Het loodswezen en de gemeente Eemsdelta organiseren een herdenking ter nagedachtenis aan de omgekomen bemanning op de loodsschoener Eems II. Namens Jan Sleeboom wordt er een bosje rozen neergelegd voor zijn voorouder, ook een Jan Sleeboom. ,,Ik ben een vriend van Jan’’, zegt een man met een FC-Groningen sjaal. ,,Hij kon zelf niet komen omdat ‘ie net uit het ziekenhuis komt.'' Foto: Corné Sparidaens
Bij het Loodsmonument zijn vrijdag drie kransen gelegd ter nagedachtenis aan de tien bemanningsleden die precies 100 jaar geleden om het leven kwamen toen de loodsschoener Eems II verging in een zware storm.
De wind raast over het strand van Delfzijl. Petjes vliegen van hoofden, paraplu’s waaien stuk en papieren met daarop toespraken dreigen uit handen te stuiven. Het weer is onstuimig, maar eigenlijk past dat wel bij de gelegenheid: de herdenking van een schip dat ten onder ging in een storm.
Hij staat er pas net weer een paar maanden: het Loodsmonument bij het stadsstrand van Delfzijl. Het robuuste gedenkteken lag jarenlang in de opslag omdat de dijk verbeterd werd en het strand met de boulevard werd aangelegd. Sinds mei dit jaar siert het monument de zeedijk weer. Precies op tijd voor de herdenking van vrijdagmiddag.
Zo’n honderd mensen hebben zich, ondanks het gure weer, op de dijk verzameld. Nabestaanden, leden van het loodswezen, enkele raadsleden van de gemeente Eemsdelta en locoburgemeester Jan Menninga (Lokaal Belang Eemsdelta).
Oud loods Jaap Boxma vertelt tijdens de herdenking over zijn werk als loods. Het regent, waait, hagelt en stormt terwijl hij praat. Maar achter hem verschijnt op enig moment ook een regenboog. Foto: Corné Sparidaens
Drie kransen op de dijk
Een krans van de gemeente, een krans van Groningen Seaports en een krans van het Loodswezen liggen voor het kunstwerk. Het is vandaag exact honderd jaar geleden dat de tienkoppige bemanning van de loodsschoener Eems II om het leven kwam. Een loodsschoener is een snel vaartuig waarmee loodsen, specialisten die kapiteins helpen met het navigeren van hun schip, aan boord van schepen worden gebracht.
Negen van de tien loodsen die honderd jaar geleden omkwamen waren getrouwd en hadden kinderen. Een van de achtergebleven kinderen was de vader van Hinnie Mulder (72) uit Harderwijk. Haar opa heette Klaas Mulder. ,,Mijn vader was 1 toen zijn vader om het leven kwam. Ik ben opgegroeid met het verhaal over de loodskotter. Ik heb mijn eigen kinderen hier ook al eens mee naar toe genomen. En ik heb zelfs een foto van mijn kleindochter met het monument.’’ Ze heeft ter ere van haar opa een roos bij het monument gelegd. Ze is blij met de herdenking. ,,Het weer past er goed bij, vind ik. Harde wind, een beetje zon, regen, hagel en een regenboog.’’
Namens Jan Sleeboom wordt er een bosje rozen neergelegd voor zijn voorouder, ook een Jan Sleeboom. ,,Ik ben een vriend van Jan’’, zegt een man met een FC-Groningen sjaal. Hij wil niet met zijn naam in de krant omdat het ‘niet om hem gaat’. ,,Hij kon zelf niet komen omdat ‘ie net uit het ziekenhuis komt. Maar hij wilde wel graag een bloemetje bij het monument leggen, dus dat heb ik gedaan. Ik heb foto’s voor hem gemaakt.’’
Replica in de haven van Delfzijl
Na de ramp werd op initiatief van de Delfzijlster Handelsvereniging een comité opgericht om geld in te zamelen voor de nabestaanden van de bemanning. Een deel van het geld werd besteed aan het monument, ontworpen door de heren Noorda en De Vries van de firma M.C. de Vries Lzn. Het werd een jaar later op 21 oktober 1922 onthuld.
Als iedereen een bloemstuk heeft gelegd, vertrekt de groep naar de haven van Delfzijl. Daar ligt Loodskotter Eems No. 1. Het schip is een replica van een loodsboot zoals die vroeger op de Eems heeft gevaren. Daar wacht hen een warm drankje of een borrel. Om bij te komen van de herdenking en de storm.
