Sander haalt legendarische Bobobar terug naar Westerbork: 'Een potje pieren in een klein hokkie'

„Discotheek is bijna een te groot woord. De Bobobar was een klein hokkie. Een dorpsdisco waar maximaal tweehonderd bezoekers in pasten. Dan was het net een potje pieren”, lacht horecaondernemer Sander Vos uit Westerbork. „Als je naar de wc moest, hoefde je de grond niet te raken. Zo vol.” De discotheek zat achterin café Het Wapen van Westerbork en was via een smalle gang te bereiken.

Vos (44), uitbater van restaurant De Turfsteker en zalencentrum Meursinge, begint op zijn 14e als diskjockey in de Bobobar. „Ik kwam er sinds mijn 13e. Vanuit Mantinge ging ik met mijn broer en zus mee. Toen er een dj-wedstrijd werd gehouden, heb ik meegedaan en ik won.” „Ie waren de ienegste die metdee zeker”, klinkt het spottend van de overkant van de tafel in zalencentrum Meursinge. Terwijl Vos en oud-collega Jan Willem Bruining vertellen over hun tijd in de Bobobar, kan dorpsgenoot Aaldert Snippe, die even is aangeschoven, het niet laten even te reageren.

Hoe het precies zit met het ontstaan van de Bobobar weten Vos en Bruining (41) alleen via de overlevering. Snippe schakelt een hulplijn in. Hij belt Geert Menning, oud-medewerker van de Bobobar, beter bekend als ‘opa’. „Zo heet hij in de volksmond. Niet vanwege zijn leeftijd – al is hij tegenwoordig wel opa. Opa is een afkorting van Otto Pieter Anton”, grijnst Vos. Hulplijn ‘opa’ somt wat oud-eigenaren op.

„De naam van de disco? Hij is vernoemd naar Bobo. Niet het stripfiguur, maar de hond van de familie Zinger”, weet Vos. Op een foto is een Dalmatiër te zien. Harm Zinger is samen met zijn vrouw Dity van 1977 tot eind 1980 eigenaar van Het Wapen van Westerbork, blijkt uit een artikel uit Fragmenten, het tijdschrift van de Historische Vereniging Gemeente Westerbork. Schrijfster Annelies Kok ploos de geschiedenis van de dorpsdiscotheek vorig jaar uit.

Tot 1965 is in het pand aan Hoofdstraat 3 een groentewinkel gevestigd. In 1966 wordt het door nieuwe eigenaar, de familie Wassen, verbouwd tot cafetaria en krijgt het de naam Het Wapen van Westerbork. Tussen 1969 en 1977 runt zoon Tieme Zwiers van de vroegere eigenaren van de groentewinkel de zaak en daarna neemt de familie Zinger uit Emmen het over.

Harm Zinger wil wat doen voor de jeugd in het dorp en verbouwt de achterzaal van de cafetaria en zet er een nieuwe bar in. Daar begint in 1978 de Bobobar. Het is de 11-jarige dochter van Harm en Dity, Fieneke, die bedenkt om de discotheek te vernoemen naar hun hond. Het dier is op zijn beurt weer vernoemd naar een geit die het gezin eerder bezat.

Op donderdagavonden in de zomer is de Bobobar geopend na de wekelijkse Börkermarkt. En ook op zaterdagavond is de discotheek in die tijd af en toe open. Harm Zinger organiseert allerlei activiteiten in café Het Wapen van Westerbork en de Bobobar. Ook regelt hij dat er een Bobolied komt. Het komt uit op single, met op de B-kant een lied van de plaatselijke voetbalclub VKW.

Vanaf 1983, Gert Goor heeft de zaak inmiddels overgenomen, is de Bobobar elke zaterdagavond open. Ook op zondagmiddag is er disco. Dit laatste stopt in de jaren 90, als het Beverwijkse echtpaar Leo en Ine van Rookhuizen de zaak overneemt.

Terug naar Vos, die in 1993, na winst van de dj-wedstrijd aan de slag mag achter de draaitafel. „Het was toen echt plaatjes draaien. Later werd de opbouw van je set belangrijker, ging ik echt kijken wat aansloeg bij het publiek en wat niet”, legt hij uit.

Wat hij in de beginperiode draaide? „Veel rock uit de jaren 80 en begin jaren 90, zoals AC/DC, Metallica en Guns N’ Roses. Het was nog de tijd van de singeltjes. Een paar jaar later kwamen de cd’s en ook de dance- en housemuziek meer in. Elke week, als de nieuwe Top 40 uit was, ging ik naar platenzaak Voscotheek in Hoogeveen en kocht ik de top 5. Het werd steeds belangrijker om de nieuwste muziek te hebben.”

Als de rebelse Vos („Ik zeg liever ‘andersdenkend’, haha”) een paar jaar later van school wordt gestuurd, neemt Dries Steenhuis, die in 1998 de zaak heeft overgenomen, hem aan als horecamedewerker. Vos verruilt de draaitafel voor een plek achter de bar. Een jaar later begint de dan 17-jarige Jan Willem Bruining, juist achter de draaitafel. Hij heeft verstand van geluid en komt via een vriend in contact met Steenhuis als die hulp nodig heeft bij de geluidsinstallatie. Van het één komt het ander. Hij draait als DJ JeeWee jarenlang in de Bobobar. „Door de jaren heen hebben we een meerdere geluidsinstallaties gehad. Dries gaf me veel vrijheid”, grijnst hij.

