Anton Rashchenko (27) uit Groningen rijdt maandag met een bus vol spullen naar de Oekraïense grens. 'Ik werd vanochtend wakker en dacht: ik móét iets doen'

Het idee ontstond pas zaterdag, maar maandag is het al zover. Dan rijdt Anton met een volgepakte bus naar de Poolse grens bij Oekraïne. „Al dagen zit ik met de oorlog in mijn maag. Ik wil, moet en zál wat ondernemen.” Nog dezelfde dag belde hij familie uit Lemmer, vrienden en collega’s. Samen zamelden ze spullen in, van warme kleren tot buggy’s en van verbandmiddelen tot blikken soep. „Het is als een lopend vuurtje gegaan. Iedereen wilde helpen.”

Een bus heeft hij niet, dus die gaat Anton zondag huren met een vriend. „Of iemand moet een bus aanbieden of ter beschikking stellen. Dat zou heel fijn zijn.” Maandagvroeg willen ze dan vertrekken. „Ik heb al een locatie in Polen in gedachten: Jarosław, vlakbij Lviv. Daar gaan we dan uitdelen aan mensen die op de vlucht zijn geslagen.”

Hoewel hij genoeg spullen heeft voor maandag, blijft hulp altijd welkom. „De stroom van mensen die de grens over wil zal blijven doorgaan. Als het kan, gaan we vrijdag weer. En alles wat wij niet naar Polen kunnen brengen, kunnen anderen misschien doen.” Overigens gebeurt de reis onder werktijd. „Ik heb gelijk mijn werkgever gebeld en gevraagd: kan ik dit doen? Gelukkig steunt Centraal Beheer in Leeuwarden mij hierin.”

Waar zijn drijfveer vandaan komt? „Ik ben zelf in Oekraïne geboren en sinds de invasie kijk ik alleen nog maar televisie en nieuwssites. Hoe langer je kijkt, hoe groter de schaal van de oorlog lijkt.” Het maakt hem boos. „Ik had het misschien een beetje verwacht, maar zover als het nu gaat, zeker niet. Het gaat nergens over. Ik zie geen enkele positieve kant aan dit verhaal, behalve dat het bewonderenswaardig is hoe de Oekraïners hiermee omgaan.”

Hij is dan wel geboren op de Krim, Russischtalig opgevoed en sinds zijn zevende al in Nederland. „Maar op dit moment voel ik mij Oekraïenser dan ooit. Poetin is echt over een streep gegaan.”