Bankmedewerkster Hilga (53) uit Drouwen volgt haar hart en maakt nu haar eigen kazen

Als bankmedewerkster in de commerciële binnendienst zat ze hele dagen achter de computer. En dat ging Hilga Westerveld (53) uit Drouwen steeds meer tegenstaan. „Ik heb het ruim negentien jaar gedaan, maar begon onvrede te voelen. Al dat stilzitten... En toen kwam er een reorganisatie.”

Hilga moest verkassen naar Heerenveen en voelde: dit is het moment om er een punt achter te zetten. Om iets nieuws te gaan doen. Iets totaal anders ook. „Ik had de leeftijd dat ik dacht: ik kan wel weer een kantoorbaan nemen, maar dan zit ik daar waarschijnlijk aan vast en doe ik nooit meer iets anders.”

Terwijl haar handen jeukten om dat juist wél te doen. Eigen kaas maken, het liefst. „Ik ben altijd al van het ambachtelijke geweest. Ik hou van broodbakken en koken. En op vakanties wil ik altijd naar een kaasmakerij als er één in de buurt is. Toen ik een keer moest omrijden naar mijn werk kwam ik langs een kaasmakerij en ik dacht: dat moet toch geweldig zijn.”

Ze besloot een opleiding tot boerenkaasmaker te volgen. „Ik ging één dag per week naar Bennekom, vlak bij Utrecht. We gingen naar kaasmakerijen en ik liep stage. Mijn enthousiasme werd alleen maar groter. Het hele rijpingsproces, de invloed die dat heeft op de smaak... Ik vind dat bijzonder. Je begint met een tobbe melk en na vijf weken kun je jonge kaas verkopen.”

Inmiddels runt ze bijna vijf jaar haar eigen ambachtelijke kaasmakerij: De Marel Esch, vernoemd naar de grond waar die op staat. Ze maakt en verkoopt er haar zelfgemaakte Goudse kaas, aangevuld met kaas en streekproducten van anderen. „Ik maak naturel kaas en kruidenkazen, bijvoorbeeld met Italiaanse kruiden, komijn of brandnetel. Sommige kruidenmixen koop ik, andere bedenk ik zelf.”

De rauwmelkse boerenkaas waarmee ze begon, maakt ze sinds kort niet meer. Dit omdat nieuwe regels strengere controles voorschrijven, met bijkomende kosten. „Mijn kaasmakerij is daar te klein voor; ik zou de prijs te veel moeten verhogen. Ik vond dat eerst heel jammer, want ik ging eigenlijk wel voor de boerenkaas. Maar ik heb mijn weg erin gevonden door de melk nu te pasteuriseren. En de rauwmelkse kaas koop ik in.”

De winkel is beperkt open: alleen op vrijdag en zaterdag - en in de zomer ook op donderdagmiddag. Vaker zit er niet in. „Mensen vragen ook wel naar rondleidingen, maar ik zou niet weten wanneer dat zou moeten. Ik ben druk met het maken van de kazen. Daar komt veel bij kijken.”

Nadat de kazen zijn gemaakt en op de plank liggen moeten ze geregeld worden omgedraaid. Ook moeten ze worden gecoat. „Elke kaas heb je daarvoor zes keer in handen, omdat er drie beschermingslaagjes op moeten en je per keer maar de helft kunt doen. Ik doe alles in mijn eentje. Alhoewel: de melk haal ik samen met mijn man op bij een boer in Eeserveen, de familie Oldengarm. Dan staan we om half 6 op en gaan we met onze melktank op pad. Diezelfde dag maak ik de kazen, lekker vers.”

Haar man bouwde ook de schuur, met vrienden en familie, en de kaaspers. En als er iets stuk is, repareert hij het.

Hilga heeft er nooit spijt van gehad dat ze bij de bank is vertrokken. „Ik heb dat werk nog geen dag gemist. Ik vind het mooi om eigen baas te zijn en iets te máken. Financieel is dit onzekerder, maar het geld is voor mij geen drijfveer geweest. Ik ben echt gegaan voor wat ik leuk vind.”

Spannend vond ze het wel. „Die eerste keer dat je de winkel opendoet en zegt: ‘Dit zijn míjn kazen’. Je gaat iets doen waarvan je niet weet hoe het uitpakt. Maar het geeft ook veel energie. Als ik ‘s avonds voor het slapengaan de nieuwe kazen nog even omdraai, denk ik: Kijk, dit heb ík gemaakt. Dan ben ik heel trots.”