Lekker zwijmelen in Smilde. Vijf redenen waarom het Aurora Festival zo belangrijk is | recensie ★★★★☆

Je hoort muziek die zelden in de concertzalen klinkt. In het eerste van drie ¡Viva América Latina!-concerten stond Argentinië centraal. Een stuk als The Unending Rose van Silvina Milstein (1956) is zelfs online nauwelijks te vinden. Violist Joseph Puglia speelde alleen het eerste deel: volgens de Argentijnse componiste ‘een stuk in de vorm van een zucht’. De aarzelende, stamelende vioolklanken maakten nieuwsgierig naar het tweede deel.

Het Prins Claus Conservatorium in Groningen is het festivalhart, waar de zomeracademie voor jong talent plaatsvindt. Bij de avondconcerten worden vaak bijzondere locaties opgezocht in de drie noordelijke provincies, waar je niet zo vaak komt. Zoals de sfeervolle Koepelkerk in Smilde, waar de strijkersklanken prachtig tot hun recht kwamen, maar de hardere pianotonen verdronken in de ruime akoestiek.

In de langzame delen van de Suite de Danzas Criollas van Alberto Ginastera (1916-1983) kwam de grote muzikaliteit van pianist/componist Jorian van Nee desondanks luid en duidelijk door. De 23-jarige nam in het verleden enkele keren als leerling deel aan de zomeracademie van het festival en is nu toegetreden tot de uitvoerende musici: talentontwikkeling in optima forma.

Ook Floor Le Coultre is een oud-deelnemer van de zomeracademie die tot festivalmusicus uitgroeide. De uit Peize afkomstige violiste is inmiddels ook docente. Samen met twee andere docenten, Jacobien Rozemond en Francien Schatborn, en celliste Amber Docters van Leeuwen vormt ze het Hermitage Kwartet, dat in 2015 is ontstaan op het festival. Hun uitvoering van het fascinerende, contrastrijke Tweede strijkkwartet van de Nederlandse Argentijn Carlos Micháns (1950) bewees weer eens dat ze inmiddels tot de topkwartetten in Nederland behoren.

Op het Aurora Festival zijn aardig wat musici van het Noord Nederlands Orkest actief. In Smilde schitterde Noëlle Weidmann-Ercan, solocellist bij het NNO, in het gepassioneerde en verstilde Omaramor van Osvaldo Golijov (1960). Violiste Veselina Manikova en cellist Jan-Ype Nota (tevens hoofdvakdocenten op het conservatorium) mochten met de Italiaanse pianist Massimo Gon aan het slot van de avond losgaan op de Vier jaargetijden van Astor Piazzolla (1921-1992). We konden hoogromantisch zwijmelen bij suikerzoete Adiós Nonino-weemoed, die werd afgewisseld door lekker opzwepende tangomuziek.