Honderden vluchtelingen voor het asielcentrum in Ter Apel schuilen onder luifels tegen de brandende zon. 'Ik ben erg moe en bang. En daar komt de hitte bij, die sloopt ook'

De zon schijnt op deze dinsdagochtend al ongenadig krachtig op het grote grasveld dat voor het asielcentrum van Ter Apel ligt. Zeker tweehonderd mannen, vrouwen en kinderen liggen of zitten daar, lopen er wat rond, of houden zich op bij de ingang van het grote asielcentrum.

Allen willen ze graag een plekje in dat centrum krijgen, daar waar ze in een appartement kunnen verblijven, waar ze hun asielprocedure in gang weten gezet. Maar het gaat niet: het asielcentrum zit overvol, andere azc’s zitten dat ook, de vele discussies van bestuurlijk Nederland hebben in die situatie nog altijd niet afdoende verandering gebracht.

En dus wachten ze op dit grote veld, de een op zijn registratie en identificatie, de ander op een andere stap op de eventuele weg naar een verblijfsvergunning. En ondergaan ze deze warmste dag van het jaar.

En warm is het. Ook onder een boom waar een moeder met haar kinderen beschutting heeft gezocht. Ook en zeker onder de luifels, een soort tenten, die het COA op het veld heeft neergezet en waaronder tientallen asielzoekers zich ophouden. Ze slapen, praten met elkaar, of drinken water dat het COA uitdeelt. Een penetrante geur van zweet zweeft onder de luifels door en hangt ook in die hoek waar Ahmed net wakker is geworden.

Hij ziet er hondsmoe uit en is dat ook. ,,Ja, ik ben erg moe en bang’’, vertelt hij in gebroken Engels. ,,En daar komt de hitte bij, die sloopt ook.’’ Hij is uit Syrië gevlucht, voor de burgeroorlog, en laat een groot litteken zien dat over zijn hele buik loopt. Hij is enkele dagen in Nederland en wacht in Ter Apel op het in gang zetten van zijn asielprocedure.

Het wordt warmer en onder de luifels wordt veel water gedronken. Dat gebeurt ook bij een grote wasbak die aan de rand van het veld staat en waar enkele mensen ook hun tanden poetsen, in een poging om toch enige orde en regelmaat in het leven te houden. Het is een wonderlijk gezicht, dat keurig tanden poetsen te midden van de wanorde die hier toch vooral heerst, van het plastic afval dat overal rondslingert.

In de volle zon staat Ahnazir, een jonge man uit Soedan. Hij is zopas in Ter Apel gearriveerd, met zijn broer, en kijkt verlegen om zich heen. Hij durft kennelijk nog geen plekje op te eisen onder de luifel, ,,Via Egypte, Libië, Malta, Italië, Frankrijk en België zijn we in Nederland terechtgekomen’’, vertelt hij met heel zachte stem. ,,Ja, dit is onze eerste dag in Ter Apel. Het is erg warm, ook al kom ik uit een warmer land.’’

Zijn broer heeft zichtbaar last van de hitte en ze zoeken een schuilplek tegen de brandende zon. Ze vinden die onder een schrale boom. Ze gaan daar zitten en eten een lekkernij die zo hoort bij de cultuur van het land waarin ze graag willen blijven: de bastogne-koek. ,,Zie mij eens zweten’’, puft de broer met gevoel voor zelfspot. ,,Het wordt een lange, lange, warme dag.’’