Zanger Jeffrey Kuipers (44) uit Hoogeveen emigreert naar Spanje. ‘We zijn door schade en schande wijs geworden’

Een flink schip met zure appels ontdoet zich deze maandag boven Hoogeveen van zijn lading. Het spoelt. Net op tijd binnen, in het appartement waar Jeffrey Kuipers met zijn man Michael van Zwol al tien jaar wonen. Guusje, de vierjarige Jack Russel, begroet het bezoek enthousiast. Op tafel een doos met smakelijke Deense krakelingen.

Dat kun minder.

Het leven van Jeffrey Kuipers (44) ademt muziek. Zijn moeder heeft wel eens gezegd dat haar zoon zingend geboren is. Op jonge leeftijd draaide hij platen van Johnny Jordaan en Annie Schilder, waar leeftijdsgenoten luisterden naar Normaal en AC/DC. School vond hij vreselijk. Kuipers zong liever mee met de soul van Aretha Franklin en Whitney Houston. Dat had hij niet van een vreemde. Binnen de familie Kuipers werd regelmatig gezongen, op feestjes, bij de afwas. Als een soort Kelly Family, maar dan in Drenthe.

Als kind was Kuipers creatief en zachtmoedig. Hij ging zijn eigen weg en had andere interesses dan veel leeftijdsgenoten, die bijvoorbeeld voetbalden. ,,Ik vond de wereld om me heen verbaal lomp en ruig”, zegt hij. ,,Ik sluit niet uit dat die situatie me toen al richting de showbizz dreef. Daar kon ik mijn expressie in kwijt en kreeg ik erkenning.’’ Vermoedelijk had het ook te maken met zijn geaardheid. Kuipers kwam al op 13-jarige leeftijd uit de kast.

,,Heel normaal. Ze hebben me altijd gesteund en wilden vooral dat we gelukkig werden. Mijn ouders hebben me altijd de tools gegeven om te kunnen groeien, maar wel binnen hun eigen kaders. Mijn wereld was echter breder, dus dat gaat op zeker moment toch wringen. Vooral ook omdat ik best eigenzinnig was. Ik denk trouwens niet dat mijn homoseksualiteit hen overviel. Op jonge leeftijd noemden ze me niet voor niets Josje Brink (naar de bekende presentator, die zich altijd openlijk uitsprak over zijn geaardheid-hb). Ik gaf thuis al showtjes met hoeden en jurken. En toen ik weer eens met de lippenstift van mijn moeder op een verjaardag verscheen werd het steeds duidelijker welke kant het met deze paradijsvogel op zou gaan, haha.’’

,,Zeker wel. De middelbare schooltijd vond ik heel moeilijk. Je moest je toch wat stoer voordoen, terwijl ik dat niet ben. Maar ik heb er niet onder geleden hoor. Als je jong bent denk je daar nog niet zo veel over na. Dat komt pas op latere leeftijd. Ik had nog wel het lef om me staande te houden. Je bent toch puber. Ik schopte ook tegen dingen aan. Die branie hielp me wel. Nu ben ik veel empatischer en gevoeliger, al laat ik dat aan de buitenkant niet altijd zien. Een lelijke kant heb ik ook: als ik echt klaar ben met mensen, doe ik alsof ze lucht zijn. Ik blijf lang loyaal, maar er is wel een grens.”

,,Uit een gezin van harde werkers. Vader was procesoperator bij Akzo en DSM, moeder werkte in de keuken van woonzorgcentrum Het Ellertsveld. Qua karakter lijk ik op beiden. Het pittige, directe heb ik van mijn moeder en het bedachtzame, analytische van mijn vader. Ik heb nog een zus, Manon, die anderhalf jaar ouder is. In de zomervakantie gingen we vaak met de bus naar Spanje. Een hell of a ride, maar als die busdeuren eenmaal open gingen en je zag de palmbomen en voelde de zomerzon, ja, dan was alles snel vergeten”

,,Het entertainen van mensen, de interactie met de zaal. Of ik nou voor acht mensen zing of voor duizend. Ik behoor niet tot de landelijke toppers die een of meer megahits hebben gescoord. Maar dat maakt me geen moer uit. Zingen en showbizz zitten zó in mijn dna. Op jonge leeftijd deed ik al mee aan talentenshows en toen ik 17 was had ik al een platencontract. Dat was wel heftig. Ik wist niet wat mij overkwam, mijn ouders ook niet. Maar je komt wel ook op leuke en bijzondere plekken en ontmoet fans die vertellen hoeveel de muziek voor hen betekent. Jaarlijks treed ik gemiddeld nog zo’n honderd keer op. Het liefst met ‘smartsoul’; het levenslied met een soulrandje. Eigenlijk ligt mijn hart bij de gospel, maar daar is in ons land geen droog brood mee te verdienen.”

