Anton (55) uit Emmen stopt als basisschoolleraar en wordt buschauffeur. ‘Ik leg hart en ziel in de ritjes’

Toen hij klein was, rende Anton Lukassen in de pauze al met een plastic bakje met appelpartjes erin over het schoolplein. „Dat bakje stelde mijn stuur voor, terwijl ik over het plein ‘scheurde’”, vertelt hij. „Ik heb altijd wat gehad met vervoer. Ik had modeltreinen thuis. Ook wilde ik wel fietsverhuurder worden op Schiermonnikoog. Of bos- of vuurtorenwachter of architect.”

Dat werd het allemaal niet. Lukassen kwam op de pabo in Groningen terecht. Hij had twee redenen om voor het onderwijs te kiezen: er was een grote kans op een baan én het was een manier om de dienstplicht te ontduiken. „Dat ik na mijn diplomering in 1992 toch nog moest opkomen voor dienstplicht was een beetje jammer”, zegt hij met een lach. „Maar de dienstplicht duurde voor mij niet heel lang. In december 1993 kreeg ik mijn eerste klas op de Jozefschool in Hoek van Holland.”

Na een aantal jaar in het Westen te hebben gewoond, keerde Lukassen met vrouw en kinderen terug naar Drenthe. Hij kreeg een baan op de Pastoor Middelkoopschool in Klazienaveen en verkaste later naar de Kardinaal Alfrinkschool in Emmen. Daar werkt hij ondertussen alweer 12 jaar.

„Ik ben katholiek. Ik bespeel het orgel in de Gerardus Majellakerk in Barger-Oosterveld en ik begeleid het gemengd koor. Ik heb wat dat betreft maar één zorg als het gaat om mijn nieuwe baan als buschauffeur: ik wil niet ingeroosterd worden op zondagmorgen. Zonder mij klinkt er geen muziek in de kerk, er is niemand die mij op het orgel kan vervangen.”

Over die nieuwe baan gesproken: na meer dan 25 jaar in het onderwijs vindt de Emmenaar het welletjes. „Het spookte al door mijn hoofd om wat anders te doen. De stap écht zetten duurde wat langer. Ik voedde mijn drie dochters bijna alleen op en had dus veel aan de vaste werktijden en het ritme van het onderwijs. De jongste ging vorig jaar het huis uit en toen ging ik nadenken: ga ik nog voor de klas staan tot mijn pensioen of ga ik rondkijken? Het werd dus het tweede.”

En zo richtte Lukassen het vizier alsnog op het vervoer. Hij solliciteerde bij Arriva als machinist, maar kwam niet door de procedure heen. Ook buschauffeur stond op zijn lijstje. Voor het theorie-examen is hij al flink aan het leren en het praktijkexamen hoopt hij in december te halen. Tot die tijd verleent hij hand- en spandiensten op school; hij krijgt van zijn werkgever volledig de vrijheid om alle benodigde papieren voor zijn nieuwe baan te behalen. „Dat die vrijheid er is, daar ben ik ze op mijn blote knietjes dankbaar voor.”

Lukassen kijkt hij uit naar het moment waarop hij ‘voor het echie’ achter het stuur stapt. De eerste busrit, onder leiding van een instructeur, heeft hij al gemaakt. In plaats van tussen pionnen doorrijden op het oefenterrein mocht hij tot zijn verrassing met het voertuig gewoon de wijk in.

„Dat had ik niet verwacht. We reden zelfs langs mijn huis. Een prachtige ervaring!”, vertelt hij. „Ik hoop dat ik straks veel kilometers kan maken en veel mag rijden. Ik lever wel wat in qua salaris, maar dat is dan maar zo.”

Er is volgens Lukassen een belangrijke overeenkomst tussen de leraar en de buschauffeur: beiden werken met mensen. „Het begint al met een goedemorgen. Ik wil iedereen aankijken als ze instappen, dan weet je meteen welk vlees je in de kuip hebt. Met oogcontact breek je het ijs al, dat is ook zo in de klas. Ik ben niet van plan om de ritjes maar gewoon af te draaien, ik leg er hart en ziel in.”