De horeca trappelt vol ongeduld, zaterdag mag er weer binnen geserveerd worden: 'Wat mag ik weer voor u betekenen?'

Al zal het slalommen worden tussen gastvrijheid en regelgeving, de horecabazen hopen op een lange, warme zomer.

‘Wat mag ik voor u betekenen?’ Ober Ronald buigt zich met een hoffelijke knik naar de terrasgast naast de deur van café-restaurant Huis de Beurs. ,,Cappuccino? Jazeker.’’ Maandenlang bleef de draaideur van het eerbiedwaardige horeca-etablissement aan de Groninger Vismarkt gesloten. Maar zaterdag mag hij weer open. Net als al die andere deuren van musea, theaters, kroegen, sportscholen en sauna’s.

Locatiemanager Johan de Lang is een tevreden man. Of hij er klaar voor is... - de vraag stellen is hem beantwoorden. ,,Zéker! We hebben natuurlijk de afgelopen tijd mooi kunnen oefenen met ons extra grote terras, dat we mochten uitbreiden op de Vismarkt. We merkten tijdens het Hemelvaartweekend als aan de mensen dat ze ontzettend graag weer uit willen. Dat ze het gezellig maken, dat schaaltje bitterballen erbij.’’

Die bereidheid van gasten om wat meer uit te geven, hij is er eerlijk over, is ook wel nodig. Afstand houden blijft voorlopig het devies, en dat betekent dat er nu 50 gasten in het restaurant mogen, waar er vroeger, toen corona alleen nog een biermerk was, plaats was voor het dubbele. Met minder gasten je omzet halen om je bestaansrecht te handhaven, dat is de uitdaging in afterlockdowntijden.

In de keuken vleit kok Ricardo de asperges op een bord, en legt collega Berhane de laatste hand aan een broodje zalm. De ruimte is krap bemeten, toch staan de koks op afstand van elkaar en hoeven elkaars pad ook niet te kruisen; een van de veiligheidsmaatregelen die het bedrijf nam. Floormanager Robert Latuserimala vervaardigt cappuccino achter de bar, Melanie, Ronald en Donna bedienen het terras. Ronald werkt vandaag voor het eerst. ,,Hij is een vakman’’, zegt De Lang ,,en daar zijn we heel blij mee.’’

Veel horecabedrijven zag personeel vertrekken. Zo ook de Beurs. ,,Veel jonge mensen hebben andere banen gezocht en gevonden. Want horeca is een prachtig vak, maar je bent wel altijd aan het werk’’, zegt De Lang. Hij denkt dat dit probleem zich mettertijd vanzelf zal oplossen.

Binnen heeft de eeuwenoude zaal een frisse aanblik gekregen, zonder dat de sfeer is aangetast. Bij De Beurs zaten ze niet stil. De menukaart is aan gepast, de smyrnakleedjes zijn tot kleinere, wasbare, dus hygiënische proporties teruggebracht. De muren en plafond zijn geschilderd. De Lang: ,,Een voordeel van de lockdown was wel dat we met het hele team konden schilderen.’’ Zwart met goud, zo was het plan. Tot de gemeente protesteerde en twee experts langs stuurde, die lagen behang bestudeerden om ervoor te zorgen dat de muren in de kleurhistorisch-juiste tinten werden geschilderd. ,,Alle lof voor de gemeente, we hebben goed samengewerkt’’, zegt De Lang. ,,Maar het opknappen was wel een investering en het onderzoek duur. Het is lastig ondernemen als je cash-flow nul is, maar je moet toch investeringen doen.’’

‘Fijn dat je er bent’. Zo staat op de trottoirs in Assen geschreven. En een paar meter verder: ‘Houd rechts.’

Blijdschap vermengd met vermaningen; het is exemplarisch voor het dilemma dat achter de vele opengaande deuren schuilt: versoepeling brengt gastvrijheid, maar die gastvrijheid blijft aan regels gebonden.

Nicolet Smit, samen met haar man Albert eigenaar van Herberg De Koppelpaarden aan de Markt, zag de eerste horecaversoepeling vorig jaar met scepsis tegemoet. Nemen mensen de afstandsregels wel in acht als ze een borrel op hebben? Ze had er een hard hoofd in. ,,Toch viel het erg mee’’, zegt ze, terugblikkend. ,,Maar het blijft natuurlijk een vreemde tegenstelling. Als horecaondernemer wil je wil je gastvrij zijn, we zijn geen politieagenten.’’

Ook bij De Koppelpaarden staan ze te trappelen om open te gaan. Al zal er, vanwege de afstandsregels, nog steeds geen ‘barretje vol’ mogen zitten, de gasten worden geacht aan tafel te blijven zitten, maar dat volle barretje vormt nou net de sjeu van dit sfeervolle bruine café.

Nee, Smit heeft nooit gewanhoopt tijdens de coronacrisis. Ze is erg blij dat de gasten vanaf zaterdag weer naar binnen mogen. Al zijn het er tijdelijk even minder; het terras, dat vorig jaar werd voorzien van een extra lange luifel, fungeert als caféverlengstuk met plenty frisse lucht.

Ondanks de ludieke acties van het afgelopen jaar-waaronder een adventskalenderbierpakket- heeft ze het gemist, de gasten, de geintjes, het geouwehoer aan de bar, de reuring. ,,Het leven was zo vlak. Mooi is dat de winkeliers en de horecaeigenaren in Assen hebben gemerkt dat ze elkaar als bedrijfstak versterken. ,,En nu’’, zegt ze, terwijl haar blik glijdt over de drukke, zonovergoten terrasjes op de Markt, ,,hoop ik op een lange, warme zomer.’’