,,Klopt. Ik wil niet als een verzuurde zanger klinken, maar ik was wel klaar met dat oneerlijke wereldje en zijn eigen wetten. Ik heb het een paar keer geprobeerd, maar diep van binnen weet ik dat ik niet voor al die bullshit eromheen geschikt ben. Het sluit niet aan bij mijn normen en waarden. En misschien ben ik er als Drent ook te nuchter voor. Het lastige is alleen dat mijn ambitie en talent me toch telkens weer hoop gaven op meer. Tja, dan is een platencontract wel handig.”

,,Op naar Spanje. Dat was al een lang gekoesterde wens. Kijk, Michael loopt altijd in mijn schaduw. Alles wat thuis gebeurt is om mijn carrière gebouwd. Dat is wat scheef. Michael heeft net zoveel licht nodig als ik. Hij wilde dolgraag emigreren naar Spanje. Dit voelt als een logische vervolgstap. Op 14 maart hebben we het besluit genomen om ons er permanent te vestigen. Twee weken eerder, toen ik in Benidorm een optreden had, liepen we daar nog en was het van dat kutweer. Regenachtig, grauw. Maar ik zag wel de potentie van deze stad voor ons plan.’’

Een nieuwe uitdaging dus, een nieuw avontuur. Ze twijfelen niet aan hun beslissing. Dat het stel in zakelijk opzicht niet altijd gelukkige keuzes maakte, baart hen geen zorgen. De Hoogeveners zeggen hun lessen geleerd te hebben. ,,We zijn door schade en schande wijs geworden’’, stelt Kuipers. ,,Gelukkig hebben we weinig nodig en hangen we niet aan materiële zaken. Een dikke auto heeft voor mij geen waarde. Dat leer je ook wel als je de Belastingdienst over de vloer krijgt die allerlei stickertjes op jouw spullen plakt die worden verkocht.”

In 2011 ging hun kapperszaak in Zuidwolde failliet. Daarna braken financieel en emotioneel pittige jaren aan. Het stel raakte hun woning kwijt en belandde in de schuldsanering. Kuipers verloor zijn interesse in het kappersvak. ,,Ik was daar toen he-le-maal klaar mee.”

,,We beginnen samen een kapsalon in Benidorm, op 150 meter van het strand. Kappers aan de Costa, ja. We richten ons op Nederlanders die er wonen of verblijven. Van dinsdag tot en met vrijdag staan we in de zaak. ‘s Avonds en in het weekend probeer ik ergens op te treden. Dat is onze blauwdruk. Op 13 augustus gaan we over. Het Spaanse klimaat en tempo van leven passen bij ons. Het sluit aan bij onze behoeftes; de cultuur, architectuur en natuur. Michael wil graag een eigen sinaasappelboom. Kan mooi. We houden beiden erg van de hitte. Zodra de temperatuur boven de 25 graden komt worden Michael en ik heel blij. Guusje trouwens ook. Ach, het wordt gewoon fantastisch.”

,,Ja man. Dat bleef kriebelen. Ik houd ervan om vrouwen mooi te maken. Het effect wat een goede behandeling op een vrouw heeft: daar kan ik enorm van genieten. Mannen interesseren me privé wel, maar zakelijk niet.’’

Harde lach.

,,Maar zonder gekheid: wat mij ook in het kappersvak houdt is de psychologie van de mens. Dus niet altijd van die oppervlakkige praatjes met klanten, maar echt interessante, verdiepende gesprekken. Anders raak ik te snel verveeld.”

Kuipers en Van Zwol huren een huis in Altea, op ongeveer een kwartier rijden van Benidorm. Vooral bekend van de witte huisjes, door sommigen vergeleken met het Griekse dorpje Santorini. ,,Het is ons kasteeltje’’, zegt Kuipers, terwijl hij foto’s van het optrekje laat zien. ,,We noemen het voor de gein al ‘Sousdique’, naar Soestdijk waar voormalig koningin Juliana bivakkeerde.”

,,Nou nee, ik zou nog wel eens graag met dolfijnen willen zwemmen en paardrijden in de branding. Ik ben eigenlijk doodsbenauwd voor paarden. Dat komt door een uitje, ooit, naar het pretpark in Drouwenerzand. Ik zat als kind op een pony die op hol sloeg, dwars door de bosjes heen. Ik heb me toen toch gegild en gegierd, niet normaal.”

Kuipers kijkt even schalks opzij naar zijn partner.

,,Dat ik later ooit aan een hengst ben blijven plakken, is eigenlijk een groot wonder, haha.”