Sherida Spitse wil barrières slechten als trainer: 'De Ajax-mannen? Waarom niet?'

Eigenlijk is ze al jaren coach, Spitse, fanatiekeling pur sang. Hoor haar op een trainingsveld in Tauranga, Dunedin of Sydney tekeergaan, of het nu tijdens een positiespelletje of een potje voetvolley is. Altijd is daar die drive, die enorme vechtlust van een vrouw die al bijna twee decennia aan de top staat. Wat een sportvrouw. Het woord verliezen is met geen vergrootglas in haar vocabulaire te vinden.

Ze beveelt, vuurt én stuurt. Dat laatste vooral. Spitse heeft het coachen van haar medespelers altijd in zich gehad, het is een afgeleide van haar winnaarsmentaliteit. Wie, zoals Spitse, een partijtje wil winnen, kan haar metgezellen maar beter op de goede plaats neerzetten.

En daar heeft de captain van Oranje nog lang geen genoeg van, ook al beginnen de jaren cijfermatig (33) te tellen. Ze ziet het WK van 2027 als een stip aan de horizon. „Waarom niet?”, vraagt Spitse zich hardop af. „Als ik kijk naar andere speelsters en spelers, dan zijn er nog wel een paar ouder dan ik. Goed, ik doe het wel al vanaf mijn zestiende, maar een vierde WK is wel een doel, ja.”

Er bestaat voor Spitse amper iets mooiers dan voetbal. „Ik leef ervoor. Ik vind het heel mooi om in het veld te staan en vind het ’t allermooiste om in het Oranje-shirt te spelen. Zo lang het kan, ga ik door. De tijd gaat toch al zo snel, we zitten nu alweer in augustus. Het vliegt voorbij.”

Echtgenote Jolien zal haar geen strobreed in de weg leggen. „Daarin is het vooral wat ík graag wil”, legt ze uit. „In die zin hebben we geen afspraken. Ik doe dit al jaren, maar ik zal het niet tot mijn vijftigste gaan doen, snap je? Het zal ooit wel eens anders gaan worden.”

Maar hoe anders? Spitse maakt er geen geheim van dat ze het trainersvak in wil. Ze praat er wel eens over met bondscoach Andries Jonker en diens rechterhand Arvid Smit, vertelt ze een paar dagen voor het achtste finaleduel met Zuid-Afrika in Sydney. „Dat vind ik wel leuk, het zijn luchtige gesprekken die gaan over hun loopbaan, over hoe zij de dingen als trainer doen. Niet inhoudelijk of zo”, vertelt Spitse een paar dagen voor het duel met Zuid-Afrika. Sarina Wiegman, nog zo’n gifkikker, ziet Spitse ook wel als coach langs het veld staan. „Ze zegt: het past wel bij jou”, glimlacht de dertiger.

Spitse heeft al de nodige papieren, járen geleden behaald tijdens haar CIOS-opleiding, toen ze nog voetbalde bij Heerenveen. Zodra ze haar kicksen aan de wilgen hangt, wil ze de resterende papieren halen. „UEFA A en Pro”, zegt ze. „Met UEFA A kan ik ’trainster’ zijn van de Ajax-vrouwen. Met Pro kan ik met de Ajax-mannen aan de slag.”

En dat laatste, trainer-coach in de Eredivisie-mannen, heeft haar grote voorkeur. Spitse, baanbrekend als voetbalster, wil ook barrières slechten als trainer. „Ik hoef niet per se in het vrouwenvoetbal te werken. Dat kan altijd. Maar ik vind de mannenkant interessanter. En ik vind het ook wel meer bij mij passen om aan de mannenkant te werken. Ik denk ook wel dat ik het kan.”

Spitse meent wat ze zegt, ook al zijn vrouwelijke coaches schaars, in welke mannensport dan ook, beseft ze. Het liefst zou ze hoofdtrainer willen zijn van haar club Ajax. „Wie weet. Het zou pas over een aantal jaar zijn, maar die ambitie heb ik zeker.” De recordinternational noemt het een non-discussie of een vrouw al dan niet een mannenteam in de Eredivisie zou kunnen coachen. Vaak wordt er in dit geval naar Sarina Wiegman gewezen. Spitse: „Natuurlijk, het is een andere wereld en je zal sterk in je schoenen moeten staan, maar uiteindelijk draait het gewoon om kwaliteit. Altijd. Dan moet het niet uitmaken of de coach een man of een vrouw is. Ik zou niet weten waarom ik niet de mannen van Ajax zou kunnen coachen. En misschien is Sarina tactisch wel sterker dan een mannelijke coach.”

De toekomstige teams van Spitse zullen aan de bak moeten, zoveel is zeker: „Het is mouwen opstropen, niet lullen maar poetsen. Dat hoeft natuurlijk niet áltijd, maar het is wel de basis”, zegt de onverzettelijke Leeuwin, die belooft dat haar fanatisme niet zal overslaan in negativisme. Gewezen wereldsterren als Marco van Basten, Ronald Koeman en Frank de Boer hadden daar nog wel eens een handje van. „Ik heb wel empathie, laat ik het zo zeggen. Ik kan me zeker in anderen verplaatsen. Ik weet dat niet iedereen denkt zoals ik.”