De vloeivelden van de oude Suiker Unie verdwijnen, en zo een stuk natuur in de stad

Wie wil wandelen over de oude vloeivelden van de voormalige Suiker Unie in Groningen, moet eerst over een bruggetje heen. Grote gele borden waarschuwen dat dit bouwterrein van de gemeente Groningen is, dat op eigen risico moet worden betreden. Wandelaars trekken zich daar niets van aan. Alleen, samen of met de hond zoeken ze de natuur in Groningen op.

Met ‘een juweeltje aan de rand van de stad’, ‘een mooi desolaat stukje natuur’ en ‘het enige plekje in Groningen waar je nog wel eens niemand tegenkomt’, weten de Groningers die deze zaterdagochtend over het terrein wandelen de vloeivelden wel te beschrijven. Dat het koud en guur is, dat doet er niet toe.

‘Het mooiste natuurgebied binnen de stadsgrenzen’ noemen natuurorganisaties de vloeivelden. Dat blijft het niet lang. Aan alle kanten groeit de stad Groningen. Rond Harkstede, Engelbert, Middelberg en Lageland moeten weilanden wijken voor wegen en woningen in Meerstad. Binnenkort is het terrein van de oude Suiker Unie aan de beurt. Het natuurgebied moet plaatsmaken voor woningen, net als de creatieve broedplaats in en rondom het laatste nog bestaande deel van de oude suikerfabriek. In 2023 start de bouw van de eerste woningen, verwacht de gemeente. Vijfduizend woningen later moet de Suikerzijde voltooid zijn.

Het bos dat achter de oude fabriek stond, is al verdwenen, vertelt een wandelaarster. Ze komt er vaak. Zag er eens een ijsvogel, een arend en andere vogels die je in de stad niet ziet. De aalschover, de grote bonte specht, een ijsvogel of de fuut, het zijn vogels die je op de vloeivelden zo maar eens kunt spotten. Voor de vogels richt de gemeente aan de andere kant van het spoor een nieuw leefgebied in. Natuurorganisaties zien liever dat de meest westelijke vloeivelden behouden blijven, zodat de grutto’s die daar leven kunnen blijven.

Nu het bos verdwenen is, ziet Tjalling de Boer met zijn zoon Bartele (9) zijn kans schoon om op een heel andere manier gebruik te maken van de vloeivelden. Vroeg in de ochtend, als het nog rustig is, crossen vader en zoon over het deel van de velden dat al leeg is. De Boer kent het terrein goed. Hij heeft meegewerkt aan het maken van de houten voorkant van evenementenlocatie EM2. Een leuk terrein vindt hij het. ,,Zonde dat het straks weg is.’’

Wie de dijk oploopt, heeft het mooiste uitzicht. Over de velden heen doemt Groningen op. Alle herkenbare gebouwen die de stad tot stad maken zijn te zien. De Martinitoren, het gebouw van DUO, de apenrots van GasUnie. Zo dichtbij en toch voelt het ver weg. Een plek in de stad waar je nog eens alleen kunt zijn, vinden Cora en Renée het dan ook. Ze wonen vlakbij, in Kostverloren, en komen vaak even wandelen. Ze vinden het jammer dat het verdwijnt. Maar het is al veranderd. De geitjes, de proeftuin, de bomen, die zijn al weg.

Dat ziet Anoushka van der Kooij ook. Ook zij komt er vaak. Wie de vloeivelden eenmaal ontdekt heeft, blijft terugkomen. Ze zag er reeën en herten. Doodzonde, vindt ze het dat ze hier straks niet meer kan wandelen. ,,Ik begrijp dat er nieuwe woningen moeten komen, maar het klinkt haast een beetje roekeloos dat op deze plek moet. Hier zie je wat er gebeurt als je de natuur zijn gang laat gaan. Het Stadspark, het Noorderplantsoen, dat is allemaal aangelegd.’’