Elke zaterdagavond en op donderdagen na de Börkermarkt is het feest voor jongeren tussen de 14 en 30 jaar. „Veel relaties zijn ontstaan in de Bobobar, maar ook net zoveel zijn er kapotgegaan”, zegt Vos. „Of ik populair was toen ik nog muziek draaide? Ja, zo werkt dat. Je maakt er een showtje van en mensen kijken naar je. Er waren meisjes die verkering met me wilden, ik zal niet zeggen dat dat niet zo is. De aandacht vond ik ook wel leuk”, lacht hij.

Was Bruining ook populair bij de meisjes? Hij grinnikt: „Tja, zeg het maar. Ik was vooral met de muziek bezig.” Vos: „Hij was veel meer bezig met of het geluid goed was en het licht. Ik totaal niet. In het begin moesten we ook nog zelf ritmisch op knopjes drukken om een lichtshow te hebben.”

Op één avond draaien vaak twee diskjockeys om en om muziek. „Als de Bobo om één uur dichtging, was het een kwestie van snel opruimen en schoonmaken en dan gingen we naar discotheek Skopje in Beilen. Daar kon je dan nog tweeënhalf uur zelf uitgaan”, zegt Vos. „Een deel van het publiek uit de Bobobar ging mee, een ander deel bleef in Westerbork en ging in het café zitten.”

Zoals bij vrijwel alle disco’s, loopt ook de populariteit van de Bobobar terug. In 2016 neemt DJ JeeWee, die dan inmiddels ook in andere discotheken het geluid verzorgt en als dj werkt, afscheid. Toch keert hij later terug. De laatste jaren is de ‘Bobo’ ongeveer eens per maand open en dan tot een uur of drie. In de coronatijd sluiten Nico en Kim van der Veen, die in 2014 eigenaar zijn geworden van het café en de Bobobar, de dorpsdiscotheek. Inmiddels resten alleen nog herinneringen. Bruining: „De Bobo is gesloopt, zodat supermarkt Jumbo op die plek kon uitbreiden.” Het café staat momenteel leeg.

Toen de discotheek er nog stond, is twee keer een reünie voor oud-bezoekers gehouden. Vos en zijn vroegere werkgever Dries Steenhuis besluiten een aantal maanden geleden dat het feit dat de Bobobar er niet meer is een nieuwe, grootse reünie niet in de weg hoeft te staan. Die vindt komende zaterdagavond dan ook plaats in de grote zaal bij Meursinge.

„Dan gaan we ook all the way, besloten we”, zegt Vos. Dat bekent in dit geval dat de Bobobar én het voormalige café met het gangetje ertussen, waar de wc’s en de muntenautomaat zaten, worden nagebouwd in de grote zaal. „De gang wordt gemaakt van platen en daarop schilderen we de automaat en toiletdeuren, zodat bezoekers echt de beleving krijgen, zoals het toen was”, zegt Vos. Hij heeft het meubilair uit het vroegere café nog en uiteraard wordt dat gebruikt.

DJ JeeWee staat weer achter de draaitafel en Vos „vast ook nog wel even. Maar er komen vast meer oud-dj’s die het leuk vinden om nog even een half uurtje te draaien”, zegt de horecaondernemer. Behalve Vos, Bruining en Steenhuis, zitten ook oud-eigenaar Nico van der Veen en Vos’ partner Mieke Rutterkamp in de organisatie.

Voorafgaand aan de reünie, die om 21.00 uur begint, zijn alle oud-medewerkers uitgenodigd om met elkaar te eten. Vos. „In totaal zijn dat 79 mensen. Niet iedereen komt, maar de meerderheid wel. Hartstikke leuk natuurlijk!” Hoeveel mensen er ’s avonds naar de reünie komen, kunnen Vos en Bruining niet inschatten. Het feest is voor iedereen gratis toegankelijk.

Ook komt er een groot scherm waarop duizenden foto’s herinneren aan ruim veertig jaar Bobobar. Jaren die - naast de discoavonden - bol stonden van de activiteiten in en rond Het Wapen van Westerbork. „Wat hebben we niet gedaan? Oud-Hollandse avonden, karaoke, darttoernooien, après-skifeesten…”, somt Vos op. „Als het Nederlands elftal moest voetballen, keken we vaak op een groot scherm. Tijdens het EK 2004 hadden wij de ‘Barena’. Tussen het café en de naastgelegen snackbar hadden we een tribune gebouwd voor een groot scherm. Landbouwplastic eroverheen, om het te overdekken als een soort stadion.”

De beamer begaf het een uur voor de wedstrijd. Hij grijnst. „Ben ik nog met 160 kilometer per uur naar Balinge geracet, om bij iemand een nieuwe op te halen.” En zo kunnen de mannen uren doorpraten. Vos: „De Bobobar is wel een rode draad in ons leven geweest.”