Niek van den Berg is vanaf 1 september officieel eigenaar van restaurant Diggels in Westerbork. Bertus Witteveen en Marieke de Kleer nemen na 25 jaar afscheid. Foto: Andre Weima
Na 25 jaar stoppen Bertus Witteveen (63) en Marieke de Kleer (54) als eigenaren van restaurant Diggels in Westerbork. Een gesprek met Bertus, Marieke en opvolger Niek van den Berg (41) langs hoogte- en dieptepunten. „Het dorp stond op de kop.”
„Laatst hadden we thuis de melkcupjes op. Toen ben ik even hierheen gerend om nieuwe te halen. Het zat afgeladen vol en je voelde dat de sfeer goed was, dat mensen het naar de zin hadden. ‘Ja Bertus, daar hoor je niet meer bij’, dacht ik toen wel even.” Bertus Witteveen slikt even. „Maar al met al vind ik dat het me best goed afgaat, dat loslaten.”
Geen vertrek met stille trom
Sinds april runt Niek van den Berg, al sinds 2019 mede-eigenaar van Diggels, het restaurant. Op 1 september is de officiële overdracht. Al jaren werkten Niek, Bertus en Marieke toe naar een moment waarop het horecastel het wat rustiger aan kon doen. Vorig jaar bleek Bertus ziek.
De overnameplannen waren er dus al, Bertus’ ziekte maakt de toekomst onzeker. Toch vertrekt het stel niet met stille trom: eind augustus vieren ze een bescheiden feestje met personeel en een klein clubje vrienden. Daarover straks meer.
We gaan eerst terug naar hoe het ooit begon.
Profvoetballer zou Bertus worden
Dat Bertus Witteveen in de horeca zou belanden, was nooit het plan. Hij zou profvoetballer worden. Al op zijn achtste trainde hij op het voetbalveld in zijn geboorteplaats Lemelerveld, toen een man het veld opliep. „Die man vroeg mij: wil jij geen profvoetballer worden? Nou, dat wilde ik wel. Dan moest ik de volgende avond weer komen trainen, zei hij.”
Witteveen stond er de volgende dag weer. De dagen erna ook en het harde werken wierp zijn vruchten af. Als tiener mocht hij komen spelen bij zowel PEC Zwolle als Heracles Almelo. Hij koos voor Zwolle. Haalde ondertussen zijn timmerdiploma, omdat het moest. Tot hilariteit van zijn vrouw Marieke (‘hij is écht niet handig’).
Bertus leek op weg naar een carrière op het voetbalveld, maar dat liep toch anders. „Ik werd gewogen en te licht bevonden”, zegt hij nuchter. Hij hield de eer aan zichzelf en stapte op.
‘Iemand naar de zin maken is het allermooiste’
In die drie voetbaljaren kwam een nieuwe liefde op zijn pad. Hij begon als glazenhaler bij Reimink, het grote zalencentrum in zijn geboortedorp. En mocht al snel meehelpen bij bruiloften.
„Ik wilde het allebei doen. Liep ik vrijdagavond een bruiloft en dan stond ik zaterdagochtend op het voetbalveld. Ik dacht dat ik ermee wegkwam”, zegt Bertus glimlachend. Ze hadden bij PEC meteen door dat hij ook nog wat anders deed. Hij moest kiezen. Bertus koos voor voetbal en stopte even met zijn bijbaan.
Toen de profcarrière in het water viel, was hij snel terug bij Reimink. Hij kreeg er een vaste baan en kon zijn geluk niet op. „Ik vond de horeca geweldig. Ze konden me midden in de nacht bellen en dan kwam ik werken. Het iemand naar de zin maken, dat vind ik het allermooiste wat er is.”
Zoeken tot in België
Jaren later is Bertus mede-eigenaar van Flater, een drukbezocht café-restaurant in Ommen. Marieke is student journalistiek en communicatie als ze daar komt werken. De vonk springt over. Een paar jaar later besluiten ze samen te gaan voor hun grote droom: een eigen zaak. En dat moet een flinke tent zijn. „Ik hou van volume”, aldus Bertus.
Ze zoeken ergens ten zuiden van de lijn Ommen-Zwolle. „Als je in Ommen woont, ben je helemaal niet op het Noorden georiënteerd”, verklaart Bertus. „We zijn in die tijd overal naartoe gereden”, herinnert Marieke zich. „Tot aan België toe. Het gebeurde vaak dat we een straat in reden en we meteen zeiden: we maken weer rechtsomkeert.”
Restaurant Diggels in Westerbork. Foto: Andre Weima Fotografie
Elke avond geld tellen
Via via horen ze dat voormalig restaurant Slomp in Westerbork te koop staat. „Een dag later gingen we kijken en zes weken later was de zaak van ons”, zegt Bertus. „Het was gewoon een mooi bedrijf, het stond er goed bij.” De plek in het dorp, waar dan ook al veel goed draaiende horecazaken zitten, noemen ze perfect. „Beter kan niet, zo naast de kerk”, zegt Marieke stellig.
