The North: met kleine crew en twee hoofdrolspelers trokken Nederlanders het ruige Schotland in met ontroerend resultaat

Tentjes en proviand op hun rug, wandelstokken in de aanslag: Chris en Lluis zijn er klaar voor in The North. Op het programma staat een wandeling van 600 kilometer in 28 dagen. Wat begint als een sportief avontuur van twee oude vrienden, verandert gestaag in een psychologisch drama tegen een adembenemend decor.

Tien jaar is er verstreken sinds de jonge dertigers elkaar zagen. Hun tocht door de Schotse Hooglanden is dus meteen een mooie gelegenheid om bij te kletsen. Chris heeft thuis alles voor elkaar en blijkt vader te willen worden, Lluis heeft juist het roer omgegooid en zit zonder werk. De een blijft wat langer in de tent liggen, de ander loopt net iets te hard. Je merkt dat het niet helemaal lekker meer zit tussen de oude maatjes. Ook al proberen ze hun tocht leuk te houden, verschillen treden steeds meer naar de voorgrond.

Met een kleine filmcrew en twee hoofdrolspelers trok filmmaker Bart Schrijver daadwerkelijk honderden kilometers de Schotse natuur in. Regelmatig voel je je zo even een reisgenoot tussen de hoge bergtoppen en uitgestrekte bossen, met ruige wind of tjirpende krekels als sfeervolle soundscape. Intussen blijft het drama juist opvallend klein en teder.

We kijken naar twee mannen die – totaal geïsoleerd van het dagelijkse leven – worden geconfronteerd met zichzelf en elkaar. Daar heb je twee sterke acteurs voor nodig. En die heeft The North. Van stugge ruzies tot kwetsbare afzondering; er zit een ontroerende puurheid in het spel van Bart Harder en Carles Pulido.

FABIAN MELCHERS

Als we goed hebben geteld zijn er al 123 films over Dracula gemaakt. Daarmee is de creatie van de Ierse schrijver Bram Stoker één van de meest verfilmde figuren uit de literatuur. Toch waagt Luc Besson een poging de iconische bloedzuiger wederom nieuw leven in te blazen. Dat doet de Franse regisseur met het barokke Dracula: A Love Tale.

In de nasleep van een veldslag schiet Vlad de Tweede (Caleb Landry Jones) per ongeluk zijn vrouw dood. Woedend keert de Roemeense prins zich af van God, waarna hij is gedoemd tot een eeuwig bestaan als vampier Dracula. Gedreven door een intens verlangen naar zijn overleden vrouw, zwerft hij heel Europa rond. Dan ontmoet Dracula in het Londen van de 19de eeuw een schone die sprekend op haar lijkt: Mina Harker. Intussen probeert een priester (Christoph Waltz in Django unchained-modus) de bloeddorst van de Prins der Duisternis te stoppen.

Na het sterke psychodrama Dogman wilde Besson dolgraag nogmaals met Jones werken. Speciaal voor hem bedacht hij daarom Dracula: A Love Tale. Het bloederige liefdesverhaal pakt slechts voor een deel goed uit. Bessons hoofdrolspeler is een ontegenzeggelijk charismatische vampier die met een speciaal parfum vrouwen in zwijm laat vallen om daarna genadeloos toe te happen. Daarbij zijn de levende waterspuwers die hem in zijn kasteel dienen een leuke vondst.

Toch bijt Besson ook enkele malen mis. De regisseur verliest zich te vaak in huilende Christusbeelden, onweerdonders en dramatisch koorgezang. Met zijn witte pruik lijkt Jones wel een doorslagje van Gary Oldmans vampier in Bram Stoker’s Dracula (1992). Ook zien sommige decors en effecten eruit alsof het budget op was. Het zal de fans ongetwijfeld (bloed-)worst zijn: zij hebben weer een nieuw Dracula-avontuur om hun tanden in te zetten.

ERIC LE DUC

Zijn slechtziende zusje kan het prima vinden in hun nieuwe huis, maar Andy maakt zich grote zorgen. Wat spookt hun nieuwe pleegmoeder ’s nachts uit in de tuin? En wie is toch die Olly, het asgrauwe griezelventje dat geen woord zegt? De vragen stapelen zich op in Bring Her Back.

De plotselinge dood van hun vader hakt erin bij Andy, maar voor zijn gehandicapte zusje houdt hij zich groot. Hoe Olly eruit ziet? Hartstikke schattig! Intussen verbergt de tiener zijn ondergeplaste lakens en vertrouwt hij de nieuwe gastvrouw voor geen cent. Deze Laura – een lekker sluwe en verknipte rol voor Sally Hawkins – is duidelijk bezig met een vooropgezet plan. „Nog niet”, fluistert ze tegen Olly terwijl het gruweljoch hongerig naar de kat of het kippenhok kijkt.

Na hun ijzersterke debuut met de horror Talk To Me bouwen Danny en Michael Philippou hun spanning nu anders op. In plaats van te starten met een kraakhelder concept, zit het nagelbijten opgesloten in de dingen die je nog niet helemaal snapt. Een leeg zwembad, een gestolen haarlok, een afgetekende grens rondom het huis; er hangt iets in de lucht. Bij vlagen is dat bloedstollend. En voor gruwelijke verminkingen zit je bij deze film sowieso gebakken.

Maar na de enigszins teleurstellende ontknoping worden ook de mankementen zichtbaarder. Was dat belangrijke visioen nou echt of niet? Is het wel logisch dat Laura zoveel kan flikken? En wat proberen de Philippou’s ons te vertellen over pleeggezinnen en huiselijk geweld? Bring Her Back blijkt uiteindelijk toch meer op effectbejag te leunen dan een solide of geloofwaardige structuur. Hoewel dat het macabere plezier er niet minder op maakt.

FABIAN MELCHERS