Crossers van de jongste trainingsgroep werken zich over de bulten. Foto: Gerrit Boer
Voor de rubriek Club van de Week bezoekt DVHN sportclubs uit Drenthe of Groningen. Deze keer in de schijnwerpers: Wielersportvereniging De Peddelaars uit Hoogeveen, met een eigen, uniek veldritparcours.
De training van de jongste groep veldrijders moet deze donderdagmiddag nog beginnen of de eerste piepjonge Peddelaar smakt al tegen de grond. Altijd lastig, opstappen met die klikpedalen. Tegelijkertijd springt de sublieme fietsbeheersing van de jonkies ogenblikkelijk in het oog. Behendig glippen de spruiten door het toegangspoortje, volledig in balans ronden ze even later de krappe bochten op de grasbult.
Langs de kant ziet Steven Berends het goedkeurend aan. De 70-jarige oud-voorzitter heeft speciale aandacht voor zijn kleinzoon Twan (10), die in de eerste trainingsronde prompt zijn ketting eraf schakelt. „Nu moet ie zichzelf even proberen te redden, dat hoort er ook bij.”
De Peddelaars-voorzitter Aloys van Duuren (rechts) in gesprek met zijn voorganger Steven Berends. Foto: Gerrit Boer
Berends senior is een ware ambassadeur. Gepassioneerd vertelt hij over zijn kleinzoon, die in het bezit is van een wegfiets die eerder wielerprof Puck Pieterse toebehoorde. Hij valt geen moment stil over zijn geliefde wielersport; eerder die dag maakte hij met clubgenoten nog een prachtige toertocht langs Zwartsluis, en de baten van fietstrainingen als vanavond. „Deze kinderen hebben een groot voordeel in het verkeer, daar ben ik van overtuigd. En als jouw zoon of dochter fanatiek gaat fietsen, heb je de garantie dat ze in de pubertijd de drank en sigaretten laten staan.”
Op rapport
Relikwieën: 9,5
Een ingelijste wereldkampioenstrui van Jens Dekker, een schilderij van zijn oom Erik in het Rabobank-tenue én een omlijst shirt dat de fameuze oud-prof kreeg toen hij in 2001 het klassement om de World Cup won. De historie van deze vereniging is rijk. „De Peddelaars. Voor mij de mooiste club!”, schreef Erik Dekker op het shirt. Prachtig.
Clubgebouw: 7
De ruiten werden zo vaak ingegooid dat de schade niet eens meer te verzekeren is. Noodgedwongen is het clubgebouw nu voorzien van rolluiken. Hufterproof natuurlijk, maar het komt de uitstraling niet ten goede. De grappige waarschuwingsbordjes op de buitenkant maken veel goed: Geen fietsen tegen de wanden plaatsen!
Tenue: 8
Rood en zwart, dat zijn de kleuren. In het clubgebouw hangt een uitgebreide collectie wielershirts van de vereniging door de jaren heen. Vooral de retroshirts zijn fraai, met het logo van de toenmalige T.C. De Peddelaars: een nette heer op een ouderwetse fiets, met zo’n ontzettend hoog voorwiel en een klein achterwiel.
Weersomstandigheden: 4
Een fijne avondzon schittert over de wielerbaan en het veldritparcours. Dat kunnen we niet gebruiken bij de cross. Helaas: vanavond geen regen, modder en besmeurde coureurs.
Ligging: 8
De Bentincklaan, met al zijn eikenbomen in herfstkleuren, vormt een indrukwekkende oprijlaan naar het clubgebouw. Nadeel van de afgelegen ligging: bij gebrek aan toezicht teisteren hangjongeren op fatbikes de veldritbult. Voor de vrijwilligers is het frustrerend om elke keer machteloos te moeten constateren dat opnieuw enkele paaltjes zijn gesloopt.
Ondertussen crossen de jongens en meiden enthousiast over de prachtige grasheuvel. Met houten paaltjes en touwen is een heel parcours uitgezet, alsof het oefenterrein zo is overgenomen uit een Vlaamse veldrit. De jonkies trotseren het mulle zand en trappen soepel over een serie hobbels, die doen denken aan een BMX-baan. Het plezier spat er vanaf.
Twan Berends leeft zich uit op het grasparcours. Foto: Gerrit Boer
Verderop geeft Aloys van Duuren (42) een starttraining. Opstappen, in de pedalen klikken, bij de balken juist van de fiets af springen. Rennend de trap op met het frame om de schouder. Voor de jonge veldrijders valt er een wereld te ontdekken, hier op de unieke oefenfaciliteit. De Hoogeveense veldritbult is zo populair dat zelfs crossers van WV Noordwesthoek uit Zwartewaterland en Stormvogels Veendam er met liefde voor in de auto stappen om te kunnen trainen.
