Beppie van der Sluis heeft als werkgebied Duurswold-Oldambt. Foto: Corné Sparidaens
Beppie van der Sluis (35) uit Groningen was voor regionale omroep RTV Noord bijna dagelijks op tv en haar gezicht hing op reclamezuilen en in bushokjes. Ze had de droombaan van velen, maar niet die van haarzelf. Tot ze boswachter werd.
„Sorry, ik moet even iemand aanspreken.” Abrupt onderbreekt Beppie van der Sluis het interview in het Emergobos bij Oude Pekela. Een man en vrouw wandelen met hun hond. Als ze tussen de bomen door de boswachter zien lopen, staan ze plots stil en grijpen ze richting de grote zwarte hond. Tegen de tijd dat de boswachter naast ze staat, zit die hond netjes aan de lijn.
„Zag ik dat nou goed?”, vraagt ze het stel vriendelijk. „Hadden jullie de hond los?” De man glimlacht wat, maar draait er niet omheen. Ja, ze hadden hun hond los. En ja, ze hebben hem vastgeklikt toen ze de boswachter zagen. „De hond moet ook vast als er geen boswachter is”, benadrukt Van der Sluis. Ze blijft glimlachen, maar wijst het stel op de regels.
De Ommezwaai
In de wekelijkse rubriek De Ommezwaai portretteren we noorderlingen die op een of andere manier het roer omgooiden in hun leven. Bent u of kent u iemand die dat heeft gedaan? Schroom niet en meldt het ons via het e-mailadres ommezwaai@dvhn.nl.
Mismatch
Tot 2022 stond ze nog bijna dagelijks voor de camera van RTV Noord. Ze was hét nieuwe gezicht van de omroep. Maar het leven als tv-journalist knelde. Het paste niet goed bij haar. Ze voelde zich vaak bezwaard om mensen aan te spreken met die camera erbij. „Ik had altijd het gevoel dat ik mensen stoorde. Dat is onhandig als je journalist bent, want dan sta je niet vooraan en mis je die ene quote.”
Beppie van der Sluis (35) was elke avond op tv en haar gezicht hing in abri's, maar nu ze boswachter is, is ze pas echt gelukkig. Foto: Corné Sparidaens
Dat is nu wel anders. Mede dankzij die tv-baan. „Ik was vroeger best wel bleu, dus het werk bij Noord heeft me heel veel gebracht.”
Tijdens haar werk voor de regionale omroep maakte ze vaak reportages in de natuur en met dieren. Zo kwam ze in contact met boswachters van Natuurmonumenten en Staatsbosbeheer. „Ik dacht steeds: wat een geweldig werk! Ik wilde eigenlijk blijven en niet meer terug naar de redactie.”
Sprong in het diepe
In 2022 waagt ze de sprong in het diepe als Staatsbosbeheer een vacature heeft. Tot haar eigen verbazing komt ze zonder groene opleiding twee sollicitatierondes door en wordt ze aangenomen. Het voelde meteen goed. „Ik dacht al dat het leuk zou zijn, maar het is nog leuker dan ik dacht.”
Als boswachter publiek is ze bij Staatsbosbeheer verantwoordelijk voor educatie, communicatie en recreatie in haar werkgebied Duurswold-Oldambt. „Ik geef excursies en rondleidingen, schrijf blogs en persberichten, zit met gemeenten en provincies om tafel, en bedenk nieuwe wandelpaden. Het is heel divers en ik kan mijn dag zelf indelen.”
,,Het Emergobos bij Oude Pekela is een van de mooiste bossen in mijn gebied." Foto: Corné Sparidaens
Cum laude
Dat ze salaris moest inleveren voor haar nieuwe baan, vindt ze niet erg. Ze studeerde cum laude af in communicatiekunde aan de Rijksuniversiteit Groningen. Nu heeft ze als boswachter een functie op mbo-niveau. Ze haalt haar schouders erover op. „De vrijheid die ik nu heb is niet in geld uit te drukken. En ik leer nog elke dag bij. Ik ben wel bijgeschoold, maar heb geen groene opleiding. Soms voel ik me juist dom omdat ik iets niet weet.”
Dat hart voor de natuur had ze altijd al, zegt Van der Sluis. Toch kijkt ze sinds haar overstap anders naar haar omgeving. „Ik zou sowieso al nooit iets in de natuur gooien, maar ik zie nu nog meer dat alles leeft. Dat probeer ik anderen ook te laten zien.”
Trots
Afval in het bos maakt haar kwaad. Zodra ze het Emergobos inloopt, ziet ze confettisnippers op de grond glinsteren. „Als je iets ergens mee naartoe kunt nemen, kun je het ook weer mee terugnemen,” zegt ze. „En honden horen hier aan de lijn. Die regels zijn er niet om mensen te pesten, maar om dieren te beschermen. Honden kunnen veel verstoren.”
Zelfs op een stormachtige dag is ze liever buiten dan binnen. Ze hoeft iedere dag maar een van haar drie Staatsbosbeheer-vesten uit te kiezen en ze kan eropuit. „Dit is mijn kantoor”, zegt ze trots. Ze glimlacht en kijkt om zich heen naar het naaldbos en het pad dat lichtjes omhoogloopt. „Ik mag hier elke dag werken.”