Schriever Janny Anna Linde oet Zuudwolde: 'Het is geweldig um oen fantasie te laoten warken, de warkelijkheid is vake niet zo mooi' | Hier kom ik weg

„Het is een soort verleidingspoging…” Jenny Anna Linde gniest as ze kek naor het boek veur heur op de taofel. „De eerste virtig pagina’s van Golden Vissies bint heufdzakelijk eschreven in het Nederlands, mit of en toe iene die wat Dreints prat. Daornao komp der aal meer streektaol in. Zo langzamerhaand leid ik de lezer naor het Dreints, zodat meinsen zien kunt dat het toch best makkelijk te lezen is.”

Het zal heur underwiesachtergrond wezen die opspeuld hef, grapt ze an de keukentaofel in Stadskanaal. De 69-jaorige Linde is geboren en getogen in Zuudwolde (Dr.), maor hef het grootste diel van heur leven in het boetenlaand woond en warkt as lerares Engels.

Heur eerste man was de reden um zo’n virtig jaor leden te emigreren hen de Verenigde Staoten. Ze hef les geven an universiteiten in de staoten New York, Arizona, California en North Carolina. Tussendeur hef ze nog tien jaor in Frankriek les geven. Oeteindelijk was het heur tweede man Patrick, ok een Amerikaan, die de deurslag gaf um weerum hen Nederland te gaon.

Dat Patrick, die ze umschref as de liefde van heur leven, dit naojaor plotseling oet de tied kommen is, mak de donkere dagen veur kerst extra donker veur Linde. Heur ogen wordt vochtig. „Ik bin bliede dat ik altied contact heulden heb mit mien vriendinnen hier in Nederland, want ik heb ze nou zo neudig.”

Het verschienen van heur verhalenbundel wol ze niet oetstellen. Ze is barre wies met het risseltaot, dat sinds veurige week verkriegbaar is, een lichtpuntie in de donkere tied. Linde schref graag, of het nou in het Nederlands, Engels of het Drèents is. Ze hef in hiel wat boeken, tiedschriften en dichtbundels publiceerd.

Tot heur 5e was het Drèents de ienige taol die ze kun. „Nederlands kende ik allent van de radio. Op schoele mus ik deran wennen. Iniene moej umschakeln en dan kriej soms hypercorrectie. Ik leerde dat huus ‘huis’ was en boek ‘buik’. Dus ik zee heel serieus dat wij ‘bluimpjes in de tuin’ hadden. Toen mussen ze allemaole lachen um mij.”

Ze is de streektaol nooit verleerd, al heur ie der een klein beetie een Amerikaans accent deurhen. „Ik vule mij ok verschrikkelijk thuus in Amerika. Het is nog wat onwennig um weer in Nederland te wonen. Al bin ik in wezen niet veraanderd. Aj in een aandere cultuur leeft, dan wor ie niet een aander persoon, maor ie kunt misschien wel aandere dingen van oezölf laoten zien. Ie past oe an.”

Verhalen vertellen hef ze van hoes oet metkregen. De verhalen in Golden Vissies bint realistisch of magisch-realistisch. „Het bint superrealistische verhalen waorin opiens iets gebeurt dat de hiele boel op stelten zet, soms dingen die as eigenlijk niet kunt. Het is as schriever geweldig um oen fantasie te laoten warken, de warkelijkheid is vake niet zo geweldig. In een verhaal kan der opiens een dimensie bij kommen, zo van: there’s more between heaven and earth. Die magische kaante, daor hol ik barre van.”