Het zal je maar gebeuren: je wordt geboren in een eenvoudig nest, klaar om een prima leven te leiden, maar ook weer niet al te bijzonder. De warme buik van je moeder is je enige houvast.
Het is gezellig met je broertjes en zusjes, hoewel je soms een beetje moet duwen om genoeg te eten te krijgen, maar uiteindelijk lig je de rest van de dag heerlijk te suffen op een warme handdoek. Totdat je twee handen in je nekvel voelt, die je oppakken, in een kooitje stoppen, en meenemen naar een heel groot huis.
Voor je het weet verdringen zich tientallen fotografen voor je neus. Je schrikt eerst nog even van de flitsen, maar al gauw raak je eraan gewend. Een tiental handen gaat door je haren: vier paar vrouwenhanden en de kolenschoppen van een vent met net zo’n borstelige kop als jij. Iedereen ruikt lekker, je krijgt de heerlijkste brokken van prachtig servies en het hele land is verliefd als je tijdens een officieel moment tegen een boompje piest. Je hebt er nooit iets voor gedaan, maar toch ben je hartstikke beroemd.
Het had elke familie kunnen zijn
Er is in ons land maar één die dit lot beschoren is: Mambo van Oranje, de poedel van het koninklijk gezin. Officieel is Mambo een toypoedel, hoewel ik weiger om dit elite-lid van de koninklijke familie als louter speelgoed te beschouwen. Mambo van Oranje heeft namelijk een edele taak. Zijn aanwezigheid in het hart van de monarchie maakt twee dingen duidelijk.
Ten eerste dat die monarchie een volstrekt willekeurig sprookje is. Het had elke familie kunnen zijn, het had elk hondje kunnen zijn, maar wij hebben nou net gekozen voor deze familie met dit hondje. We hadden net zo goed de familie Van der Putten uit Assen met poes Loes kunnen kiezen, maar dat deden we niet, we kozen voor de familie Van Oranje met hondje Mambo. En bij toverslag was hondje Mambo net wat specialer dan alle andere hondjes van Nederland.
Zo’n sprookje kan in al haar willekeur ook hartstikke leuk zijn
Maar het tweede wat Mambo ons duidelijk maakt, is dat zo’n sprookje in al haar willekeur ook hartstikke leuk kan zijn. Natuurlijk, dat plezier moet blijkbaar flink wat kosten, maar ik betaal met liefde voor dat nationale gevoel van ontroering wanneer Mambo met zijn vieze modderpoten tegen Maxima’s krakend witte Dries van Noten-broek opspringt.
Deze ontroering, dit vingerwijzen op de zachte, sullige kant van het leven, is het werkelijke nut van het Koninklijk Huis. Daarom is het ook zo idioot om een koning of koningin naast een tank of fregat te laten poseren. Ik wil een koningin die onhandig een verfkwast hanteert, een prinses die zich overduidelijk stierlijk loopt te vervelen op Prinsjesdag, een koning die van een skateboard lazert.
Op het eiland Tanna, onderdeel van het eilandenrijk Vanuatu, bestaat de Prins Philip-beweging. Dat is een religieuze beweging die meent dat een verloren gewaande berggeest in wijlen prins Philip, de man van de Britse koningin Elizabeth, was gereïncarneerd. Jarenlang vereerden de aanhangers van de beweging foto’s van de Britse royal, stuurden ze hem ceremoniële varkensknotsen en toen de prins overleed ontstak de beweging in grote droefenis.
Ik weet niet welke berggeest er in Mambo van Oranje is neergedaald. Ik weet alleen dat wanneer er zoiets zou zijn, ik direct van de Mambo van Oranje-beweging lid zou worden.
