostwold. Iedereen was er. Zelfs een aantal oud-spelers en mensen uit de buurt. Dat zegt wel iets over het aanzien van Wim.

Ik ben sinds dit seizoen trainer bij Pelikaan S. Wim was voorzitter. Kijk, ik kende vooraf de verhalen. En ja, Wim was inderdaad een flamboyant figuur. Maar ik wilde Wim zelf leren kennen en niet afgaan op de geruchtenmachine. Een grote mond, maar een klein hartje? Die grote mond heb ik nooit gehoord. Ons contact was altijd plezierig en netjes. Wim is me honderd procent meegevallen.

Toen ik bekend maakte dat ik naar Pelikaan S zou gaan, hoorde ik links en rechts de geruchten. Doet -ie het voor het geld van Bulten? Nonsens. Ik wilde gewoon plezier hebben en lekker met mijn hobby bezig zijn. Pelikaan S is een club die in het verleden misschien af en toe in een negatief daglicht stond, maar ik kijk niet achterom.

De sfeer in het dorpshuis was bedrukt. We hebben verhalen met elkaar gedeeld. Sommige jongens lieten een traantje. Onze wedstrijd tegen ‘t Fean’58 van zaterdag is afgelast. En we hebben inmiddels ook besloten deze week niet meer te trainen. Uit respect voor de familie Bulten.”