In memoriam | Anders Klintborg, de Zweed die even landde in Groningen. Hij werd 59 jaar

Een mooi tafelkleed, de glazen gevuld, de kaarsen aan, stemmige muziek. Al stond er diepvriespizza op het menu, Anders Klintborg zorgde ervoor dat de keukentafel er smaakvol uitzag. Het was zijn natuurlijke gevoel voor schoonheid.

Niet voor niets begon hij aan de kunstacademie in Stockholm en al op jonge leeftijd ging hij aan de slag bij Ikea. Hij komt uit de buurt van Älmhult, de plek in Zuid-Zweden waar de eerste Ikea z’n deuren opende. Jarenlang zou hij voor het woonwarenhuis werken, wereldwijd. Van Indonesië tot Rusland, van Koeweit tot Berlijn, van Delft tot Groningen.

Groningen is ook de plek waar hij vorig najaar stierf. In Groningen, in Berlijn en in Zweden volgde een afscheid. Hij is begraven in Zweden, op het eiland Gotland waar hij menig zomer doorbracht.

Anders Klintborg groeide op te midden van zijn zus en zijn broertje, in een nieuwbouwwijk aan de rand van de stad Växjö. Zijn vader was taalwetenschapper, zijn moeder kunstenaar. Hij was als kind voornamelijk buiten te vinden, in het bos achter hun huis. Zijn vriendjes uit die tijd bleken vrienden voor het leven.

Jarenlang was hij lid van de zogeheten Fältbiologerna, vrij vertaald De Veldbiologen. Via die natuurvereniging leerde hij spelenderwijs de natuur kennen. Hij hield van de Zweedse bossen, de uitgestrekte vlaktes, de bergen. Hij wandelde en skiede er graag en toen hij kinderen kreeg, liet hij ze enthousiast zijn land zien. Hij leerde ze verschillende vogels herkennen aan hun gezang, wees ze op zeldzame mossen, op eetbare bessen.

Hij kreeg zijn kinderen samen met Anja uit Berlijn. In 1999 kwam zij als uitwisselingsstudent naar Zweden. Hun eerste ontmoeting leidde tot meer afspraken; ze bleken beiden van reizen en avontuur te houden. Van spontaan een weekend naar Parijs, van wandelen in de bergen - tentje mee. Anders zegde al gauw zijn baan op en vertrok naar Berlijn om bij Anja te gaan wonen.

Hij kon goed aarden in die nieuwe stad, al sprak hij de taal niet en kende hij er op Anja na niemand. Het zal zijn positieve inborst zijn geweest dat hij het er zo snel naar zijn zin had. Als geen ander nam hij de tijd mensen te leren kennen, uren met ze te kletsen, op te gaan in hun verhalen, de zaken waar hij vol van zat met ze te delen. Met een grote glimlach stelde hij mensen van alle rangen, standen en culturen op hun gemak.

Na zes jaar Berlijn verkasten hij en Anja - met hun dochter van drie - naar Groningen, waar Anja een baan had gekregen. Ze vonden een huis in de Oranjebuurt, kregen een zoon en Anders was al gauw een graag geziene buurman die altijd in was voor een gesprek, een kop koffie of een glas wijn. Hij was een buurman die graag kookte en die altijd jazz, funk of soul draaide.

Hij vond wederom werk bij Ikea, in Groningen. Ondertussen verzon hij nieuwe plannen en droomde hij ervan hoe hij zijn leven ook zou kunnen vormgeven. De realiteit van geld verdienen en verantwoordelijkheid kwam er altijd tussen, maar in zijn hang naar avontuur zag hij geen beren op de weg, won zijn zorgeloosheid het.

Uiteindelijk botste dat met het gezinsleven. Hij en Anja gingen uit elkaar, als vrienden.

Anders ontmoette al snel zijn nieuwe vriendin. Niet lang nadat ze bij hem kwam wonen, werd ze ziek en overleed. Anders, veerkrachtig, ging verder met z’n leven. Hij besloot weg te gaan bij Ikea en wilde zijn droom van een eigen bedrijf waarmaken.

Het werd Blue Nordic Design, waarbij hij duurzame producten van Scandinavische designbedrijfjes naar Nederland en uiteindelijk naar heel Europa trachtte te brengen. Daar slaagde hij in, maar om rond te komen had hij er baantjes naast. Zo was hij taxichauffeur in Groningen.

En hij kreeg een relatie met een Zweedse, met wie hij een ander leven voor zich zag, in Berlijn. Het liefst wilde hij er een showroom annex café openen waar hij z’n designproducten kon laten zien en verkopen. Via via hoorde hij dat de Zweedse ambassade in Berlijn voor het café in haar cultuurhuis nieuwe eigenaren zocht. Dat paste hem en zijn vriendin als een jas. Anders schonk er Zweedse koffie, serveerde Zweedse taartjes en sprak er eindeloos met Jan en alleman. Hij was er in z’n element.

Tegelijkertijd verliet hij Groningen, de stad waar zijn kinderen woonden. Hij hield zijn huis aan, kwam geregeld terug, voelde zich betrokken bij z’n kinderen en zag er, optimist die hij was, geen bezwaar in dat hij het grootste gedeelte van de tijd 600 kilometer van ze verwijderd was.

Z’n dochter koos ervoor om na haar eindexamen in Berlijn te studeren. Op een dag, vorig jaar in de zomer, ging Anders bij haar op bezoek. Terwijl hij altijd barstte van de energie, kwam hij nu buiten adem bij haar aan. De trappen naar haar woonruimte vielen hem zwaar. En dat klopte niet, volgens hem. Hij moest wel ziek zijn, zei hij.

Toen hij de dokter raadpleegde, bleek zijn gevoel juist. Hij had darmkanker en de artsen konden daar nauwelijks iets tegen beginnen. Anders accepteerde z’n lot. Of misschien stond zijn eeuwige optimisme het besef van de ernst in de weg. Hij bleef in het ziekenhuis in Groningen, waar hij enkele weken later stierf. Anja en hun zoon waren bij hem.

Zijn naasten missen hem. Zijn warmte, zijn veelzijdigheid, zijn oog voor detail, zijn openheid. Zijn optimisme, zijn vrijgevigheid en zijn vanzelfsprekende mentaliteit van vooruit kijken. Anders werd 59 jaar.