Succesverhaal: The Vices uit Groningen met nieuw album van Noorderslag naar New York

Ergens is het wel gek, natuurlijk: een Groningse band ontvangt een Groningse journalist in een met gouden platen behangen bedrijfspand op de grens van Laren en Hilversum. Maar die Groningse journalist is dan ook niet de enige gast van vandaag; het is een komen en gaan van verslaggevers. Welkom op de persdag van The Vices.

Het gaat goed, zeg maar gerust komeetachtig, met het Groningse kwartet. Terwijl medewerkers van platenmaatschappij V2 goodiebags vullen voor de fans, begint de interviewruimte steeds meer op een restaurant te lijken. De lange tafel is gevuld met schalen vol eten.

Dat is een verwijzing naar de hoes van Before It Might Be Gone, de plaat die op 7 februari verschijnt. „Het album gaat over verandering”, zegt zanger Floris van Luijtelaar (27). „Hoe wil ik mezelf verhouden tot de rest van de wereld? Hoe maak ik dingen weer goed? Ik heb het gevoel dat onze samenleving niet erg vergevingsgezind is. Het mooiste is dan om thuis te komen en onvoorwaardelijke liefde te vinden. Dat symboliseert het familiediner op de albumcover.”

Na het lovend ontvangen debuut Looking For Faces (2021) en opvolger Unknown Affairs (2023) is dit dus hoofdstuk 3 in het jongensboek van The Vices. Opnieuw horen we een aanstekelijke mix van britpop, indie en psychedelische blues.

„Op Looking For Faces draaide alles om de live-energie”, zegt toetsenist/gitarist Jonathan Kruizenga. „Unknown Affairs was geproduceerder, iets conceptueler zelfs. Maar nu hebben we de grenzen helemaal losgelaten. Op dit album kan iedereen voor het eerst helemaal zijn ei kwijt.”

Het opnameproces onder leiding van producer Charlie Andrew (onder meer bekend van zijn werk voor de Britse indierockband Alt-J) speelde daarin een cruciale rol. „Hij gaf ons de ruimte om foutjes te maken”, zegt drummer Mathijs Louwsma. „Waar we eerder nog weleens twijfelden en dan een zestiende en zeventiende gitaarpartij opnamen, waarna we alsnog kozen voor de eerste take, lieten we nu veel meer spontaniteit toe.”

Van Luijtelaar: „We namen eerst de drums op, maar speelden wel gelijk mee. Dat werd allemaal vastgelegd. Op zulke momenten denk je nauwelijks na en voel je je dus veel vrijer. Dat geldt ook voor mijn manier van zingen. Die is gevarieerder en experimenteler. Ik ben geïnteresseerd geraakt in soul en opnieuw in blues – dat hoor je terug. Het past bij de emotie van de nummers.”

Die gaan dus, in de breedste zin van het woord, over verandering. „Bij mij zijn de teksten altijd vrij autobiografisch”, zegt Van Luijtelaar. „Maar ze zijn abstract genoeg om verschillende interpretaties toe te laten. Voor mij zit er veel gevoel in, maar de luisteraar kan er heel iets anders uithalen.”

Before It Might Be Gone is opgenomen in Londen, hoewel sommige elementen volledig Gronings zijn. Kruizenga vertelt: „Al in de demofase hebben we ons gericht op de productie en de geluiden, zodat we goed voorbereid met Charlie de studio ingingen.” Het resultaat is dat enkele demo-opnamen uiteindelijk op de plaat belandden. „Opgenomen in mijn slaapkamer met een zangmicrofoon en een interface van 30 euro.”

De Engelse producer reisde zelfs naar Groningen om de oude piano van Floris op te nemen. „Het is een mooi ding, maar niks bijzonders, zeker geen vleugel of zo”, zegt de zanger. „Ik had Charlie wat opnamen gestuurd en hij was direct enthousiast. Hij vroeg: ‘Wat is dat voor piano? Daar móéten we iets mee doen.’”

Het bezoek leverde waardevolle herinneringen op. „Er zijn gelukkig foto’s van, met die zieke chaos in mijn woonkamer.” Een groot contrast met de woning van David Gilmour, de voormalige Pink Floyd-frontman met wie Charlie Andrew zo’n beetje gelijktijdig een album opnam. „Charlie gaf op een dag een online rondleiding door het huis van Gilmour”, zegt Kruizenga. „Hij pakte de laptop en liet ons de kamers zien.”

En het werd zelfs nog beter. Bassist Simon Bleeker: „We hebben David Gilmour ontmoet. Hij noemde Mathijs een excellent drummer.” Van Luijtelaar: „Hij vond Mathijs echt heel goed. Sterker nog: hij vond óns heel goed.”

Op zulke momenten komt de spreekwoordelijke Groningse nuchterheid goed van pas. De 20’ers trekken al jaren met elkaar op en kennen elkaar door en door. Louwsma: „We weten wanneer we elkaar even de ruimte moeten geven.” Bleeker: „En verder is het net als bij familie: je kunt elkaar de waarheid zeggen.”

De vier vrienden bouwden The Vices stap voor stap op. Van volledig ‘do it yourself’ naar een goed georganiseerde persdag in Laren; zo’n grote platenmaatschappij heeft zijn voordelen. „Maar we verliezen niet onze creatieve vrijheid”, benadrukt Van Luijtelaar. „Sommige randzaken worden wat gemakkelijker, maar muzikaal doen we nog steeds alles zelf.”

Bleeker: „Er wordt bijvoorbeeld wel meegedacht over de volgorde van een plaat. Juist omdat we elkaar zo goed kennen, is het weleens lekker om een visie van buitenaf te hebben.”

Met het nieuwe album op zak kijken de muzikanten alweer vooruit. Een maand na de show op Noorderslag – in de grote zaal van De Oosterpoort – reist de band af naar de Verenigde Staten voor een serie optredens.

Het werpt de vraag op hoe groot The Vices kan worden. „Nog veel groter dan we nu zijn”, klinkt het vierstemmig. Louwsma: „Het kost veel tijd, moeite en geld om in de VS voet aan de grond te krijgen. Nu staan we nog de ene week in een uitverkochte Ronda in TivoliVredenburg in Utrecht en de week erop in een zweterig kroegje in Brooklyn. Maar dat vind ik juist zo vet aan wat wij doen.”

De gestaag groeiende fanbase van The Vices is heel divers: van tieners die de band via Spotify ontdekken tot oudere muziekliefhebbers die knikkend meedeinen achterin de zaal. Bleeker: „En in het midden een moshpit met mensen die willen beuken.”

Van Luijtelaar: „Muzikaal is er nog van alles te ontdekken en we blijven werken aan onze shows. Maar we zien in Amerika al fans die zelfgemaakte merchandise meenemen. Dat geeft ons het gevoel dat we toch echt iets bijzonders doen.”