De rubriek Hier kom ik weg is een samenwarking met het Huus van de Taol en giet over Drenten en heur verhalen. Tieme Woldman oet Zwolle is softwareontwikkelaar en schriever. Met een paar week komp zien viefde boek oet, De Affaire. Inspiratie vun e in de Drèentse Eurochamp-affaire.
Het was een blog van old-journalist Gerard de Kleine die Tieme Woldman op het spoor zette veur zien neiste boek. ,,Iene dielde het op Facebook een jaor of wat leden. Wat ik las was ien en al rancune. Hij was hielemaol vergreld. Dat intrigeerde mij”, vertelt Woldman.
Hij har wal heurd van de de Eurochamp-affaire in de provinciale politiek die de journalist oeteindelijk zien baan kostte, maor veul details kende de in Wiester opgruide Zwollenaor niet. ,,Ik bin alles gaon lezen en terugkieken op internet. Wat mij het mieste intrigeerde was dat een journalist slachtoffer worden is van een politiek schandaal. Dat heur ie niet vaak.”
Zo weur geboren, het viefde boek van Woldman, die in 2013 debuteerde met . Die roman is baseerd op de moord in het Koekangerveld in 1909. Misdaod, politieke intriges en mysteries, daor holdt Woldman van. Hij les dan ok geern detectives en smult van series as en . ,,As schriever vin ik het mooi um een bestaond verhaal te gebruken, waorin nog allerlei vraogtiekens zit, die ik met mien eigen verbeelding invullen kan”, legt e oet.
,,Kiek, ik bin gien journalist. Ik bin as schriever niet op zuuk naor de waorheid, ik zuuk naor het drama. De Eurochamp-affaire is ien vrachtwagen vol drama. Daorum sprak het mij an”, vertelt e wieder. ,,Ik ken de old-journalist niet perseunlijk, dus ik heb veural naor dat drama keken. In mien boek zet ik een fictieve journalist neer.”
Schrieven döt Woldman altied in het Drèents en het Nederlaands. ,,Ik bin opgruid met het Dreints en heb leren dèenken in die taol. Ik vind het ok mooi um daor as schriever een bijdrage an te levern, maor ik vin niet dat het hielemaol in het Dreints möt. Beide taolen bestaot naost mekaar.”
Het schrieven van een boek vergelek e wal ies met het schrieven van software; beide hebt een indieling met heufdstukken en een opbouw. ,,Veur ik echt schrieven gao, maak ik een heufdindieling, dan he’k een soort ruggegraot.”
De juuste vörm vinden, met een heufdlien en allerlei ziedpadties, was een zuuktocht. En duurde het langst van het hiele proces, zeg e. ,,Het uuteindelijke boek schrief ik miestal in een week of veer tot zes. Dat is een hiel rare fase, want dan bej as schriever zo asociaal as de pest. Dan is het gewoon rammen, het verhaal möt deruut. Ik heb dan zoveul in de kop da’k bang bin da’k wat vergeet.”
Hij lat veul an de verbeelding van de lezer over. ,,Ik bin wal ies begund te lezen in een boek waorin op de eerste acht pagina’s een huus en een straot beschreven weurden. Dan haak ik of. Ik beschrief wat kleine dingen en de rest mag de lezer zölf invullen. Het is belangriek dat der gang in een verhaal zit. Het möt rollen en een beetie ronken. Dan heb ik in 130 tot 140 bladziedes mien verhaal wal verteld.”
