Bij DWS Oosterpoort heet futsal nog gewoon zaalvoetbal

„Waar blijft die fotograaf nou?”, roept doelman Joop Riemer van DWS 1 richting de tribune, waar secretaris Richard Vrieling en voorzitter Bas Westerhof de verslaggever vertellen over het reilen en zeilen van de oudste zaalvoetbalvereniging van Groningen. „Ik ben er klaar voor hoor!”, buldert de keeper breed lachend naar zijn bestuur, terwijl hij zijn shirt recht trekt en in één en dezelfde beweging nonchalant een aanval van het bezoekende WMC 3 onschadelijk maakt.

Nee, media-aandacht zijn ze bij DWS niet echt gewend. De zeven senioren-herenteams van de oudste zaalvoetbalvereniging van Groningen spelen doorgaans anoniem hun wedstrijdjes in Groep 2 van de zaalvoetbalcompetitie: in de eerste tot en met de vierde klasse.

Ja, ooit speelde Kurt Elshot een jaar bij DWS, samen met zijn voormalige FC Groningen-makkers Leonard Nienhuis en Martijn van der Laan. En ooit voetbalde DWS Oosterpoort in de hoofdklasse, het niveau direct onder de eerste- en de eredivisie. Maar dat is lang geleden: in 1997 promoveerde DWS 1 voor het laatst naar de hoofdklasse. Riemer en zijn mannen spelen hun potjes iets lager, in de tweede klasse.

Daarbij zij aangetekend dat de club voor dit seizoen vrijwillige degradatie aanvroeg uit de eerste klasse. Maar in die tweede klasse staat DWS fier aan kop, zeker na winst in de absolute topper tegen WMC 3, het derde team van het zaalvoetbalbolwerk uit Winschoten. In Hoogkerk, de thuisbasis van DWS, werd met 3-2 gewonnen. „We hebben ons eerste team een beetje onderschat”, geeft voorzitter Bas Westerhof (46) lachend toe.

Hoogkerk? Ja, Hoogkerk. Natuurlijk werd Door Wilskracht Sterk Oosterpoort bijna 50 jaar geleden opgericht in de stad Groningen, in – ook logisch – de Oosterpoortwijk, door enkele voetballende leden van de roemruchte buurt- en speeltuinvereniging De Oosterpoort.

Maar ja, sporthallen gaan en sporthallen verdwijnen. Zo ook in Grunn Stad. Na wat omzwervingen belandde DWS aan de Zuiderweg in Hoogkerk, waar het de meeste van zijn thuiswedstrijden speelt in sporthal Hoogkerk.

En laat er nou net, pal om de hoek van de Oosterpoortwijk, sinds enkele jaren een gloednieuwe sporthal zijn verrezen: sporthal Europapark, waar tegenwoordig Futsal Groningen zijn wedstrijden speelt. Maar over dat zelfbenoemde ‘futsalbolwerk’ van de stad Groningen fronsen ze bij DWS rustig en gemoedelijk de wenkbrauwen.

„Laat ik het zo zeggen”, benoemt Vrieling (50) dat sentiment, „we vinden het geweldig dat de stad met Futsal Groningen – en vorig al jaar met voorganger PKC ’83 – voor het eerst een zaalvoetbalteam in de eredivisie heeft. Dat is gewoon hartstikke mooi. En de club doet het volgens mij ook heel goed, ook qua organisatie.”

Vrieling zag onlangs nog een compleet team overstappen naar Futsal Groningen, maar ook dat zorgt niet voor frustratie. „Nee hoor, we zijn heel blij met onze zeven teams. Dat is genoeg, zo is het behapbaar. We hebben alleen maar vriendenteams en die regelen het allemaal zelf.”

DWS heeft ook geen trainers in dienst, vervolgt Vrieling. „Teams zijn bij ons zelfstandig en dat team dat vertrok was een team met verschillende culturele achtergronden. Bij Futsal Groningen vonden ze meer aansluiting. Een team uit Noordwolde wilde al een hele tijd graag bij ons komen spelen en daar kwam nu ruimte voor.”

