Lamert Kieft döt verslag van de gebeurtenissen in zien woonplaots, argens in Zuudwest-Drenthe. Beeld: Coen Berkhout | Midjourney
De oude opperwachtmeester Jalving van de plaatsenlijke politie alhier werd halverwege oudjaarsavond getroffen door een aanval van winderigheid, welke hem tot ver na middernacht om de klipklap de politiebroek bollen deed en de dagen daarna.
„De mèensen zeden al: ‘Hej ’t al eheurd luu, plietsie Jalving mus ’t vuurwark in de gaten holden, mar hij hef zelf ‘t hardste lopen knallen van alleman’”, aldus de opper op bittere wijze aan diens vrouw Geesje Jalving-Jalving. „Dat soort prooties kriej as der gloeiende glunige garriet praktisch gien enkel respect meer is veur de plietsie”, aldus de opper Jalving.
‘Gezeur van de mèensen’
Zelf gooit de opper de oorzaak van het wind- en ander malheur op de ergernissen die het mooie doch loeizware politiewerk zozeer ontsieren, dat dit hem op de ingewanden slaat. „’t Is benaom ’t gezeur van de mèensen”, aldus de opper Jalving, „um niks zanikt ze oe tegenwoordig de pette van de kop en ik mutte mij seins bedappern da’k der gloeiende garriet niet even de gummielatte bij pakke; daor bin ‘k hiel eerlijk in.”
(Dat overigens het gebruik van de politionele wapenstok aan zeer strenge, zeg maar gerust, onwerkbare regels is verbonden: welnu, dat is ook weer zo’n ergernis, door welke de opper Jalving dikwijls bezocht wordt. „Een zeurderd preventief even de gummielatte aover de ribben halen is der niet meer bij”, zo laat de opper zich wel eens ontvallen. „Zo giet ’t eens zo mooie, ambachtelijke haandwark van de plietsie naor de sojemieter, gloeiende garriet in gien ende.”)
„Man, gaot toch ies hen ’n dokter”, meende echter Geesje Jalving-Jalving, „da’s gloeiende garregie toch niet normaal meer, dat geflodder en geknapbus van oe; of wel dan? Ie schijt oe eerdaags nog ies van de hakken. En dan die zoere locht, die der seins van òf kump: man, ’t is ja gloeiende glunige garregie verskrikkelk”, aldus Geesje Jalving-Jalving.
Aanvankelijk weigerde de opper Jalving resoluut dit advies op te volgen, doch daar Geesje Jalving-Jalving niet ophield van zeuren & zeveren, ging de opper in de vredesnaam toch maar even langs ’t praktijk van de oude dokter Roesing alhier.
Der zit der meer mit
„Ik kome veur oen baos”, aldus de opper Jalving aan Willie, de doktersassistente, „waor zit e, die kwakzaalver, die lilleke olde gifmenger. Hierop an mit hum en handig! ‘k Hebbe gloeiende garriet nog meer te doen”, doch was de dokter Roesing nog even gaans met een andere patiënte.
„Vertelt mij aans alvaste de klachten mar eempies, Jalving”, meende de assistente Willie, „dan zet ik alvaste even wat veur oe klaor; dat scheelt weer in tied, toch? Wat zeden ie, Jalving: ie bint ongenadig an de wiend? Ja, da’s niet zo mooi vanzelf. Der zit der meer mit heur, ’t giet helderweg rond op ’t moment”, aldus de assistente.
Bollende politiebroek en een drankje
„De miesten hebt een speciale mutant van de wienderigheid te pakken”, vervolgde zij, de flatulensis borealis, mit ’n deftig woord, die allent in Noord-Nederland veurkump en zich kenmerkt deur ’n biezunder hardnekkige, zoere locht; gadverdegadver. Ik had ’t mij ’t eerlijk gezegd drekt al even verbeeld toen aj binnen kwamen, mar afijn. In ‘t Westen kunt ze op straot Drenten en Grunnegers drekt speuren. En Friezen, niet te vergeten.”
„Veurlopig is ’t nog niks um oe naar aover te maken Jalving, mar ik geve oe toch even een draankie mit, urica rosivostatine, aans kan der dommiet gien mèense meer bij oe in de buurte verkeren”, aldus de assistente. „Wat mij betreft huuf ie niet meer op dokter te wachten heur; ik geve ’t drekt wel even deur”, besloot zij.
En direct even div. raampjes los zette, nadat de opper Jalving het pand verlaten had, met bollende politiebroek alhier en een drankje.