De jongste coureurs van wielersportvereniging De Peddelaars maken zich op voor hun training. Foto: Gerrit Boer
Een beginnend coureurtje op een roze mountainbike kan er geen genoeg van krijgen. Terwijl de volgende leeftijdscategorie zich achter het hek opmaakt om de trainingsbult over te nemen, waagt de jongeling zijn laatste kans. De hele training was hij achterin te vinden, maar het fietsplezier heeft er geen seconde onder geleden. „Trainer, wat gaan we nu doen?” Met een grote lach op zijn gezicht zegt trainer Van Duuren. „Helaas. Ik heb een teleurstellende mededeling voor je: het is zeven uur.”
Doortje Nagengastplein
Het plein voor het clubgebouw van De Peddelaars is vernoemd naar Doortje Nagengast. Een schitterend eerbetoon aan de vrouw die jarenlang van onschatbare waarde was voor de wielervereniging. Ze was mede-initiator van de herbouw van het clubgebouw, nadat het vorige door een grote brand verloren ging.
Samen met haar man Jan was ze daarna jarenlang beheerder van het gebouw, met speciale aandacht voor orde, netheid en discipline. „Doortje was er altijd. Altijd”, zegt voormalig voorzitter Steven Berends vol bewondering. Ook Rudi, de zoon van Doortje en Jan, groeide aan de Bentincksdijk uit tot clubheld, in de rol van trainer, ploegleider en vader van zijn succesvol fietsende kinderen. De Peddelaars en de familie Nagengast zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Bij de tweede trainingsgroep begroet Van Duuren, tevens voorzitter van De Peddelaars, zijn dochter Zezette (13). Zelf stond hij als junior ooit op het NK-podium voor wegrenners met grote namen Reinier Honig en Thomas Dekker, nu brengt hij de liefde voor de fiets over op de volgende generatie. Net als voormalig bestuurslid Janko Wijrdeman, die deze avond aan de wielerbaan staat voor zijn 12-jarige dochter Lot.
De meiden en hun trainingsgenoten passeren op blinkende fietsen van klinkende merken: Stevens, Pinarello, Ridley en Trek. Zonder ouders die wat geld willen steken in het juiste materiaal kom je in deze sport niet ver. Dat is nog los van de tijdsinvestering. Want ja, voor de drukstbezochte veldritten moet je toch echt naar Brabant of naar onze zuiderburen, zegt vader Wijrdeman lachend. De fietsenverkoper uit Beilen ziet daar het voordeel wel van in. „Uren samen met mijn dochter onderweg, met z’n tweeën een hapje eten. Dat is toch goud? Voor je het weet is die fase voorbij.”
Rondje door de kerk
De Peddelaars biedt wielervertier op alle niveaus: wedstrijd, jeugd en toer. Suzan Kleine (55) fietst in de laatste categorie. Ze toerde deze donderdag nog zij aan zij met oud-voorzitter Steven Berends en de voormalige schaatsvedette Jan Bols. „Ik heb me bij de vereniging aangemeld als stok achter de deur. Nu fiets ik twee, drie keer in de week. Ook wel makkelijk bij een lekke band, zo’n fietsgroepje. In mijn eentje kon ik me eigenlijk niet redden.”
Suzan Kleine: „Ik heb me aangemeld als stok achter de deur." Foto: Gerrit Boer
Kleine was voetbalster in haar jeugd, aan de overkant van de Bentincksdijk. Eerst bij vv Hoogeveen, later bij rivaal HZVV. „Zo’n voetbalclub, dat is gewoon een grote familie. Ken je dat gevoel? Iedereen is op zaterdag in dezelfde kantine. Bij De Peddelaars zijn het toch wat meer losse groepen.”
Als lid van de ledencommissie spant Kleine zich in om de samenhorigheid onder de wielrenners te versterken, vertelt ze tijdens het ophangen van de posters voor de naderende pubquiz. „Wij organiseren ook de clubtochten, daar deden de laatste keer zo’n vijftig leden aan mee. We probeerden ook een keer een funtocht; toen reden we door het gebouw van de brandweer en een fietsenzaak. In Hellendoorn zag ik een keer dat ze zelfs door de kroeg en de kerk gingen, dat lukte ons hier nog niet. Maar ach, je moet klein beginnen.”