Een terugkeer naar de Oosterpoortwijk zit er voorlopig niet in, verwacht Vrieling. En dat is ook geen must. In sporthal Hoogkerk heeft DWS zijn plekkie gevonden.

Vrieling is zelf bijna precies zo oud als zijn club, want op 1 november aanstaande bestaat DWS exact 50 jaar. In de loop der jaren veranderde natuurlijk veel, zeker op zaalvoetbalgebied. De plofbal deed zijn intrede en zelfs de officiële naam van de sport werd gewijzigd: al jaren noemt de KNVB zaalvoetbal futsal, de internationale term voor de sport. „Bij ons heet het nog gewoon zaalvoetbal, hoor”, zegt Vrieling.

Ruim tien jaar geleden balanceerde DWS op de rand van een faillissement. Alle zeilen moesten worden bijgezet om de club overeind te houden. „De organisator van de buurtbingo van Vinkhuizen was ook de penningmeester van DWS”, zegt Vrieling.

„Er gebeurden toen wat financiële zaakjes die je niet wilt hebben bij een vereniging. Voorbeeldje: de vrijwilliger die altijd achter de tafel zit om score en kaarten bij te houden, werd ineens beloond met een tweedehands autootje van 500 euro. Het was allemaal wat schimmig. Er kwamen nogal wat lijken uit de kast.”

Toen trad een nieuw bestuur aan van mensen als Vrieling en andere oud-spelers van Oranje Nassau. Ook voorzitter Westerhof heeft een verleden bij de van oorsprong gereformeerde club van de Coendersborg in Stad.

En via via kwamen er meer voetballers bij die elkaar kenden van de kerk. Spelers uit Zuidhorn, maar ook bezoekers en leden van de Stadskerk, die aan de westelijke ringweg huist. „Voetballers die op pleintjes speelden in bijvoorbeeld Vinkhuizen, ook om daar goed werk te doen en in gesprek te raken met jongens die het moeilijk hebben. Veel van die voetballers spelen nu hier.”

Ook Riemer heeft een kerkelijke achtergrond: zijn vader is eigenaar van evangelische boekhandel Riemer op de hoek van de Turfsingel en de Nieuwe Ebbingestraat. „Ja, het klopt”, zegt Westerhof lachend, „dat onze spelers zich in het algemeen goed gedragen en dat er snel gecorrigeerd wordt als dat niet zo is.”

Maar misschien ligt dat ook aan het hoge percentage docenten en leerkrachten dat lid is, vertelt IT’er Vrieling, met een knipoog wijzend naar Westerhof, die werkzaam is in het onderwijs. „We hebben hier gewoon veel mensen die een kantoorbaan hebben of die voor de klas staan. Veel jonge vaders voor wie de vrijdagavond even een heerlijk moment is voor een potje voetbal.”

En dan is het Avondje DWS een feestje. Op zo’n avond spelen zo veel mogelijk van de zeven teams thuis in Hoogkerk en zit de rest van de club op de tribune, met een biertje en een schaal hapjes uit de frituur. „En hoe later het wordt, hoe luidruchtiger”, zegt Westerhof. „En om middernacht moeten we er weer uit”, vult Vrieling aan. „En dan gaat iedereen naar huis.”

Het onbetwiste hoogtepunt uit de recente geschiedenis beleefde DWS zeven jaar geleden. Toen haalde DWS 5 de bekerfinale van lagere teams in Hoogeveen. Een hele bus vol met supporters toog destijds naar Zuid-Drenthe. „Die dag zullen we nooit vergeten”, zegt Vrieling. „Prachtig was dat, ondanks dat we verloren.”

Dit jaar hoeft er geen busreis georganiseerd te worden, want de bekerfinale wordt eind maart in Hoogkerk gespeeld, bij DWS dus. Presentje van de KNVB, die de oudste zaalvoetbalclub van de stad zo wil belonen voor vijftig jaar zaalvoetbal. Of futsal dan, vooruit.