Onbevangen stappen ze in het avontuur en integreren ze in het dorp. Een spannende tijd, waarin ze geen idee hebben wat te verwachten. De eerste periode werkt Marieke nog bij RTV Drenthe. „Elke avond zaten we aan de bar het geld te tellen dat we hadden verdiend en dan gingen we aan het rekenen of we het wel zouden redden.”
Nooit stond het dorp zó op zijn kop
De zaak loopt al vlot goed en Bertus ontpopt zich tot aanpakker. „Ik vind het lastig om over mezelf te zeggen, maar ik heb wel een rol gespeeld in het opzetten van verschillende dingen.” Zo werken de horecaondernemers in Westerbork intensief met elkaar samen in een horecacoöperatie. „Je moet elkaar wat gunnen. Als je dat niet doet, kan je wel ophouden”, meent Bertus.
Ook verschillende activiteiten in het dorp komen uit Bertus’ koker. Zo ijverde hij voor de komst van de Vuelta in 2009. Tijdens de ronde van Spanje genoot Westerbork van een heuse feestweek. „Ik denk dat het dorp nooit meer zo op de kop heeft gestaan als toen”, zegt Bertus glunderend. Er was een pan paella van maar liefst 4,5 meter doorsnede, iedereen droeg sombrero’s en Westerbork schitterde op de landelijke televisie.
Landelijke prijs naar Börk
Datzelfde jaar is er nog een hoogtepunt. Diggels wordt uitgroepen tot meest gastvrije horecabedrijf van Nederland. Met een hele club medewerkers reizen de Börkers voor de finale af naar Amsterdam. Daar moet Bertus op het podium strijden om de prijs met een beroemd café en een sterrenrestaurant.
Maar jij kan wel kletsen, zij konden dat niet”, zegt Niek. „Klopt”, reageert Bertus. „Ik had er wel een goed gevoel bij.” Als de award inderdaad mee mag naar Drenthe, kan Bertus zijn geluk niet op. „Blijer kon je me niet maken. Ik ben eigenlijk nog steeds blij met die prijs.”
Toch snappen Marieke, Bertus en Niek nog altijd niet precies waarom ze gewonnen hebben. „Ik lees regelmatig recensies waar gasten zeggen: het personeel is zo attent. Dan denk ik: ‘dat is toch heel gewoon?’”, zegt Marieke.
Ze denken dat het komt door hun goede band met het personeel en het personeel onderling. „Dat straalt af op de gasten”, zegt Bertus stellig. „We hebben maar weinig verloop”, vult Marieke aan.
Soort tweede ouders
Dat laatste geldt ook voor nieuwe eigenaar Niek. Hij komt als 17-jarige bij Diggels werken en is op een klein uitstapje na niet weggeweest. „Ik wist niet zo goed wat ik wilde. Toen ontfermde Bertus zich een beetje over me. Die zei: kom maar een jaartje bij me werken”, vertelt Niek.
Hij heeft een bijzondere band met het stel. „Bertus en Marieke zijn een soort tweede ouders van me. Er zijn periodes dat ik ze vaker zag dan mijn eigen ouders.”
Het wordt steeds logischer dat hij het stokje zal overnemen. Het plan is een warme overdracht. Zo kan Bertus, wiens grote hobby werk is, bijspringen op drukke zaterdagen. Dat loopt anders.
In september krijgt Bertus de diagnose Lewy Body dementie. Een soort Alzheimer, met symptomen die lijken op de ziekte van Parkinson. Het nieuws slaat ook onder het personeel in als een bom.
Leven in het moment
Nu gaat het naar omstandigheden goed. De vermindering van stress helpt daarbij. „Dat maakt ook dat de overdracht oké is”, zegt Marieke. „Hoe de toekomst eruit ziet is onzeker”, zegt Bertus.
Ze proberen zoveel mogelijk in het moment te leven. Afgelopen april maakten ze een reis naar Zuid-Afrika, nu staat een vakantie naar de Canarische eilanden voor de deur. En bij terugkomst de afscheidsborrel met het personeel.
„Ik kijk ernaar uit en zie ertegenop”, zegt Marieke eerlijk. „Het afscheid emotioneert mij ook wel. We hebben Diggels toch gemaakt tot wat het is. En dat is goed geslaagd, als je nagaat dat mensen van heinde en verre komen om hier te eten.” Ze hebben alle vertrouwen in hun opvolger. Niek is op zijn beurt blij dat het duo in de buurt blijft.
Grote veranderingen?
Grote veranderingen heeft hij niet in de planning. „Ik wil ervoor zorgen dat het een fris bedrijf blijft. We zullen nooit voorop lopen, zoals in Amsterdam, maar wel vlak daarachter.”
De grootste verandering voor de kersverse eigenaar wacht hem over een paar maanden. De restauranteigenaar en zijn vriendin verwachten een kleine. Lachend: „Dus dat wordt wel even extra druk. Maar dat gaat met wat hulp vast lukken!”
